Οι κηπουροί της Α'

"Τρέχω και δε φτάνω!" θα 'πρεπε να βάλω για τίτλο, αλλά είπα να γράψω κάτι πιο "κοντά" στο θέμα. :) Ανορθόδοξος τρόπος να παρουσιάσει κανείς το Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής που τρέχει, δεδομένου όμως πως είμαι ένας ανάποδος άνθρωπος, θα αρχίσω από... τη μέση!

Άντε, καλά, θ' αρχίσω απ' την αρχή, αλλά θα το πάω... με fast forward :)

Οκτώβρης 2014 

Τα "βιβλία σε ρόδες" έρχονται και στην πόλη μας. Ο Υπεύθυνος Δραστηριοτήτων επιμένει να πάρω μια θεματική βαλίτσα για τους κήπους.

-Δεν τη θέλω! 

-Θα την πάρεις! 

ήταν ο διάλογος στο πλαίσιο της δημοκρατίας. :) Αστειεύομαι. Προφανώς όμως χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσει για να πειστώ. Και... πείστηκα, όχι από τα επιχειρήματα, αλλά από το γεγονός ότι εγώ βαλίτσα ήθελα και όλες οι άλλες είχαν ήδη γίνει ανάρπαστες! 

Η βαλίτσα πηγαινοερχόταν για μέρες χωρίς να κατεβαίνει καν από το αμάξι μου. Ώσπου κατέβηκε και... καταχωνιάστηκε στο γραφείο των δασκάλων. Κάποια μέρα, μια μαθήτριά μου μου 'κανε δώρο ένα κυκλάμινο. Κι εγώ το θεώρησα μήνυμα από το σύμπαν. Έτσι, έφερα τη βαλίτσα στην τάξη και το ταξίδι ξεκίνησε.

 

Νοέμβρης 2014

Η βαλίτσα αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή να ξεκινήσουμε να μιλάμε για φυτά. Για την ακρίβεια... απλά απολαμβάνουμε τις βιβλιοδιαδρομές με τα παιδιά. Παράλληλα... κάτι κουκούτσια έρχονται για φύτεμα, κάτι σπόροι συλλέγονται, κάτι γλαστράκια και μπουκαλάκια κουβαλιούνται, ενώ με αφορμή τον "Τζακ και τη φασολιά" φυτεύονται οι πρώτες μας φασολιές, με την αγωνία καθημερινά διατυπωμένη: "Τίνος η φασολιά θα 'ναι μαγική και θα μας πάει στον θησαυρό;"... 

Φανταστείτε τη χαρά όλων μας όταν, επιστρέφοντας από Σαββατοκύριακο, αντικρίσαμε αυτό το θέαμα: 

Παράλληλα, οι δράσεις φιλαναγνωσίας συνεχίζονται και νιώθουμε πως η ομάδα αρχίζει να δένει. :)

Με αφορμή "Την ομορφότερη πορτοκαλιά του κάμπου" συζητήσαμε το ταξίδι της δικιάς μου αποξηραμένης φιστικιάς, ενώ λίγο αργότερα δημιουργήσαμε και το πρώτο μας ομαδικό παραμύθι, το οποίο μάλιστα εικονογραφήσαμε και μετατρέψαμε σε e-book. 

Δεκέμβρης 2014

Κάποιες από τις φασολιές μας δεν έχουν αναπτυχθεί, κάποιες άλλες υποχώρησαν, ενώ άλλα κυπελάκια έμειναν εντελώς... άδεια. Δε φύτρωσε τίποτα. Τα παιδιά παρατηρούν τα φυτά τους καθημερινά, ακόμα και από διάλειμμα σε διάλειμμα, έχουν αναλάβει να τα ποτίζουν, ενώ ένας κάκτος έχει προστεθεί στην παρέα μας. Οι απορίες για το τι έφταιξε και δεν φύτρωσε τίποτα σε κάποια κυπελάκια προσπαθούν να απαντηθούν με συζήτηση, ενώ γίνονται οι σχετικές υποθέσεις. Λίγη απογοήτευση είναι εμφανής, αλλά... τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλα θα ξεχαστούν. 

Κάμποσες μέρες πριν τις διακοπές, ένας μαθητής μού χαρίζει ένα κλωναράκι βασιλικού. Σκόπιμα το τοποθετώ σε ένα ποτηράκι με νερό και το "ξεχνώ" στην τάξη. Μετά από μερικές μέρες "θυμάμαι" το δώρο μου και... τι περίεργο... "Κυρία!!! Έχει βγάλει ρίζες!!!!!!!". Αποφασίζουμε να τον φυτέψουμε. (κι εκεί έκανα την "εξυπνάδα" να τον πάρω σπίτι για τις γιορτές και να τον επιστρέψω για να τον φυτέψουμε σε γλάστρα, αλλά εκείνος... πέθανε ήσυχα στο κυπελάκι του. Έπρεπε να 'χε ήδη φυτευτεί, ΠΡΙΝ τις γιορτές. -Να θυμηθώ να ζητήσω άλλο κλωναράκι βασιλικού για να επαναλάβω τη διαδικασία).

Γενάρης 2015

Επιστρέφουμε από τις διακοπές και... πετάμε τις ξερές φασολιές. Όλα τα κυπελάκια είναι κίτρινα και... "κανένα δε μας πήγε στον γίγαντα, τελικά!", ενώ μία εξ αυτών έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες είναι η αλήθεια!

Λίγο πριν πετάξω και το τελευταίο κυπελάκι, συνειδητοποιώ ότι μέσα ζει και βασιλεύει μια... ντοματιά! Ανακοινώνω στα παιδιά πως: "Υπάρχει ένα υγιές φυτό εδώ! Δεν τον φροντίζουμε να δούμε τι θα γίνει;" κι εκείνα, όλο ενθουσιασμό, δέχονται.

Τώρα πια έχουμε να φροντίζουμε έναν κάκτο, ένα κυκλάμινο και... μια ντοματιά! 

Φλεβάρης 2015

Από την προηγούμενη βδομάδα έχουμε παρατηρήσει πως η ντοματιά έχει μεγαλώσει αρκετά για το μικρό κυπελάκι της και πως το κυκλάμινο έχει αρχίσει να σπρώχνει τις ριζούλες του έξω από τις τρυπούλες της γλάστρας που το φιλοξενεί. Κάτι μεγαλύτερες γλάστρες καταφτάνουν από τα παιδιά και χθες, 2/2/2015... βοηθάμε τους φίλους μας να μετακομίσουν σε μεγαλύτερα και πιο ευρύχωρα σπίτια! :) 

Εντάξει, μπορεί η πορεία του Προγράμματος να μην είναι η προδιαγεγραμμένη, μπορεί να μην "τρέχει" όπως θα 'θελα ή όπως θα 'πρεπε, αλλά κάτι γίνεται. Και θα εξακολουθήσει να γίνεται. Αλλά με τους δικούς μας (ημίτρελους) ρυθμούς, γιατί στην πορεία έχουν εμφανιστεί και κάτι... φύκη και κάτι... Νέες Τεχνολογίες και κάτι... teachers4europe και τα ενδιαφέροντά μας ξεφεύγουν και από τα στενά όρια της γης... :Ρ 

*Οι φωτογραφίες όλες από την Εβελίνα! Ως το τέλος της χρονιάς θα 'χει γίνει εξαιρετική φωτογράφος! 

Ενημέρωση! 

Συνεχίσαμε σήμερα τις... μετακομίσεις των φυτών μας. Ο κάκτος μας είχε αρχίσει να νιώθει άβολα στο σπιτάκι του και τον πήγαμε σε μεγαλύτερο.

"Εβελίνα, μόλις δεις αίματα στα χέρια της κυρίας, σταμάτα να φωτογραφίζεις..." :)

"Κυρία, δεν τσιμπιέσαι;"

Μετά είπαμε να φυτέψουμε και τους σπόρους πετούνιας και δυόσμου. Τα παιδιά (και η δασκάλα...) εντυπωσιάστηκαν από το μέγεθος των σπόρων (ούτε που είχα ξαναδεί). Εμείς πάντως διαβάσαμε τις οδηγίες, τις ακολουθήσαμε πιστά και τώρα... θα περιμένουμε σαράντα (40) μέρες. Καλά σαράντα δηλαδή...

Ωραίο δάχτυλο, Εβελινάκι!!!! :Ρ

Και στο τέλος, αφού είχε μείνει χρόνος, είπαμε να παίξουμε. Έδωσα την πρώτη λέξη χωρίς οδηγίες. "Χθες... ξεκίνα" είπα σε μια μαθήτριά μου και της έκλεισα το μάτι. Έγραψα στον πίνακα ό,τι μου είπε. Υπογράμμισα την τελευταία λέξη και την ξανάγραψα, με κεφαλαίο, μετά την τελεία. Δε χρειάστηκε τίποτα περισσότερο. (Ενθουσιάστηκαν και κάποιοι μεγαλύτεροι φιλοξενούμενοι εκείνη την ώρα...).

Να μην ξεχάσω: 
1. Τα Προγράμματα μπορεί να τα σχεδιάζουμε και να τα ξανασχεδιάζουμε, αλλά τα παιδιά μάς πάνε ή όχι εκεί που θέλουν. Ένα Πρόγραμμα μπορεί να εμπνεύσει παιδιά και να φωτίσει ματάκια. Κι αυτό θέλω!
2. Να μην ξανακλέψω έτοιμο Πρόγραμμα. Μόνο αν το παιδέψω από τη σύλληψη ως την υλοποίηση μπορώ να το αγαπήσω και να παρακινήσω παιδιά να απογειωθούν.