RSS

17.9.10

Εβδομάδα πρώτη





-Θα σας δώσω από μία φωτοτυπία με τρεις εύκολες εργασιούλες για το Σαββατοκύ...
-Κυρία!
-...
-Σ' αγαπώ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
-Κι εγώ! Τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο! με αγκαλιά διάπλατη και συγκινημένο βλέμμα.
-Κι εγώ πιο πολύ. Ως το τέλος τ' ουρανού!!!

Κομμάτια η δασκάλα...

15.9.10

Είμαι χαρούμενη!!!

Από το καλό στο... καλύτερο. Ξέρω, ξέρω, πολύ νωρίς για να το πω, αλλά πειράζει που 'μαι χαρούμενη; Τάξη ακόμα αστόλιστη, αλλά δε βιαζόμαστε. Μαθητές ακόμα... πρωτάκια, αλλά πού θα μου πάνε; Σήμερα είπαμε να μπούμε σε ένα πρόγραμμα πιο κοντά στο καθημερινό, αλλά χωρίς υπερβολές. Μία άγνωστη ορθογραφία, έτσι, για να δούμε πού βρισκόμαστε, απέδειξε ότι χρειάζεται να ξαναπούμε κάποια πράγματα. Τα παιδιά του δεύτερου τμήματος τα αισθάνομαι ξένα, αλλά ούτε γι' αυτό ανησυχώ. Σε λίγο καιρό θα καταλάβουν τι ζητάω εγώ και θα μάθω τι ζητάνε κι εκείνα. Δυσκολίες, δυστυχώς, υπάρχουν και προβλήματα, αλλά... όλα λύνονται με υπομονή και καλή διάθεση.

Χθες δυσκολεύτηκα αρκετά με το μαθητή μου με το asperger. Αναγκάστηκα να αφήσω την αίθουσα και να τον "κυνηγήσω" -είμαι υπερβολική με το ρήμα- ως το γραφείο του διευθυντή για να τον φέρω πίσω στην τάξη. Φυσικά και η κατάστασή του φέτος δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την περσινή! Μίλησα πολύ. ΠΟΛΥ. Ήρεμα, με διαλλακτική διάθεση και τόνο καλής θέλησης να λύσουμε όποιο πρόβλημα δημιουργηθεί. Το παιδί με άκουσε, με εμπιστεύτηκε και δέχτηκε αγκαλιές και συζητήσεις. Αρνήθηκε να κάνει κάποιες -εύκολες- ασκήσεις, παρόλο που ξέρω καλά ότι πρόβλημα μαθησιακό δεν έχει κανένα!

Σήμερα τα πράγματα ήταν πιο κοντά στο σχολικό πρόγραμμα και τη ρουτίνα που το κάνει να νιώθει ασφάλεια, παρόλο που δεν μπήκαμε ακόμα στα καινούρια μας βιβλία. Άγνωστη ορθογραφία, ανάγνωση τις δύο πρώτες σελιδούλες ενός παραμυθιού, αντιγραφή για το σπίτι... Μικρές αρνήσεις, χωρίς ουσιαστική αντίδραση. Στην ανάγνωση του παραμυθιού πρόσεχε και έδειξε να χαίρεται, αφού με πλησίασε και κοιτούσε στο βιβλίο, ενώ διάβαζα στα υπόλοιπα παιδιά. Μόνο η μουσική δείχνει να τον ενοχλεί, αλλά θα προσπαθήσουμε να το ρυθμίσουμε κι αυτό.

Αισθάνομαι άδικη, εκτός από αγχωμένη. Πολλές φορές μ' έπιασα να παραμελώ τα υπόλοιπα παιδιά, εξαιτίας του ενός. Ελπίζω κι εύχομαι να μη χαλάσει η "χημεία" με το υπόλοιπο τμήμα, αλλά να εντάξουμε χωρίς προβλήματα και το ένα στη μεγάλη οικογένεια. :)

Βαθιά ανάσα, πλατύ χαμόγελο και συνεχίζουμε!

13.9.10

Πρώτο κουδούνι



Ήχησε πάλι το κουδούνι και γέμισε το σχολείο ζωή! Φωνές, τρεχαλητά, αγκαλιές, φιλιά, μπουνιές... όλα τα 'χαμε. Και τότε έκανα και την πρώτη παρατήρηση σε πρωτάκι: "Εδώ είναι σχολείο και καθόμαστε φρόνιμα! Πίσω από τη γραμμούλα και ήσυχος!"... Τα πρώτα δείγματα φανερώνουν ότι πρόκειται για μια ζωηρότατη Πρώτη τάξη. Καλή δύναμη στις συναδέλφους!

Εμείς είμαστε πλέον μεγάλα παιδιά. Θα πάμε στη Δευτέρα. Ήμαστε φρόνιμα και μάλλον ντροπαλά -πώς έγινε αυτό; Μερικές μητέρες έδειξαν να χαίρονται που θα είμαστε και φέτος όλοι μαζί. Όλοι μαζί... τρόπος του λέγειν! Ήδη έχουν αποχωρήσει τρία παιδιά με μεταγγραφή και έχουν συνενωθεί τα τρία τμήματα σε δύο. Δηλαδή θα 'χουμε στο τμήμα μας οκτώ νέα παιδιά. Αισίως φτάνουμε τα είκοσι δύο ζευγάρια μάτια...

Η αίθουσά μας είναι διαφορετική, μεγαλύτερη για να μας χωράει και θα τη "μοιραζόμαστε" με το τμήμα του Ολοήμερου. Ελπίζω κι εύχομαι η συνεργασία με το συνάδερφο και τα παιδιά να 'ναι καλή.

Η δυσκολία μας υπάρχει και είναι μεγάλη εξ αρχής. Θα πρέπει να μάθω να συνεργάζομαι και να λειτουργώ με έναν μαθητή μου με σύνδρομο Asperger. Η περσινή του χρονιά ήταν αρκετά δύσκολη για όλους μας. Φέτος θα πρέπει να κάνουμε τη διαδρομή μαζί και να μην πέσουμε σε κακοτοπιές. Φοβάμαι. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Ελπίζω να λειτουργήσει το τμήμα ένταξης και ο/η συνάδερφος που θα έρθει να βοηθήσει όσο μπορεί.

Ξεκινάμε, λοιπόν και... η Παναγιά κοντά μας!