RSS

15.2.15

Δασκαλίτσα for Europe


"Είμαι 11 χρόνια δασκάλα και 2 μέρες... Teacher!" και κάπως έτσι συστήθηκα στα μέλη της μεγάλης οικογένειας των Teachers 4 Europe, χθες 14/2/2015, στα Χανιά, εγώ, το... νεούλι. Η εμπλοκή μου στο Πρόγραμμα ξαφνική και εντελώς... τυχαία. Από αυτά τα "τυχαία" που έρχονται να σε βρουν και να σε ακινητοποιούν. 

Το μήνυμα παρακίνησης από την κα Δρακάκη, Ambassador4Europe στο Ηράκλειο, καθηλωτικά γλυκό. Πάνω που γουρλώνεις και λες: "Όχι άλλο, έλεος!!! Θα πεθάνω φέτος!!!", διαβάζεις τόση τρυφερή, ένθερμη και γλυκιά παρακίνηση και... δε γίνεται... δέχεσαι και με χαμόγελο. :) 

Η αίτηση αγχωτική υπόθεση, καθώς η εμπλοκή δεν ήταν συνειδητή απόφαση, αλλά παρορμητική, της στιγμής. Όλα τα όμορφα όμως ξεκινούν έτσι, γεγονός που μ' έκανε να σκεφτώ: "Θα 'ναι για καλό". Φίλος, από τους πρόσφατους που μετράνε πολύ, βοηθός στην αίτηση -Με άγχωσες πολύ! Πατώντας το κουμπί "υποβολή" (τελικά... εσύ υπέβαλες την αίτησή μου, εγώ είχα ήδη παραιτηθεί από τον υπολογιστή χιχιχιχι) ένιωσα να αδειάζει όλη η ενέργειά μου. Στο σπίτι... απλά λιποθύμησα, αλλά ήταν κι αυτό ένα τεστ αντοχών για τη δική μας συνεργασία. Το 'χουμε! :)- Φίλη καλή ως συνοδοιπόρος στο άγνωστο ταξίδι στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, υποστηρικτές - καθοδηγητές με χαμόγελα πλατιά και... πάμε να δούμε. 

Το πρόγραμμά μου φέτος φορτωμένο όσο ποτέ. Αρχίζω να βγάζω μηνύματα "μπαταρία σχεδόν άδεια". Μάλλον επείγει να μπω στην πρίζα. Ή ίσως να επιβάλεται... να βγω απ' αυτήν. Προς το παρόν... απλά αγνοώ κάθε τέτοιο μήνυμα και κρατώ μερικά άλλα μηνύματα από το σύμπαν: 

Πρώτη επαφή μου με την ομάδα, προχθές Παρασκευή 13/2/2015. Ο φιλόξενος χώρος του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αλικαρνασσού μ' έκανε να νιώσω όμορφα απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Η είσοδός μου σκάει πάνω σε χαμόγελα και ευχές από καρδιάς: "Καλώς ήρθες!". Καλώς σας βρήκα και... βόλτα στην αίθουσα. Κάτι ψάρια εκεί απέναντι σε  ταμπλό... "Τα φύκη μου!", σκέφτομαι τη συμμετοχή στο συμπόσιο φυκολογίας -μη γελάς, εσύ φταις και γι' αυτό!!!- και το παραμύθι που "παίζει" στο μυαλό μου μέρες τώρα αρχίζει να σχηματοποιείται. Χαμόγελο. Το μυαλό μου στην επιμόρφωση β' επιπέδου που δε μου επιτρέπει τη συμμετοχή σε όλες τις διεργασίες των Teachers με φρενάρει και πάλι συναισθηματικά. 

Προσπαθώ να χαλαρώσω στην ομάδα. Η εμψυχώτρια μας παρακινεί να σηκωθούμε και από ένα πλήθος εικόνων να διαλέξουμε μία και πίσω της, σ' ένα χαρτάκι, να γράψουμε τις προσδοκίες μας από το Πρόγραμμα. Σηκώνομαι κουμπωμένη. Εικόνες φτιαγμένες με tagxedo!!! Χαμογελώ πλατιά. Σκύβοντας, παίρνω μια εικόνα που έχει αφήσει ήδη κάποια άλλη teacher. 





"Μου κάνεις πλάκα, έτσι;" σκέφτομαι και χαμογελώ σκανταλιάρικα. Δεν μπορεί! Είναι το δεύτερο πράμα που έφτιαξα μ' αυτό το λογισμικό!!! Και για του λόγου το αληθές, ορίστε! Συνεχίζουμε τη διαδικασία. "Επιλέξτε ένα χαρτάκι της αρεσκείας σας" η οδηγία. "Του ροζ... πάντα!" σκέφτομαι και τραβάω ένα χαρτάκι. 



"Τώρα, με βάση το χρώμα που διαλέξατε, δημιουργήστε ομάδες". Εξαιρετικά! Πώς δεν το σκέφτηκα; :) "Κάθε ομάδα θα πάρει μια κάρτα με το χρώμα που της αντιστοιχεί. Στο παράθυρο είναι ένα έργο...". 


"ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ, ΚΑΛΕ;;;;;;;" Το έργο που με απασχόλησε τον Νοέμβρη, για την παρουσίαση του Πολυτεχνείου στα παιδιά!!! Και είναι, ΠΑΛΙ, περιστέρι! -σαν τα περιστέρια στο μπαλκόνι σου! χαχαχαχαχα 

Η μέρα κλείνει δύσκολα, με ένα τρακάρισμα -ευτυχώς όχι τίποτα σπουδαίο, ένα ξεκούμπωμα του προφυλακτήρα... πάλι- που με βάζει σε σκέψεις για τις αντοχές μου. "Μπαταρία εξαντλείται..."...

Επόμενη μέρα, Χανιά. Περισσότερα μέλη της μεγάλης οικογένειας από όλη την Κρήτη! Όμορφο το μοίρασμα ιδεών. Όμορφη η ανταλλαγή απόψεων και πρακτικών. Θεμέλια για συνεργασίες... Η πρώτη εισήγηση πυκνή, κουραστική για μένα, αλλά πάντα πάνω στα όρια έρχεται η έμπνευση. Το παραμύθι μου έχει πια σκελετό!!!!! Ο Φύκιος Μικροφύκης* μου είναι ένα ταλαιπωρημένο φύκος της Ευρώπης!!!!!!! ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!! 

Πρακτικές από νηπιαγωγό 4 Europe... εξαιρετικές. Ιδέες που με κάνουν να νιώθω πιο σίγουρη ότι... "το 'χουμε!" και θα το κάνουμε. Όσο η παρουσίαση προχωρά, τα παραμύθια εμπλέκονται με τα web quests και το βλέμμα μου ζωηρεύει. Τελικά αυτό θέλω να κάνω! Να εμπλέξω τα φύκη -Μα τι δουλειά έχω εγώ σε... φυκοσυνέδριο;;;; "Έλα για την πλάκα σου, αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις." και... να πού καταντήσαμε!!!- με την ιδέα της αλληλεγγύης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μάλιστα με όσο καλύτερη χρήση ΤΠΕ μπορώ! -Χα! Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Φτάνει η μούρλα μου για όλο αυτό;;;

Και, κλείνοντας, να επιδείξω τη συνέπεια που με διακατέχει! Ιδού:

Εξώφυλλο τετραδίου Ελευθερίας 4Ε

:)
Τελικά η σοφία έχει γεύση... παγωτού και μορφή θάλασσας. :) 


Υ.Γ. Χαρά, χάρηκα πολύ που δεν είμαστε πια μόνο δυο username και δυο avatar! Αυτό το χαμόγελο εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια! Χάρηκα πολύ που σε συνάντησα και ελπίζω να τα ξαναπούμε πιο χαλαρά. ;) 
σμακ
η e-κόρη του Γιάννη 


* Μετονομάστηκε αργότερα σε Φύκιο Ποσειδώνιο. Σε άλλη γωνιά οι εξηγήσεις...

3.2.15

Οι κηπουροί της Α'

"Τρέχω και δε φτάνω!" θα 'πρεπε να βάλω για τίτλο, αλλά είπα να γράψω κάτι πιο "κοντά" στο θέμα. :) Ανορθόδοξος τρόπος να παρουσιάσει κανείς το Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής που τρέχει, δεδομένου όμως πως είμαι ένας ανάποδος άνθρωπος, θα αρχίσω από... τη μέση!

Άντε, καλά, θ' αρχίσω απ' την αρχή, αλλά θα το πάω... με fast forward :)

Οκτώβρης 2014 
Τα "βιβλία σε ρόδες" έρχονται και στην πόλη μας. Ο Υπεύθυνος Δραστηριοτήτων επιμένει να πάρω μια θεματική βαλίτσα για τους κήπους.
-Δεν τη θέλω! 
-Θα την πάρεις! 
ήταν ο διάλογος στο πλαίσιο της δημοκρατίας. :) Αστειεύομαι. Προφανώς όμως χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσει για να πειστώ. Και... πείστηκα, όχι από τα επιχειρήματα, αλλά από το γεγονός ότι εγώ βαλίτσα ήθελα και όλες οι άλλες είχαν ήδη γίνει ανάρπαστες! 

Η βαλίτσα πηγαινοερχόταν για μέρες χωρίς να κατεβαίνει καν από το αμάξι μου. Ώσπου κατέβηκε και... καταχωνιάστηκε στο γραφείο των δασκάλων. Κάποια μέρα, μια μαθήτριά μου μου 'κανε δώρο ένα κυκλάμινο. Κι εγώ το θεώρησα μήνυμα από το σύμπαν. Έτσι, έφερα τη βαλίτσα στην τάξη και το ταξίδι ξεκίνησε.




Νοέμβρης 2014
Η βαλίτσα αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή να ξεκινήσουμε να μιλάμε για φυτά. Για την ακρίβεια... απλά απολαμβάνουμε τις βιβλιοδιαδρομές με τα παιδιά. Παράλληλα... κάτι κουκούτσια έρχονται για φύτεμα, κάτι σπόροι συλλέγονται, κάτι γλαστράκια και μπουκαλάκια κουβαλιούνται, ενώ με αφορμή τον "Τζακ και τη φασολιά" φυτεύονται οι πρώτες μας φασολιές, με την αγωνία καθημερινά διατυπωμένη: "Τίνος η φασολιά θα 'ναι μαγική και θα μας πάει στον θησαυρό;"... 



Φανταστείτε τη χαρά όλων μας όταν, επιστρέφοντας από Σαββατοκύριακο, αντικρίσαμε αυτό το θέαμα: 


Παράλληλα, οι δράσεις φιλαναγνωσίας συνεχίζονται και νιώθουμε πως η ομάδα αρχίζει να δένει. :)

Με αφορμή "Την ομορφότερη πορτοκαλιά του κάμπου" συζητήσαμε το ταξίδι της δικιάς μου αποξηραμένης φιστικιάς, ενώ λίγο αργότερα δημιουργήσαμε και το πρώτο μας ομαδικό παραμύθι, το οποίο μάλιστα εικονογραφήσαμε και μετατρέψαμε σε e-book. 



Δεκέμβρης 2014
Κάποιες από τις φασολιές μας δεν έχουν αναπτυχθεί, κάποιες άλλες υποχώρησαν, ενώ άλλα κυπελάκια έμειναν εντελώς... άδεια. Δε φύτρωσε τίποτα. Τα παιδιά παρατηρούν τα φυτά τους καθημερινά, ακόμα και από διάλειμμα σε διάλειμμα, έχουν αναλάβει να τα ποτίζουν, ενώ ένας κάκτος έχει προστεθεί στην παρέα μας. Οι απορίες για το τι έφταιξε και δεν φύτρωσε τίποτα σε κάποια κυπελάκια προσπαθούν να απαντηθούν με συζήτηση, ενώ γίνονται οι σχετικές υποθέσεις. Λίγη απογοήτευση είναι εμφανής, αλλά... τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλα θα ξεχαστούν. 

Κάμποσες μέρες πριν τις διακοπές, ένας μαθητής μού χαρίζει ένα κλωναράκι βασιλικού. Σκόπιμα το τοποθετώ σε ένα ποτηράκι με νερό και το "ξεχνώ" στην τάξη. Μετά από μερικές μέρες "θυμάμαι" το δώρο μου και... τι περίεργο... "Κυρία!!! Έχει βγάλει ρίζες!!!!!!!". Αποφασίζουμε να τον φυτέψουμε. (κι εκεί έκανα την "εξυπνάδα" να τον πάρω σπίτι για τις γιορτές και να τον επιστρέψω για να τον φυτέψουμε σε γλάστρα, αλλά εκείνος... πέθανε ήσυχα στο κυπελάκι του. Έπρεπε να 'χε ήδη φυτευτεί, ΠΡΙΝ τις γιορτές. -Να θυμηθώ να ζητήσω άλλο κλωναράκι βασιλικού για να επαναλάβω τη διαδικασία).

Γενάρης 2015
Επιστρέφουμε από τις διακοπές και... πετάμε τις ξερές φασολιές. Όλα τα κυπελάκια είναι κίτρινα και... "κανένα δε μας πήγε στον γίγαντα, τελικά!", ενώ μία εξ αυτών έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες είναι η αλήθεια!
Λίγο πριν πετάξω και το τελευταίο κυπελάκι, συνειδητοποιώ ότι μέσα ζει και βασιλεύει μια... ντοματιά! Ανακοινώνω στα παιδιά πως: "Υπάρχει ένα υγιές φυτό εδώ! Δεν τον φροντίζουμε να δούμε τι θα γίνει;" κι εκείνα, όλο ενθουσιασμό, δέχονται.
Τώρα πια έχουμε να φροντίζουμε έναν κάκτο, ένα κυκλάμινο και... μια ντοματιά! 

Φλεβάρης 2015
Από την προηγούμενη βδομάδα έχουμε παρατηρήσει πως η ντοματιά έχει μεγαλώσει αρκετά για το μικρό κυπελάκι της και πως το κυκλάμινο έχει αρχίσει να σπρώχνει τις ριζούλες του έξω από τις τρυπούλες της γλάστρας που το φιλοξενεί. Κάτι μεγαλύτερες γλάστρες καταφτάνουν από τα παιδιά και χθες, 2/2/2015... βοηθάμε τους φίλους μας να μετακομίσουν σε μεγαλύτερα και πιο ευρύχωρα σπίτια! :) 











Εντάξει, μπορεί η πορεία του Προγράμματος να μην είναι η προδιαγεγραμμένη, μπορεί να μην "τρέχει" όπως θα 'θελα ή όπως θα 'πρεπε, αλλά κάτι γίνεται. Και θα εξακολουθήσει να γίνεται. Αλλά με τους δικούς μας (ημίτρελους) ρυθμούς, γιατί στην πορεία έχουν εμφανιστεί και κάτι... φύκη και κάτι... Νέες Τεχνολογίες και κάτι... teachers4europe και τα ενδιαφέροντά μας ξεφεύγουν και από τα στενά όρια της γης... :Ρ 

*Οι φωτογραφίες όλες από την Εβελίνα! Ως το τέλος της χρονιάς θα 'χει γίνει εξαιρετική φωτογράφος! 

Ενημέρωση! 

Συνεχίσαμε σήμερα τις... μετακομίσεις των φυτών μας. Ο κάκτος μας είχε αρχίσει να νιώθει άβολα στο σπιτάκι του και τον πήγαμε σε μεγαλύτερο.

"Εβελίνα, μόλις δεις αίματα στα χέρια της κυρίας, σταμάτα να φωτογραφίζεις..." :)

"Κυρία, δεν τσιμπιέσαι;"



Μετά είπαμε να φυτέψουμε και τους σπόρους πετούνιας και δυόσμου. Τα παιδιά (και η δασκάλα...) εντυπωσιάστηκαν από το μέγεθος των σπόρων (ούτε που είχα ξαναδεί). Εμείς πάντως διαβάσαμε τις οδηγίες, τις ακολουθήσαμε πιστά και τώρα... θα περιμένουμε σαράντα (40) μέρες. Καλά σαράντα δηλαδή...



Ωραίο δάχτυλο, Εβελινάκι!!!! :Ρ



Και στο τέλος, αφού είχε μείνει χρόνος, είπαμε να παίξουμε. Έδωσα την πρώτη λέξη χωρίς οδηγίες. "Χθες... ξεκίνα" είπα σε μια μαθήτριά μου και της έκλεισα το μάτι. Έγραψα στον πίνακα ό,τι μου είπε. Υπογράμμισα την τελευταία λέξη και την ξανάγραψα, με κεφαλαίο, μετά την τελεία. Δε χρειάστηκε τίποτα περισσότερο. (Ενθουσιάστηκαν και κάποιοι μεγαλύτεροι φιλοξενούμενοι εκείνη την ώρα...).


Να μην ξεχάσω: 
1. Τα Προγράμματα μπορεί να τα σχεδιάζουμε και να τα ξανασχεδιάζουμε, αλλά τα παιδιά μάς πάνε ή όχι εκεί που θέλουν. Ένα Πρόγραμμα μπορεί να εμπνεύσει παιδιά και να φωτίσει ματάκια. Κι αυτό θέλω!
2. Να μην ξανακλέψω έτοιμο Πρόγραμμα. Μόνο αν το παιδέψω από τη σύλληψη ως την υλοποίηση μπορώ να το αγαπήσω και να παρακινήσω παιδιά να απογειωθούν.