κατ-γατ-καραγάτ

Το "κατ-γατ-καραγάτ" της Φωτεινής Φραγκούλη είναι ένα βιβλίο που αγαπώ πολύ. Όχι μόνο επειδή αφηγείται μια... γάτα, η Πουπέτα Πουπετέλη, ούτε γιατί μαγεύτηκα από τη συγγραφέα του Φωτεινή Φραγκούλη, όταν τη συνάντησα, αλλά, κυρίως, γιατί το διάβασα για πρώτη φορά, σε μια πολύ ευάλωτη στιγμή, ένα καλοκαίρι, πριν δυο χρόνια, τότε που ο Μίου ταλαιπωρούνταν με γιατρούς, ενέσεις, ακτινογραφίες, καθετήρες και κολάρα. Πήρα, λοιπόν, το βιβλίο που ήταν γραμμένο από μια... γάτα και του το διάβασα ένα βράδυ θεωρώντας πως θα τον καθησύχαζε. Πραγματικά! Ο ανήσυχος και καταταλαιπωρημένος Μιουράκος, ήρθε και κουλουριάστηκε δίπλα μου στον καναπέ γουργουρίζοντας. Και τι περίεργο πράμα... ένα ψιλόβροχο πάνω απ' τις σελίδες Αύγουστο μήνα!!! 

Το βιβλίο αυτό, με μεγάλη μου χαρά, μπήκε στη λίστα με τα βιβλία προς δανεισμό ΚΑΙ για τη φετινή μου τάξη. Ένα μόνο κορίτσι το δανείστηκε και, επιστρέφοντάς το μου είπε ότι δεν της πολυάρεσε. 

"Δεν το κατάλαβα, κυρία. Και η εικονογράφηση δεν είναι πολύ ωραία...". 

Το μυαλό μου γύρισε σ' εκείνον τον πληγωμένο Σεπτέμβρη. Ο Μιουράκος να αναρρώνει σπίτι κι εγώ να φροντίζω Πρωτάκια στο σχολείο με μισό μυαλό σ' εκείνα και το υπόλοιπο στα πράσινα ματάκια που υπέφεραν, μόνα τους, σπίτι. Δοκίμασα να τους διαβάσω το βιβλίο που καθησύχασε τον Μίου, ίσως για να ησυχάσω εγώ. Απογοήτευση. "Δεν ξέρουν ν' ακούν! Ούτε καν παραμύθι δεν ξέρουν ν' ακούν!" είχα βιαστεί να διατυπώσω. 

Άφησα χρόνο να μάθω τα παιδιά, να με μάθουν κι εκείνα, να δουλέψω όπως ήξερα. Δοκίμασα δυο τρεις μήνες μετά να ξαναδιαβάσω το ίδιο παραμύθι. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ. Το αγάπησαν το συγγραφικό ύφος της... Πουπέτας και θαύμασαν την εικονογράφηση.

"Δεν πειράζει. Άστο.", είπα στη μαθήτριά μου της Ε'. "Θα σου εξηγήσω άλλη μέρα". 

Πήρα το βιβλίο σήμερα στα χέρια μου και κάθισα πάνω στην έδρα, να τους βλέπω και να με βλέπουν. Ξεκίνησα την ανάγνωση. Το ύφος της συγγραφέως δεν μπορώ να πω ότι "κέρδισε" τα παιδιά απ' την αρχή. Όσο όμως επέμενα να διαβάζω, τόσο η ησυχία επικρατούσε στο ακροατήριο, τόσο τα βλέμματα που έπιανα με την άκρη των ματιών μου ησύχαζαν, τόσο τα κεφαλάκια έγερναν στα θρανία. Επέλεξα να μη δείχνω την εικονογράφηση κατά την ανάγνωση. Δεν ήθελα να χαλώ το κλίμα. 

Διάβασα όλο το βιβλίο. Στην τελευταία του φράση τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. :) Ήμουνα σίγουρη! Προχώρησα σε επίδειξη της εικονογράφησης και προκάλεσα τη συζήτηση πάνω σ' αυτήν. Η μαθήτριά μου που είχε δανειστεί το βιβλίο μ' εντυπωσίασε:  

"Κυρία, είναι τέλεια η εικονογράφηση!" 

"Χαχαχα! Αυτή που δε σου άρεσε προχθές;"

"Ναι..." 

"Σου άρεσε το βιβλίο;"

"Ναι, κυρία! Τώρα το κατάλαβα. Όπως το διάβαζα εγώ, δεν μπορούσα να το καταλάβω..." 

κατ-γατ-καραγάτ, έκανα κι εγώ τα μαγικά μου. :) 

Ο Μίου χθες βράδυ, ενώ προετοίμαζα τη σημερινή ανάγνωση του "κατ-γατ-καραγάτ" στους μαθητές μου. Πόσο τυχαίο; :)