RSS

27.2.11

Εικονογράφηση και δραματοποίηση


Από τις 18/11/2010 τα παιδιά έχουν γράψει ένα παραμύθι με τίτλο: "Τα πουλιά και ο κυνηγός". Πάει πολύς καιρός και όλο το κουβεντιάζαμε το θέμα, χωρίς ουσιαστική δράση. Μέχρι που τσαντίστηκα και ανέλαβα πρωτοβουλία, χωρίς να περιμένω καμιά Ειδικότητα να συνδράμει, αν και η συμβολή της δασκάλας της Μουσικής και των Αγγλικών του τμήματος ήταν καθοριστική. Τα παιδιά ζωντάνεψαν αρχικά το παραμύθι τους εικονογραφώντας το και στη συνέχεια δραματοποιώντας το! Για το σκοπό αυτό φτιάξαμε μάσκες πουλιών, σκύλου, και φύλλων δέντρων και όλοι βοήθησαν στο ζωντάνεμα του παραμυθιού μας. Μπορεί να 'ναι μικρό, αλλά μας έχει κάνει ήδη να γελάσουμε πολύ! Η πρότασή μου ήταν να το παρουσιάσουμε στα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου, την τελευταία Παρασκευή της Αποκριάς, οπότε κάνουμε γιορτούλα στο σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά συμφώνησαν να μη φορέσουν τις στολές τους, αλλά να ντυθούν με τις μάσκες και τα πρόχειρα κοστούμια του θεατρικού μας. Ελπίζω να πείσω και τα υπόλοιπα που αρνήθηκαν... :)






Οι ζωγραφιές είναι ελλιπείς γιατί τα παιδιά έχουν αρχίσει να εικονογραφούν ταυτόχρονα πολλές ιστορίες. Από Δευτέρα σκοπεύω να αφιερώσω αρκετό χρόνο ώστε να ολοκληρωθεί μία μία η δουλειά και να μπαίνει στην άκρη ό,τι τελειώνει.

Ψυχραιμία λοιπόν...

Και το παραμύθι... ολόκληρο είναι το εξής:


Τα πουλιά και ο κυνηγός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πουλάκι που είχε χτίσει τη φωλιά του στο δάσος, πάνω σ’ ένα ψηλό και όμορφο δέντρο. Περνούσε πολύ καλά εκεί ώσπου μια μέρα γέννησε τρία μικρά, όμορφα, πιτσιλωτά αβγά.
Οι μέρες περνούσαν και απ’ τ’ αβγά βγήκαν τρία πουλάκια άσχημα που φώναζαν τσιριχτά. Χαρούμενη η μαμά τους έτρεξε να φέρει τροφή για τα μικρά της. Ξαφνικά είδε έναν κυνηγό να κρατάει ένα τουφέκι και να ψάχνει για πουλιά. Αμέσως τρόμαξε και ανησύχησε μην πάθουν τίποτα τα παιδάκια της. Άφησε αμέσως ό,τι έκανε και πέταξε γρήγορα πίσω στη φωλιά της, μην προφτάσει και τα βλάψει ο εχθρός.
Όταν έφτασε, αντίκρισε τον κυνηγό να σημαδεύει τη φωλιά της. Αμέσως κατάλαβε πως χρειαζόταν τη βοήθεια των άλλων πουλιών! Έτσι, η μαμά φώναξε τους φίλους της και όλοι μαζί επιτέθηκαν στον κυνηγό τσιμπώντας τον στον πισινό! Ο κυνηγός έφυγε τρέχοντας κι έτσι… έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Πρώτη ομαδική απόπειρα γραφής
18.11.2010

20.2.11

Φτιάχνουμε αινίγματα;


Η δημιουργία ενός αινίγματος, λέει ο Ροντάρι, είναι μια άσκηση λογικής και φαντασίας. Το τρίπτυχο: αποξένωση - συσχετισμός - μεταφορά είναι υποχρεωτικό συστατικό ενός αινίγματος. Ενίοτε υπάρχει και ένα τέταρτο μέρος αυτής της πτυχής, αυτό του ρυθμού, για να δώσει στο μυστηριώδη ορισμό μας μια πιο θελκτική μορφή.

Αποξένωση: πρέπει να δούμε το, κατά τ' άλλα καθημερινό αντικείμενο που επιλέξαμε να... απογειώσουμε, ως κάτι το εντελώς πρωτόγνωρο. Ως παράδειγμα, ο ίδιος ο Ροντάρι στη Γραμματική της Φαντασίας, χρησιμοποιεί μια πένα, την οποία ορίζει ως ένα μπαστουνάκι που χαράζει μαύρα σημάδια σε μια λευκή επιφάνεια. Η φάση αυτή είναι ίσως η σημαντικότερη για τη δημιουργία ενός αινίγματος. Είναι η στιγμή που θα ξεπηδήσουν οι πιο πρωτότυπες μεταφορές, οι οποίες θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του λύτη.

Συσχετισμός και σύγκριση: Λευκή επιφάνεια δεν είναι μόνο αυτή του χαρτιού, αλλά κι ένας τοίχος ασβεστωμένος, ή μια "χιονισμένη πεδιάδα". Παράλληλα, το μαύρο σημάδι του μελανιού στο χαρτί μπορεί να χαρακτηριστεί ως "μαύρο μονοπάτι".

Μεταφορά: Τέλος είμαστε έτοιμοι για το μεταφορικό ορισμό της πένας: "Είναι κάτι που χαράζει ένα μαύρο μονοπάτι σε μια λευκή πεδιάδα".

Και εδώ έρχεται η προαιρετική φάση του ρυθμού:
Σε μια πεδιάδα άσπρη άσπρη
χαράζει μαύρο μονοπάτι.


Η δική μου, προσωπική, δημιουργία αινίγματος μάλλον δεν ήταν και τόσο επιτυχής. Με άλλα λόγια, δεν έκρυψα αρκετά ευφάνταστα το αντικείμενο που διάλεξα, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά εμφανές από τους λύτες. Δείτε και μόνοι σας:

Είναι μια μικρή ροδίτσα
που μισεί όλα τα ταξίδια.
Από μέταλλο φτιαγμένη
για στολίδι προορισμένη.

Τι να 'ναι άραγε;

Όμως ο Ροντάρι κάνει λόγο και για "Ψεύτικο Αίνιγμα". Στο αίνιγμα υπάρχει ένα ψεύτικο δίλημμα, καθώς η απάντηση δίνεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από την ίδια τη διατύπωση. Η δομή τους είναι όπως και αυτή των "λίμερικ". Άλλοτε η απάντηση δίνεται μέσα στους στίχους του αινίγματος και άλλοτε παράγεται επαγωγικά.

Παράδειγμα τέτοιου αινίγματος από τη Γραμματική της Φαντασίας:
Ένας κύριος που τον έλεγαν Ορέστη
πήγε στην Αφρική και ένιωσε ζέστη.
Αναρωτιέται: Ένιωθε τόση κάψα
γιατί είχε γεννηθεί στην Αλάσκα
ή γιατί τον έλεγαν Ορέστη;

Οφείλω να ομολογήσω ότι η δημιουργία αινίγματος δε μου ήταν εύκολη υπόθεση. Παρόλα αυτά, θα μοιραστώ μαζί σας μερικά ψεύτικα αινίγματα που σκάρωσα χθες, ζητώντας, προκαταβολικά, την επιείκειά σας!!!

Ένα παιδάκι προσπαθεί αινίγματα φτιάξει.
Η τεχνική 'ναι δύσκολη και πάει πια να σκάσει.
Μα ξάφνου συλλογίζεται "τι φταίει και δε βγαίνει;
Μην είναι το ραδιόφωνο που μουσικούλα παίζει;"

Τι να φταίει άραγε;


Ο φίλος μας ο γεωργός φυτεύει τις πατάτες
μα αντί για πατατόσπορο, ρίχνει σπόρο για γάτες.
Μία απάντηση ζητώ γρήγορα να μου δώσεις:
Πατάτες, γάτες ή σκυλιά θα βγούνε για να κόψεις;

Τι θα κόψεις;


Έν' αστεράκι μοναχό χάνει το δρόμο και δε φέγγει.
Γυρίζει εκεί, γυρίζει εδώ κι όμως άφαντο απομένει.
Τι να του φταίει; απορώ. Δε θα 'πρεπε να 'ναι χαμένο.
Πυξίδα ο ήλιος λαμπερός κι εγώ εδώ να περιμένω.

Τι φταίει άραγε;

Δοκιμάστε κι εσείς! Έχει πλάκα! :)

9.2.11

Ένας καινούριος φτερωτός μαθητής



Μια μέρα του Φλεβάρη ένας βιβλιοπώλης πήγε να ανοίξει το βιβλιοπωλείο του. Απ’ έξω τον περίμενε ανυπόμονος ένας μαθητής.
-Καλημέρα σου! Με περιμένεις, ε; Καθυστέρησα λιγάκι γιατί πέρασα απ’ το φούρναρη να πάρω ένα κουλούρι, είπε ο βιβλιοπώλης.
-Καλημέρα σας! Θα ήθελα ένα βιβλίο για τους αστροναύτες, είπε ο μαθητής.
Ο βιβλιοπώλης, αφού άνοιξε το μαγαζί του, είπε στο μαθητή να περάσει για να τον βοηθήσει να βρει το βιβλίο που ήθελε. Σε λίγο, ο μαθητής, κρατώντας το βιβλίο του, έφυγε ευχαριστημένος.
Καθώς προχωρούσε, πάνω απ’ το κεφάλι του είδε να πετάει ένας γκιώνης. Αμέσως σκέφτηκε ότι ο Χειμώνας δεν ήταν εποχή για γκιώνηδες! Θυμήθηκε πως η δασκάλα τους τους είχε πει ότι αυτός ο περίεργος γουρλομάτης τραγουδιστής λείπει το Χειμώνα. Αμέσως αναρωτήθηκε: «Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;»
Δεν έδωσε σημασία στη σκέψη του και προχώρησε για το μανάβη απ’ όπου θα αγόραζε φρούτα και λαχανικά που του άρεσαν πολύ. Όταν πλήρωνε, είδε τον γκιώνη να κάθεται πάνω από ένα τελάρο με ξηρούς καρπούς και να τους κοιτά λαίμαργα. Τότε ακριβώς αποφάσισε να τον πλησιάσει και να του μιλήσει.
-Πώς και βρίσκεσαι εδώ, τέτοια εποχή; ρώτησε ο μαθητής το πουλί.
- Βρίσκομαι εδώ γιατί… σιχαίνομαι την πολλή ζέστη. Προτιμώ το κρύο.
-Και από πού βρίσκεις τροφή; Και πώς;
-Ε, πετάγομαι μέχρι το μανάβη και παίρνω ξηρούς καρπούς που μ’ αρέσουν πολύ, απάντησε ο γκιώνης.
-Σ’ αφήνει ο μανάβης να τρως τους καρπούς του; ρώτησε πάλι ο μαθητής.
-Μου τους χαρίζει ο ίδιος! Φαίνεται πως με συμπαθεί αρκετά. Κι ο ράφτης, τις προάλλες, πέρασε από το μανάβικο και μου χάρισε μια μεγάλη χούφτα αμύγδαλα και φιστίκια.
Έτσι ο γκιώνης απόκτησε άλλο ένα φίλο, το μαθητή, ο οποίος του πρότεινε να πάει σπίτι του και να τον κεράσει ωραιότατους σπόρους και ζεστό ποπ κορν. Έτσι ο γκιώνης ένιωσε πολύ ευτυχισμένος και ακολούθησε το μαθητή στο σπίτι του.
Την άλλη μέρα και οι δύο ξύπνησαν νωρίς το πρωί και ετοιμάστηκαν για το σχολείο. Έξω από το σπίτι τούς περίμενε το σχολικό με ένα σωρό μικρούς αγουροξυπνημένους επιβάτες. Όλοι ενθουσιάστηκαν από το νέο επιβάτη και αμέσως τον έκαναν φίλο και τον έβαλαν στην παρέα τους.
Όταν έφτασαν στο σχολείο, η δασκάλα είδε τον γκιώνη περιτριγυρισμένο από τους νέους του φίλους και χαρούμενη υποδέχτηκε τον καινούριο μαθητή της.
Από τότε και μέχρι σήμερα ο γκιώνης απέκτησε πολλούς φίλους και έγινε μόνιμος μαθητής του σχολείου.
Ομαδική εργασία του Β2
1.2.2011

4.2.11

Προβολή ταινίας


Το Γραφείο Σχολικών Δραστηριοτήτων (Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης - Αγωγής Υγείας - Πολιτιστικών Θεμάτων) της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Ηρακλείου, στα πλαίσια του θεματικού έτους που είναι αφιερωμένο στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, διοργανώνει εκδήλωση για τους εκπαιδευτικούς Α/θμιας Εκπ/σης, τη Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου από 17.30 έως 21.00, στη Δημοτική Αίθουσα Ανδρόγεω.
Η εκδήλωση περιλαμβάνει:
  • Εισήγηση της κ. Μαρούδα, Λέκτορα του Διεθνούς Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με θέμα: « Ανθρώπινα Δικαιώματα στον 21ο αιώνα : Ένα διαρκές ζητούμενο».
  • Προβολή της ταινίας : «Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό» (Taare Zameen Par), Ινδικής παραγωγής.


Η ταινία είναι ευγενική προσφορά της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Γονέων Παιδιών με Δυσλεξία και Μαθησιακές Δυσκολίες. Την έχω παρακολουθήσει και παλιότερα, στην παρουσίαση του βιβλίου της Μαριάννας Σκουντή και της Ελένης Αϋφαντή: "Δυσλεξία στην πράξη". Πρόκειται για εξαιρετική ταινία για τη διαφορετικότητα που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανένα!

Παρακολουθήστε τη! Θα λάβετε ηχηρό το μήνυμα ότι η διδασκαλία, πάνω απ' όλα, σημαίνει αγάπη!

Δεύτερο ομαδικό παραμύθι




Ο Φλεβάρης μάς έκανε ποδαρικό με άλλες δέκα, άσχετες μεταξύ, τους λέξεις για το δεύτερο ομαδικό μας παραμύθι. Και επειδή το χαρτί του μέτρου λίγο μας δυσκόλεψε τη ζωή αφού... δεν μπορούσαμε να το βολέψουμε στον τοίχο, δεν μπορούσαμε να διορθώσουμε τα λάθη μας εύκολα, μας "περιόριζε" τη φαντασία γιατί... τελείωνε, βρε παιδί μου και να πάρουμε άλλο χαρτί ήταν κομματάκι... βαρύ για τα δικά μας δεδομένα (!!!), είπαμε να πάρουμε ένα λάπτοπ κι ένα βιντεοπροβολέα και να κάνουμε τη δουλειά μας. ;)

Είπαμε για τη χρήση του word, είδαμε πώς χρησιμεύει ο ορθογραφικός έλεγχος, πόσο εύκολο είναι να γράψουμε, να σβήσουμε, να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε πράγματα απ' το κείμενό μας και πόσο σημαντικό είναι να αποθηκεύουμε τη δουλειά μας για να μην πάει στράφι ο κόπος μας. ;)

Τα παιδιά φάνηκαν αρκετά εξοικειωμένα με τον υπολογιστή και ίσως, σε επόμενο βήμα, τα αφήσω να πληκτρολογήσουν λίγο από το κείμενό τους.


Αυτή τη φορά οι λέξεις τοποθετήθηκαν χωρίς βιασύνη. Η ιστορία είναι σαφώς μεγαλύτερη απ' την πρώτη τους απόπειρα. Τα ίδια τα παιδιά τόνισαν ότι ήθελαν ένα παραμύθι που "να μην τελειώσει μόλις βάλουμε την τελευταία λέξη!". Οι ιδέες έδεναν και κούμπωναν η μια με την άλλη. Η δική μου βοήθεια μάλλον περισσότερο στη δομή της ιστορίας με ερωτήσεις: "Και μετά;".

Τα παιδιά εξακολουθούν να μη συμμετέχουν όλα. Πάλι τα πιο "αλέγρα" έπλεξαν την ιστορία. Για να δούμε τη συνέχεια...

1.2.11

Το δεύτερο βιβλίο μας


Χριστουγεννιάτικες ιστορίες από το Β2 μου


Τα παιδιά μου, για τις διακοπές των Χριστουγέννων, είχαν να γράψουν μια δικιά τους ιστορία, με λέξεις δοσμένες στο βιβλίο της Γλώσσας τους. Θεωρώ πως οι λέξεις ήταν πολλές (10) και άσχετες μεταξύ τους και μάλλον το εγχείρημα θα 'ταν πολύ δύσκολο για τα παιδιά. Παρόλα αυτά εγώ ήθελα να τα βάλω να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν. Πολλοί γονείς βοήθησαν πολύ, πολλών γονιών είδα το συγγραφικό ταλέντο, αλλά δε με πείραξε, σ' αυτή τη φάση. Πρώτη φορά ήταν και μάλιστα χωρίς ενημέρωση.

Τα παιδιά μου έγραψαν τις ιστορίες τους σε πρόχειρο χαρτί ή τετράδιο. Άλλα την εικονογράφησαν κιόλας. Το πρόβλημα προέκυψε και το είδαν και μόνα τους: Πώς να δέσουμε τόσες πολλές ανόμοιες σελίδες, με τόσο άσχημα γράμματα σε κάποιες;

Δοκιμάσαμε να τις ξαναγράψουμε σε ομοιόμορφο χαρτί, αλλά υπήρξαν αντιδράσεις (και μάλιστα από παιδί που την ιστορία την είχε γράψει εξολοκλήρου η μητέρα!). Τελικά ούτε κι έτσι σώσαμε κάτι γιατί οι σελίδες ήρθαν κακογραμμένες και τσαλακωμένες...

Ο εκνευρισμός μου με οδήγησε στην απόφαση να πληκτρολογήσω τις ιστορίες και στο χώρο που έμενε κενός, κάτω από την ιστορία, να βάλω τα παιδιά να (ξανα)ζωγραφίσουν κάτι σχετικό. Ήταν μάλλον η καλύτερη λύση. Και το δεύτερο βιβλίο μας ήταν πια γεγονός!




Για εξώφυλλο μπήκε η ζωγραφιά του χρησμένου εικονογράφου για τα εξώφυλλά μας, του Γιώργου Τζ. "Αν το δει αυτό η μαμά μου, θα γελάνε και τα μουστάκια της!", είπε στο διπλανό του. :) Για οπισθώφυλλο χησιμοποιήθηκε η ζωγραφιά της Άντζελας.

Σκοπεύω στην επόμενη συνέλευση να το αφήσω να περάσει από χέρι σε χέρι για να το δουν όλοι οι γονείς. Σκοπεύω επίσης να τους πω να μην ξαναϋπαγορεύσουν στα παιδιά τους ιστορίες και να σταματήσουν να "καλουπώνουν" τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών τους. Μα καλά, χρειάζεται να το πω αυτό; Αλήθεια, δεν το καταλαβαίνουν από μόνοι τους;

Κάποια παιδιά και πάλι αρνήθηκαν να γράψουν. Επέμεινα όμως να συμμετέχουν έστω με μια ζωγραφιά. Όσα δεν έγραψαν, στο τέλος, αφού είδαν το βιβλίο μας δεμένο πια, είπαν: "Μα, πού είναι η δικιά μου ιστορία;"... "Στο μυαλό σου, προφανώς! Γιατί εδώ δε μας έφερες τίποτα, σωστά;"... Ελπίζω κάποτε να ζηλέψουν και να συμμετέχουν όλα.