Μετά από αυτή την ανακοίνωση, κίνησα να πάω στο σχολείο το οποίο είχα αποσπαστεί από τις 16 Σεπτέμβρη. Αμ δε! "Έλα πρώτα από εδώ." η εντολή από το σχολείο της οργανικής μου. Πάω από "εκεί" και βρίσκω την αντικαταστάτριά μου. Οπότε... φεύγω από "εκεί" και γυρνάω στο "σχολείο απόσπασης". "Τι να σε κάνω που δεν έχει αδειάσει η θέση...;". Το πώς και γιατί δεν "άδειασε" η θέση την οποία θα 'πρεπε να καλύψω από τις 16/9... δεν το 'χω καταλάβει.
Αυτό που επικράτησε ονομάζεται απλά... τρέλα. Ενδεχομένως και "καθημερινή". Τρέλα πάντως... σίγουρα. "Πήγαινε εκεί. Όχι, πήγαινε... αλλού. Όχι, τράβα... παραπέρα" μέχρι που τα νεύρα μου έγιναν κορδέλες. Και μ' άκουσαν λιγάκι κάμποσοι στα διάφορα γραφεία.
Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει ΓΙΑΤΙ αυτή η παράνοια και ΠΩΣ ΕΥΧΗ γίνεται αλλά και ανεχόμαστε το μπάχαλο. Άλλη μια φορά είδα τη γραφειοκρατία κατάματα. Ένα αίσθημα... όπως όταν παρακολουθείς ταχυδακτυλογουργικά κόλπα, που ξέρεις ότι σε δουλεύουν μπροστά στα μάτια σου, αλλά δεν μπορείς να εντοπίσεις το σημείο στο οποίο γίνεται το τρικ.
Ένα μπλιάχ.
Ευτυχώς γράφω μέρες μετά και είμαι επιεικής στις λέξεις μου.
Το ευτύχημα: επιστροφή στον τόπο του... εγκλήματος. Τόπο αγαπημένο και οικείο στον οποίο είναι σίγουρο πως θα περάσω όμορφα. Επιστροφή στο σχολείο της πρώτης μου τοποθέτησης. :) Τάξη: Ε.
Καλή δύναμη. :)
0 χεράκια ψηλά:
Δημοσίευση σχολίου