Απολογισμός πρώτης εβδομάδας

Πολλές φορές μέσα στη βδομάδα ένιωσα σαν να οδηγώ... φορτηγό! Δύσκολη και... επικίνδυνη δουλειά. Παρόλα αυτά... η εβδομάδα έφτασε αισίως στο τέλος της, χωρίς ατυχήματα. Αρκετό άγχος και πάμπολλα... κοψοχολιάσματα, αλλά χωρίς "υλικές ζημιές".

Τα παιδιά φαίνονται πρόθυμα, για την ώρα. Από τα δεκαεφτά μόνο ένα - δυο ίσως να παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα. Άλλα τρία είναι υπερβολικά αργά και χρειάζεται να είμαι από πάνω τους. Τα υπόλοιπα δεν παρουσιάζουν, μέχρι στιγμής, κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα., αν εξαιρέσουμε αυτό το έρμο το "δεξιά - αριστερά"!!! Τραγικά δύσκολη υπόθεση ακόμα και για μερικούς μεγάλους. Πόσο μάλλον για εμάς που είμαστε μικρά! Χρειάζεται υπομονή από όλους μας. Κάποια τελειώνουν τις γραμμούλες τους πολύ γρήγορα και μετά ξεκινά το... μαρτύριο: "Κυρίααααααααα! Έλα να το δεις!!!!" και ταυτόχρονα: "Κυρίαααααα! Τέλειωσααααααα". Ενώ το τρίτο δε διστάζει να 'ρθει και να με τραβολογήσει λέγοντας: "Δε θα μου βάλεις Μπράβο;"... Αχχχ! πρέπει να γίνομαι δεκαεφτά κομμάτια την ίδια στιγμή για να τα προλαβαίνω, αλλά αυτό, φαντάζομαι κι ελπίζω, να καταφέρουμε να το ρυθμίσουμε όλοι μαζί με τον καιρό.

Έγινε και η πρώτη γνωριμία με τους γονείς. Άλλοι αγχωμένοι, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι διστακτικοί, τρεις δεν ήρθαν καθόλου... Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος! Δυσάρεστη παρατήρηση: το καθημερινό σημείωμα που στέλνω σπίτι, μόνο τέσσερις (4) από τους δεκαεφτά (17) το διαβάζουν! Πώς θα δουλέψω χωρίς την ενεργή συμμετοχή και συνεργασία τους; Δύο, μετά από μία ολόκληρη βδομάδα, παραπονέθηκαν ότι δε βρήκαν ΑΚΟΜΑ το τετράδιο πρώτης γραφής που τους ζήτησα! Μία είχε το θράσος να μου προτείνει να πάω να το πάρω εγώ και να μου το πληρώσει μετά. Τι να πω; Μερικούς τους λυπάμαι...

Από αύριο ξεκινάμε το κανονικό μας ωράριο και θα 'χουμε περισσότερο χρόνο μαζί. Ελπίζω να μην κουραστούν και να μη δυσανασχετήσουν. Οι ασκήσεις προγραφής και προσανατολισμού στο χώρο θα συνεχιστούν κι αυτή τη βδομάδα. Θα κάνουμε και μια εισαγωγή στη Μελέτη, μιλώντας για την τάξη μας και για τους κανόνες ομαλής συνύπαρξης.

Παναγία βόηθα...


*Η μολυβοθήκη φορτηγό είναι ιδέα της Βίκυς και οδηγίες για να φτιάξετε κι εσείς τη... δική σας, μπορείτε να βρείτε στο μπλογκ της, Kate loves Greg!

Πρώτη μέρα

Αγχωμένη από τα χθες. Αδύνατο να κοιμηθώ νωρίς. Αλλά και όταν τελικά αποκοιμήθηκα, όλο κάτι περίεργα όνειρα με βασάνιζαν. Θαρρώ πως έδινα πάλι εξετάσεις... Ξημέρωσε, χτύπησε και το ξυπνητήρι κι ύστερα και το άλλο... Σηκώθηκα. Τσαγάκι, ντύσιμο, ελαφρύ μακιγιάζ, ανά χείρας τις πάμπολλες τσάντες με τα διάφορα και αναχώρηση.

Κίνηση στο δρόμο, νευρική οδήγηση, ώσπου έτριξαν οι λαμαρίνες με τη βιαστική μαμά που έφερνε το καμάρι της σχολείο. Μικρό το κακό, ευτυχώς. Το πρώτο κουδούνι και όλοι να ψιθυρίζουμε "Καλή αρχή" καθώς μπαίνουμε μπροστά στα τμήματά μας. Τα δικά μας... διαφόρων ηλικιών πρωτάκια και των δύο φύλων, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την αγωνία. Η διαβεβαίωση ότι "τα αφήνετε σε καλά χέρια" μάλλον δεν τους καθησύχασε. Αρκετές μαμάδες στην τάξη μου που δεν έλεγαν να αποχωρήσουν για να μας αφήσουν μόνους να κάνουμε τη δουλειά μας... Με πολλά χαμόγελα και διαβεβαιώσεις ότι τα παιδιά τους θα 'ναι μια χαρά, δε θα πάθουν τίποτα απολύτως, τα... μεγάλα πρωτάκια αποχώρησαν. Μόνη με τα μικρά...

Ο καιρός μάς έκανε τη χάρη και βγήκαμε έξω. Σε κύκλο, με μια φούξια μπάλα, να προσπαθούμε να μάθουμε τα ονόματά μας. Δεκα...οχτώ πρωτάκια, βόλτα στην αυλή για αναγνώριση του χώρου. Και μετά μέσα, για να πάρουμε τα νέα μας βιβλία! "Θα μας γεμίσεις τις τσάντες;" εύλογη απορία. "Ποιος θα την κουβαλήσει;" άλλη μια εύλογη απορία. Πέρασε η ώρα, καιρός για διάλειμμα! "Μα, μόνο τόση ώρα;" απογοήτευση στο βλέμμα. "Τώρα θα φάμε;" μη αναμενόμενη ερώτηση. "Χμ... μερικά πράγματα δεν είναι αυτονόητα" η διαπίστωση. Μερικά ακόμα βαριά βιβλία κι έπειτα... ζωγραφική. Την οικογένειά μας, για πρώτη μέρα.

Η ώρα κοντεύει 11:30. Τώρα και ώρα οι πρώτες μαμάδες καταφτάνουν. Ανησυχία στην τάξη από τα μικρά πρωτάκια. Νεύρα από τη... "μεγάλη" της Πρώτης. Μάλλον θα φταίει που το πρωί, πριν το καλημέρα, με είχε ρωτήσει μια μάνα: "Έχεις ξανακάνει Πρώτη;"... Μικρότητες. "Ναι." απάντησα κοφτά. Έφυγε πιο ήσυχη άραγε; Τον εκνευρισμό των πρώτων λεπτών ήρθε να διασκεδάσει ένας... νεαρός μου με όχι πολύ καλά τα ελληνικά, αλλά ένα τεράστιο χαμόγελο και δυο λαμπερά μάτια. Η μαμά ήθελε να τον απαθανατίσει στην πρώτη του τάξη, την πρώτη του μέρα στο σχολείο, να χαρίζει λουλούδια στην πρώτη του δασκάλα.

Λίγο πριν τον αποχαιρετισμό η ερώτηση: "Ποιος πέρασε καλά σήμερα;" "ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!" η ομόφωνη απάντηση 17 πρωτακίων. "Ποιος θέλει να ξανάρθει αύριο;" "ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!" ακόμα πιο δυνατή η ομόφωνη απάντηση.

Ε, λοιπόν, μωρά μου, κι εγώ πέρασα καλά σήμερα και πολύ θέλω να ξανάρθω κι αύριο! Καλώς σας βρήκα!

Η τάξη μου...

Προ...

και μετά Μαριλίας


Και οι χειροτεχνίες για το παιχνίδι γνωριμίας με τα πρωτάκια μου προ...

και μετά ολοκλήρωσης...


Καλή μας χρονιά! :)

Καλή αρχή

Η τσάντα από σήμερα επιστρατεύεται για τη νέα σχολική χρονιά. Πρώτη μέρα στην οργανική θέση και τα πράγματα φάνηκαν μάλλον χαλαρά. Ευχή να 'ναι έτσι και στην πραγματικότητα... Άγχος πολύ, λες και δεν έχουν περάσει ήδη πέντε "πρώτες μέρες"...

Καλή μας, δημιουργική χρονιά!