Νέες ατάκες Πρωτακίων

Είναι μικροσκοπικά, απρόβλεπτα, απίθανα, ενίοτε... θανατηφόρα. Είναι Πρωτάκια και τα πάω με χίλια! Οι ατάκες φεύγουν σε χρόνο μηδέν προς όλες τις κατευθύνσεις! Αδύνατο να μείνεις στενοχωρημένος, κακόκεφος, αυστηροσοβαρός για πολύ. Πάντα ΠΑΝΤΑ βρίσκουν τον τρόπο. Συνειδητά ή όχι γίνονται αξιολάτρευτα. 

Νέα σοδειά, μόλις αυτής της εβδομάδας: 

• Γράφω στον πίνακα κι ο μαρκαδόρος μου με εγκαταλείπει... Τελειώνει το ανταλλακτικό του μελανιού.
  
  
  "Κυρία, πρέπει να βάλεις αμπούλα."Χμμμ... ναι, εγώ κι ο γάτος μου! :Ρ 

• -Ποιος μπορεί να μου μετρήσει δύο δύο από το 0 ως το 28;
  -Εγώ! Εγώ!
  -Πάμε!
  -2, 2, 2, 2, 2...
  
  Κάπου εκεί τα υπόλοιπα κοιτούν μια τον συμμαθητή τους και μια εμένα. Περιμένουν την αντίδρασή μου.
  Έχω απλά... ξεκαρδιστεί. Μαζί μου ακολουθεί όλη η τάξη.

• Επεξεργαζόμαστε τέσσερα έργα τέχνης με θέμα τη θάλασσα από το "Κουτί της Τέχνης". Προσπαθούμε να γράψουμε ένα παραμύθι. Και τα πάμε εξαιρετικά καλά, η αλήθεια! Αρχικά καταγράφω τις ιδέες τους όπως τις εκφράζουν σ' ένα έγγραφο word. Συζητάμε, μου λένε πώς και τι θέλουν να κρατήσουν και τα μεταφέρουμε σε ένα δεύτερο έγγραφο word, καθαρά κι επίσημα πια! Ένας "αδύναμος" μαθητής έχει κυριολεκτικά κάνει θραύση! Έχει δώσει ιδέες, έχει εκφραστεί όπως ποτέ και έχει εισπράξει απίστευτα χειροκροτήματα. Όμως λίγο πριν την τελευταία παράγραφο, κόλλησαν σε μια διατύπωση. Προσπαθώ να βοηθήσω - παρακινήσω:
  
  -Δικό μας είναι το παραμύθι! Μπορούμε να βάλουμε ό,τι θέλουμε μέσα!
  -Όοοοοοοοο,τι;
  -Φυσικά! Τι έγινε; Σας τέλειωσε η νεραϊδόσκονη;
  -Του Μ. τέλειωσε, κυρία! Εμείς δεν είχαμε ποτέ.
  
  Κατά την αντιγραφή αυτούσιου κομματιού από το "πρόχειρο" λέω δυνατά τη διαδικασία:
  
  -Θα αντιγράψουμε το κομμάτι αυτό από 'δώ και θα το επικολλήσουμε στο κείμενό μας. Αντιγραφή...
  -Ορθογραφία.
  -...!!!!!

 Όμως είναι και τα άλλα, τα πιο σοβαρά, που σε κάνουν να χαμογελάς με εμπιστοσύνη. Όπως τέτοια κείμενά τους, σαν κι αυτό το σημερινό: 

Βοήθεια στη θάλασσα

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη σκοτεινή από τα σύννεφα ζούσε ένας καπετάνιος που τον λέγανε Φύκιο. Ο καπετάνιος ήταν πολύ άγριος γιατί η θάλασσα ήταν βρώμικη. Τόσο βρώμικη που ο Φύκιος δεν μπορούσε να κινήσει το καράβι του! 

Όμως μια μέρα άνοιξαν τα σύννεφα και έγιναν όλα φωτεινά. Και τότε ο Φύκιος είδε ότι η θάλασσα δεν είχε καθαρίσει. Είδε σκουπίδια, σακούλες, μπουκάλια, ξύλα, ομπρέλες, φύλλα, καρέκλες και ένα σωρό άλλα πράματα.

Ο Φύκιος θύμωσε τόσο πολύ που έβαλε τους εργάτες του να καθαρίσουν τη θάλασσα. Όμως δεν ήταν αρκετοί κι έτσι φώναξε τους φίλους του από τα λημέρια του, από τα χωριά και τις πόλεις που είχε ταξιδέψει και από τα καράβια που είχε συναντήσει. 

-Πρέπει όλοι να έρθετε να καθαρίσουμε τη θάλασσα! Η μυρωδιά είναι αηδιαστική, υπάρχει πολλή βρωμιά. Αν συνεχίσει έτσι θα μυρίζει σαν ένας σκουπιδοτενεκές! Δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε, να ψαρέψουμε, ούτε να κολυμπήσουμε. Τα θαλάσσια ζώα θα πεθάνουν, θα εξαφανιστούν τα φύκη και τα φυτά της θάλασσας και τότε η θάλασσα θα μείνει για πάντα βρώμικη και νεκρή. Το νερό θα εξαφανιστεί και όλα θα γίνουν έρημος, είπε ο Φύκιος στους φίλους του.

-Έχεις δίκιο, Φύκιε! Θα έρθουμε να βοηθήσουμε όλοι, είπαν οι φίλοι του.

Έτσι, καθάρισαν ομαδικά τη θάλασσα και ο Φύκιος ένιωθε ευτυχισμένος. Πετούσε απ’ τη χαρά του! Η θάλασσα έγινε χρυσάφι κι εκείνος ένιωθε πλούσιος. Τόσο πλούσιος που χάριζε το χρυσάφι που ακουγόταν να γελάει κάτω από το καράβι του σε όλους όσοι βοήθησαν να καθαριστεί η θάλασσα. 

Ο Φύκιος ήταν τόσο χαρούμενος που πίστευε πως ήταν όνειρο. Πήρε όλους τους εργάτες της θάλασσας και τους πήγε μακρινά ταξίδια με το καράβι του.

Α3 1^ου Δ. Σχ. Γαζίου

15.5.15

(Παραμύθι από πίνακες ζωγράφων με θέμα τη θάλασσα)

Έργα:

1.      Στέρη Γεράσιμου, «Ομηρικό ακρογιάλι», ελαιογραφία σε μουσαμά κολλημένη σε ξύλο

2.      Χατζημιχαήλ Θεόφιλου, «Μυτιλήνη, ο μώλος», λάδι σε μουσαμά

3.      Νταλί Σαλβαντόρ, «Η αρμονία των σφαιρών», ελαιογραφία σε καμβά

4.      Χατζημιχαήλ Θεόφιλου, «Ιταλικό τοπίο», ελαιογραφία