RSS

30.1.11

Όταν η όρεξη ενός, ξεβολεύει πολλούς



Παρακολούθησα χθες μια καταπληκτική γαλλική ταινία του 1949, το "Σκασιαρχείο". Η προβολή προγραμματισμένη και, παρόλη τη χθεσινή βροχή, είπα να πάω να την παρακολουθήσω. Γνώριζα ότι δε θα 'βλεπα τίποτα καινούριο για τη δουλειά μου. Ήξερα ότι το σενάριο της αληθινής αυτής ιστορίας μιλούσε για ένα δάσκαλο ο οποίος, μετά το τέλος του πολέμου, προσπαθούσε να εισάγει τις νέες, τότε, τεχνολογίες και μεθόδους διδασκαλίας στην τάξη του.

Ο δάσκαλος εκείνος αντικατέστησε έναν αυστηρό και συγκεντρωτικό δάσκαλο, σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της Γαλλίας. Φτάνοντας στο σχολείο κατήργησε το βάθρο πάνω στο οποίο ήταν στημένη η έδρα -το θυμάστε- και το 'κανε καυσόξυλα για τη θέρμανση των μαθητών του, χρησιμοποίησε τη μέθοδο project για τη διδασκαλία του, κατήργησε την αυστηρότητα των "γραμμών" και των εμβατηρίων κατά την είσοδο στην τάξη, προσπάθησε, και τελικά τα κατάφερε, να προσεγγίσει έναν έναν όλους τους μαθητές του. Χρησιμοποίησε την τυπογραφία και τη φωτογραφία δημιουργώντας ένα τυπογραφείο στην τάξη του και κατάφερε την επικοινωνία και συναδέλφωση της τάξης του με κάποια τάξη ενός άλλου μακρινού σχολείου που ακολουθούσε τις ίδιες μ' αυτόν μεθόδους. Ο δάσκαλος αυτός κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να ελευθερώσει τους μαθητές του από τη σωματική, πνευματική και ψυχική αγκύλωση.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των προσπαθειών ήταν η... αντίδραση κάποιων χωριανών και το αίτημα για απομάκρυνσή του απ' το χωριό τους. Ο δάσκαλος κατηγορήθηκε ως ανεύθυνος, περίεργος, επικίνδυνος, ανάξιος και ακατάλληλος για την εκπαίδευση των μαθητών. Κάποιοι θεωρούσαν την πειθαρχία, την τιμωρία, την προσκόλληση σε νόρμες και αποστηθίσεις καταλληλότερη μέθοδο διδασκαλίας και εκπαίδευσης για τα παιδιά τους. Ευτυχώς οι προσπάθειες εκφοβισμού και εξαγοράς των γονιών δεν έπιασαν όλες τόπο.

Η ταινία τελειώνει με επιτυχία όλων των παιδιών, ακόμα και εκείνου που θεωρούνταν περιθωριακό, στις εξετάσεις και νίκη των προοδευτικών ιδεών του δασκάλου.


Το περιεχόμενο της ταινίας λίγο πολύ γνωστό. Το ερώτημα όμως μεγάλο και αναπάντητο. ΓΙΑΤΙ; Γιατί αυτή η άκριτη αντίδραση σε κάθε τι "καινούριο"; Γιατί αυτή η απαίσια αντιμετώπιση σε κάθε προσπάθεια; Γιατί αυτή η τρικλοποδιά σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι περισσότερο ή έστω, κάτι διαφορετικό, πάντα με στόχο το καλό των παιδιών; Ποιους ξεβολεύει και πώς μια τέτοια δραστηριότητα; Γιατί γονείς και δάσκαλοι σαμποτάρουν μια αξιόλογη προσπάθεια μόλις πάει να γεννηθεί;

Την ειρωνεία, το σαμποτάζ, το χλευασμό, τα σχόλια "είναι μικρό, θα μεγαλώσει", τα βλέμματα αποδοκιμασίας ή αμφισβήτησης τα 'χω νιώσει στο πετσί μου. Η δική μου θέση απάντηση είναι: έχω σπουδάσει, ξέρω τι κάνω, έχω μοναδικό σκοπό και στόχο το καλό των παιδιών. Όμως το πείσμα δεν αρκεί πάντα. Ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα χαμόγελο εμπιστοσύνης είναι απαραίτητα και αναγκαία για τη συνέχεια κάθε παρόμοιας προσπάθειας. Σίγουρα δε φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζονται και τα μέσα, η οικονομική ενίσχυση του κράτους, η συνεργασία των διαφόρων φορέων κλπ. Ακόμα όμως κι αν αυτά εκλείπουν, μπορούν να γίνουν θαύματα και μόνο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ μαθητών και δασκάλου! Μπορούν να ξεκινήσουν θαύματα ακόμα και μέσα από τα πολύ στενά όρια μιας μικρής αίθουσας, στη μέση του πουθενά! Αρκεί να το πιστέψουμε και να δείξουμε καλή διάθεση. Μέχρι τότε... τα βασανιστικά ερωτήματα θα παραμένουν και η ιστορία, δυστυχώς, θα επαναλαμβάνεται...

20.1.11

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

... σήμερα θα σου μιλήσω για τη δασκάλα μου.

Αυτή ήταν η άσκηση για τα παιδιά μου σήμερα! χαχαχαχα! Ναι, για να δω αν έχουν μάθει να περιγράφουν πρόσωπα και να κάνουν σωστή χρήση των επιθέτων. Συμπέρασμα: Είμαι εξαιρετική, είμαι όμορφη, έξυπνη, είμαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου, ΑΛΛΑ... τα παιδιά μου ΔΕΝ έχουν μάθει να κάνουν περιγραφή προσώπου, ούτε χρήση επιθέτων! χαχαχαχαχα! Και επειδή κείμενα δε θα σας δείξω -γιατί, τι να πούμε για την τελειότητα;- θα σας δείξω τις ζωγραφιές τους! Όλες ΕΜΕΝΑ δείχνουν, μην μπερδευτείτε και πάει αλλού ο νους σας, εντάξει;


Μην ακούσω σχόλιο για την εικόνα του Λουκά "ποιο απ' τα δυο είναι η κυρία σου;"...! Το σπίτι είναι ΣΠΙΤΙ και η ΚΟΠΕΛΑ δίπλα είμαι εγώ!

Η Νίκη μ' έκανε... φρικιό και ο άλλος ο μαλαγάνας, ο Στέλιος, μου 'φτιαξε να φοράω μπλούζα με καρδούλα που γράφει τ' όνομά του! χαχαχαχα! Με πήρε χαμπάρι!

Εδώ δεν κάνω σχόλιο γιατί είναι και μπλογκ εκπαιδευτικού, τρομάρα μου, και δε θέλω να πω με τι μοιάζω στη ζωγραφιά του Γιώργου!

Ο Αργύρης μ' έβαλε να 'χω πάρει τα βουνά και μάλιστα... τα πράσινα βουνά! Από σκουλαρίκι όμως...! πςςςς!!!


Εδώ έχουμε θέμα. Ο Χρήστος μ' έκανε έτσι γιατί σήμερα ένιωθε χαρούμενος μαζί μου -έτσι είπε. Ο Αντώνης μ' έκανε... σαν κουνέλι ή είναι ιδέα μου; Ο Σπύρος ζωγράφισε το χθεσινό σάλι και η Μαρίνα σκέφτηκε να μου βάλει στο χέρι ένα βιβλίο. Αμ, πώς!

Στου Βαλάντη τη ζωγραφιά εγώ είμαι αυτή η ροζ! Και στης Κωνσταντίνας... αυτό το σκιαχτικό πράγμα μπροστά απ' τον πίνακα. Ανησυχώ στ' αλήθεια.

Πληρώθηκα και γι' αυτό το μήνα! Με το καλό στον επόμενο! ;)


13.1.11

Περί βιβλιοδεσίας

Η εικονογράφηση της πρώτης μας ιστορίας και η βιβλιοδεσία της έγινε αφορμή για να συζητήσουμε για την ιστορία ενός βιβλίου, από τη στιγμή που κάποιος συλλαμβάνει την ιδέα, ως τη στιγμή που κρατάμε ένα έτοιμο βιβλίο στα χέρια μας και το απολαμβάνουμε.

Αρχικά έδειξα στα παιδιά το εξώφυλλο που σχεδίασα χθες και τους ζήτησα να μου πουν τι φαντάζονταν ότι θα πραγματευόταν το βιβλίο. Τα παιδιά έκαναν κάποιες υποθέσεις από τον τίτλο και την εικόνα του βιβλίου. Θυμούνταν την ιστορία, αλλά διατύπωσαν κι άλλες υποθέσεις.

Έπειτα άνοιξα το βιβλίο και έδειξα στα παιδιά το περιεχόμενο. Αρχικά οι τρεις πρώτες σελίδες φιλοξενούσαν την ιστορία του Moloch. Υποσχέθηκα στα παιδιά, μετά, να τους δείξω τις εικόνες.
-Κυρία, αυτό είναι ολόκληρο το παραμύθι;
-Είχε τόσες σελίδες τελικά;

Άρχισα να τους φυλλομετρώ τις σελίδες και εκείνα χαρούμενα κοιτούσαν και καμάρωναν τα έργα τους, ενώ θαύμαζαν τις ζωγραφιές των συμμαθητών τους. Θέλησαν να επιχειρήσουν κι άλλο "βιβλίο", αλλά με περισσότερη προσοχή στην επιλογή των χρωμάτων και στην ορθογραφία των λεζάντων.

-Ωραία, να φτιάξουμε κι άλλο βιβλίο, είπα, αλλά πώς γίνεται, αλήθεια, ένα βιβλίο; Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε;

Το τι ειπώθηκε... το βλέπουμε παρακάτω. ;)


Μαζί μου είχα το βιβλίο "Ελληνικό Βιβλίο" που είχα δανειστεί από την Πρωτοβάθμια, καιρό τώρα -πρέπει να το επιστρέψω, ντρέπομαι που το κρατάω τόσον καιρό!!! Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν από τις πρώτες "τυπογραφικές μηχανές" και από τα παλιά χειρόγραφα! Θαύμασαν τη δεξιοτεχνία των ανθρώπων να γράφουν με το χέρι και να στολίζουν τόσα βιβλία. Εκείνο που τα μάγεψε πραγματικά ήταν οι φωτογραφίες κάποιων πολύ παλιών βιβλίων των οποίων τα εξώφυλλα ήταν έργα τέχνης!



-Κυρία, μοιάζουν με χαλιά!
-Αχ! Τι όμορφα που είναι!!! Ήθελα πολύ να το 'χω αυτό το βιβλίο! -εντυπωσιάστηκα από τον ενθουσιασμό τους!


Μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν αυτά τα εξώφυλλα. Στάθηκαν αρκετή ώρα παρατηρώντας.



Παρόλη τη σημερινή ένταση -συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες- τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την ιστορία του Βιβλίου. Έδειξαν ενδιαφέρον να δημιουργήσουν κι άλλο βιβλίο, με δικές τους, αυτή τη φορά, ιστορίες. Ελπίζω να μη χάσουν τον ενθουσιασμό τους.
Σκοπεύω να τον ενισχύσω και με επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη, σε κάποιο βιβλιοπωλείο και, γιατί όχι, σε κάποιο τυπογραφείο.

Η ανάρτηση έχει ημερολογιακό χαρακτήρα και σκοπό έχει να με βοηθήσει να μαζέψω τις δραστηριότητές μας για αξιολόγηση κατά τη διάρκεια, αλλά και στο τέλος του όλου εγχειρήματος.

11.1.11

Όμορφη χρονιά!

Επιστρέψαμε στα θρανία, όπως βλέπετε. Με την αλλαγή της χρονιάς, ήρθε και η αλλαγή του πίνακα και οι ενθουσιώδεις δηλώσεις: "Κυρία, τώρα βλέπουμε καλύτερα! Δε γυαλίζει και, ό,τι γράφεις, φαίνεται πιο καθαρά απ' ό,τι πριν!". Ας ευχηθούμε να συμβεί και μια σημαντική, επί της ουσίας, εποικοδομητική αλλαγή στην εκπαίδευση και όλα να λειτουργήσουν όπως πρέπει για το καλό όλων μας, πρωτίστως όμως των παιδιών!

Η δική μου χρονιά στην τάξη άρχισε με λίγη γκρίνια, γιατί, δε σας το 'χω πει, είμαι φανατική οπαδός της κιμωλίας κι ας μου σπάει τα νύχια και ας μου ξηραίνει τα χέρια. Αυτό το μέσο το παλιό, το μαλακό, το οικείο, που φθείρεται στην υπηρεσία της μάθησης, της επεξήγησης, της κατανόησης, εγώ δεν ήθελα να το αποχωριστώ. Και δεν το αποχωρίστηκα για κάναν... διαδραστικό πίνακα (!!!), αλλά για ένα μικρότερο πίνακα μαρκαδόρου, όπου δεν έχω συνηθίσει να γράφω και ζητάω, δυο μέρες τώρα, συγγνώμη από τα παιδιά μου για τις... γιώτες και τις κουλούρες μου. Ευτυχώς τα καμαράκια μου δείχνουν μεγάλη κατανόηση και δηλώνουν πως δεν τα πειράζει καθόλου η... κακογραφία μου.

Την γκρίνια μου για την αδιαβασία των παιδιών μου, τον αποχωρισμό της κιμωλίας μου και της αντιαισθητικής "τρύπας" που άφησε η απομάκρυνση του πίνακα από τον τοίχο -αλήθεια, έτσι θα μου αφήσουν την αίθουσα;;;;- σταμάτησε ως δια μαγείας μια... τηλεόραση! Ποτέ δεν την είχα σε μεγάλη υπόληψη τη συγκεκριμένη συσκευή, αλλά σήμερα μ' έκανε να χαμογελώ πλατιά και ασταμάτητα.

Σήμερα, στις 14:15 έκατσα στην τελευταία καρέκλα της αίθουσας και παρακολούθησα, από την ΕΤ1, παρέα με τα παιδιά του ολοήμερου, τα οποία έτρωγαν εκείνη την ώρα, την εκπομπή του Παραμυθά! Πριν 24 χρόνια (!!!) καθόμουν σταυροπόδι στο χαλί, μπροστά από την τηλεόραση και, τρώγοντας μπισκότα, έβλεπα έναν παππού με γυαλιά και γιλέκο να πετάει και να λέει ιστορίες με πρωταγωνιστές μαγικά μολύβια, μάγους, μάγισσες, ζώα, φυτά και πράγματα. 24 χρόνια μετά, καθισμένη στην καρέκλα της τάξης μου, παρέα με τους μαθητές μου, είδα τον ίδιο παππού, λίγο... μικρότερο από τότε, να λέει τις ιστορίες του πιο μαγικά από ποτέ!!! Υπέροχο;! Σήμερα, 24 χρόνια μετά από τη δική μου πρώτη επαφή με τις ιστορίες του... ιπτάμενου παραμυθά, είδα τους μαθητές μου να απαντούν στις ερωτήσεις του, να τον χαιρετάνε και να μας... παραχωρούν την άδεια να παρακολουθήσουμε μαζί τους τις, ακατάλληλες για ενηλίκους, ιστορίες του! Από αύριο θα μάθουμε να τραγουδάμε και το τραγούδι των τίτλων! :)

Αν είστε παιδάκι ή αν σας επιτρέπουν τα παιδάκια σας, μπορείτε κι εσείς να βλέπετε τις ιστορίες του Παραμυθά καθημερινά, εκτός Σαββατοκύριακου, στις 14:15 από την ΕΤ1! Αν πάλι δεν μπορείτε να δείτε τηλεόραση εκείνη την ώρα ή αν θέλετε να το κάνετε κρυφά από τα παιδάκια σας -ε, μη σας δουν να δακρύζετε, να χαιρετάτε και να απαντάτε στον Παραμυθά δια τηλεοράσεως- αλλά ακόμα κι αν θέλετε να δείτε και να ξαναδείτε τις ιστορίες του, μπορείτε να τρυπώσετε στο Παραμυθοκάναλο και να πάρετε όσες δόσεις αγάπης τραβά η ψυχή σας!

Εύχομαι από καρδιάς να 'χουμε όλοι καλή, δημιουργική και παραμυθένια χρονιά!!!