RSS

21.1.10

Την καταδίκη μου!!!



...ή το χρονικό της κλάψας!

Επειδή το κακό συνεχίζεται και η κατάσταση "σοβαρεύει", θα τα βάλω εδώ σε μια σειρά κι εσείς απλά... μην τα διαβάσετε.

Το παιδί αργεί μισή ώρα να έρθει, Δευτέρα 11/1.
Το παιδί έρχεται στην ώρα του στις 12/1, αλλά το κλάμα συνεχίζεται.
Το παιδί δεν έρχεται σχολείο στις 13/1, λόγω γαστρεντερίτιδας.
Το παιδί έρχεται την Πέμπτη 14/1 και όλα πάνε καλά!
Το παιδί έρχεται καθυστερημένο την Παρασκευή, κλάμα και νεύρα.

Προχθές, Δευτέρα 18/1 γίνεται το περιστατικό με τη μαμά στη βροχή.
Τρίτη, 19/1 το παιδί αργεί πάλι.
Η μαμά του σταματά στην πόρτα και λέει με ύφος:
-Αν υπάρχει καμιά παρατήρηση, να την κάνετε σ' εμένα και όχι στο παιδί.
-Παρατήρηση; Η ίδια η χθεσινή, κυρία μου! Να 'ρχεστε στην ώρα σας.

Η μέρα κύλησε ομαλότατα! Το μεσημέρι, σχολώντας, έδωσα μια καραμέλα στο παιδί, επειδή όλα κύλησαν καλά και του είπα "επειδή σήμερα ήσουν τέλειος!". Το παιδί δεν είπε ούτε ευχαριστώ! Έφαγε την καραμέλα κι εγώ την κρυάδα ακούγοντας τη μαμά να λέει: "Καθημερινά είναι τέλειος, απλά σήμερα το επισημοποιήσαμε"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: δεν της έδωσα τα... εύσημα που ήθελα. :)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΟΒΑΡΗ: δεν κάναμε μαθηματικά από το βιβλίο, αλλά επανάληψη, από μια φωτοτυπία.

Τετάρτη, 20/1 το παιδί δεν ήρθε, με γαστρεντερίτιδα.
Ήρθε όμως η μαμά, στο σχόλασμα, να πάρει την ύλη. Της σημείωσα τα μαθήματα της ημέρας, αλλά στο τετράδιο της γραφής έκανα ένα λαθάκι και το διόρθωσα με... μουντζουρίτσα. Συγκεκριμένα, αντί για:

Κόβω το ψωμί με το μαχαίρι και το βάζω στο τραπέζι
έγραψα:

Κόβω το ψωμί και το μαχαίρι και το βάζω στο τραπέζι
και διόρθωσα το "και" μουντζουρώνοντάς το ελαφρά.

Η μητέρα σχολίασε: "Γίνεται κι έτσι δουλειά" κι εγώ απάντησα: "Δεν έχω μπλάνκο..."


Σήμερα, 21/1 το παιδί ήρθε στο τέλος της προσευχής.
Έκανα το σταυρό μου που επιτέλους πρόλαβε, πριν μπούμε στην τάξη, αλλά με έκπληξη είδα το μικρό να κλαίει γοερά!

-Τι συμβαίνει;
-Κλαίει γιατί δεν πρόλαβε την προσευχή. Είναι τόσο σημαντικό;
-Πάρε την τσάντα σου κι έλα μέσα, είπα στο παιδί και δεν ασχολήθηκα με το τι είναι "σημαντικό" και τι όχι για τη μανούλα.

Μπήκαμε στην τάξη, το πήρα αγκαλιά, ησυχάσαμε, του είπα να λέει στη μαμά να τον φέρνει λίιιιιιιιιγο νωρίτερα για να μην υπάρχει λόγος να στενοχωριέται και το παιδί ηρέμησε. Σε μερικά λεπτά το βλέπω να επιστρέφει με ένα... ΜΠΛΑΝΚΟ!!!

-Τι είναι αυτό;
-Για εδώ, είπε η μαμά.
-Άκου να σου πω, .... μου, πες στη μαμά ότι αυτό δεν το χρησιμοποιώ ποτέ γιατί κάνει κακό στο περιβάλλον και σβήνω μόνο με τη γόμα μου. Εντάξει;

Το 'πα εντελώς φυσιολογικά, αλλά μέσα μου έβραζα!!!! Η τύπισσα το τραβάει πολύ! ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!

Δεν είμαστε γειτόνισσες που η μια πάει ένα πιάτο μουσακά στην άλλη, για να δει η μία πόσο καλά το πετυχαίνει η άλλη! Ούτε και έχουμε τη σχέση: "Μου τελείωσε η ζάχαρη, θα πεταχτώ στη γειτόνισσα, για να μην τρέχω στο σούπερ μάρκετ"!!!!
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, όταν υπάρχει λόγος που το παιδί μου κλαίει, δεν περιμένω από τη δασκάλα να ΜΗΝ το μαλώνει που αργεί, αλλά ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΕΓΩ να μην υπάρχει λόγος να κλάψει το παιδί μου! Αν δεν αλλάξει κάτι, παρόλες τις προσπάθειές μου, τότε θα τα βάλω με τη δασκάλα, γιατί μπορεί να κάνει κάτι λάθος εκείνη!!

Σήμερα έδωσα στο παιδί μια ζωγραφιά που κάναμε χθες που έλειπε για να τη χρωματίσει κι αυτό. Ξανά, χωρίς ευχαριστώ, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Απλά είπε: "Γιατί δε μου δίνεις και την άλλη;" Του είπα ότι η άλλη είχε τελειώσει και είχε μείνει αντίγραφο μόνο απ' αυτήν που του έδωσα.
Στην πορεία του μαθήματος κάτι πήγε στραβά κι εγώ σταμάτησα να κάνω μάθημα και περίμενα σιωπηλή να σταματήσουν. Τα περισσότερα στενοχωρήθηκαν και κάθισαν φρόνιμα στις θέσεις τους. Εκείνο έκανε βόλτες γελώντας στην τάξη. Κάποια στιγμή πλησίασε και μου είπε: "Θα μου δώσεις τώρα την άλλη ζωγραφιά ή μετά;". !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η μανούλα αυτό το θεωρεί "τέλειο"!

Μερικοί δεν καταλαβαίνουν ότι το ΣΧΟΛΕΙΟ είναι Εκπαιδευτικό Ίδρυμα και ΟΧΙ ΚΑΦΕΝΕΙΟ!
Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πως οι δάσκαλοι είναι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πως οι δάσκαλοι ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΕΚΕΙ ΤΥΧΑΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΟΥΝ μ' αυτούς και τα παιδιά τους!
Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ΑΛΛΑ ΔΙΠΛΑ.
Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πως επειδή δεν πέφτουμε στο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ τους, δεν είμαστε ούτε ανόητοι, ούτε άβουλοι, ούτε φοβητσιάρηδες!
Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πως ΟΦΕΙΛΟΥΝ να μάθουν στα παιδιά τους ΤΡΟΠΟΥΣ.
Μερικοί, όχι μόνο δε μαθαίνουν στα παιδιά τους τρόπους, αλλά εμμένουν πεισματικά στο να μάθουν την αφαίρεση και το ρήμα!!!!!!

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Update, 22/1/2010

Το παιδί έλειπε πάλι. Ήρθε η μαμά για την ύλη της ημέρας. Έχω ορίσει ώρα συνεργασίας την 4η διδακτική, όταν τα παιδιά έχουν γυμναστική. Σήμερα η μέρα ήταν βροχερή και το μάθημα της γυμναστικής έγινε στην τάξη, αφού δεν έχουμε κλειστό γυμναστήριο. Η μανούλα, όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, ήρθε στο γραφείο όπου βρισκόμουν και με βρήκε.

-Είχατε γυμναστική μέσα;
-Ναι, ο καιρός δε βοηθάει για έξω...
-Κι εγώ στεκόμουν όλη αυτή την ώρα έξω, φαντάστηκα ότι δεν είχατε βγει ακόμα για διάλειμμα.
-(τα έχω πάρει, αλλά δε μιλάω) Και γιατί δεν ερχόσαστε εδώ; Πού να ήμουν αλλού, εν ώρα εργασίας;

Αρχίζω να της σημειώνω τις εργασίες και τις ασκήσεις, ενώ διορθώνω και ό,τι κατάφερε να κάνει το άρρωστο παιδάκι σπίτι. Φτάνω στα ρήματα: δένω, μένω, πλένω και βάζω Α'.

-Είδα κι έπαθα να του το εξηγήσω στο σπίτι, μου λέει.
-Αυτό; Γιατί; Τι το περίεργο έχει ένα ρήμα;
-Το παιδί ήξερε ότι το -αίνω, γράφεται με -αι και μου έλεγε ότι αυτά είναι λάθος.
-Αφού δεν έχω κάνει τον κανόνα για τα ρήματα σε -αίνω. Δεν έχω διδάξει τίποτα ακόμα.
-Ναι, αλλά εκείνος το ήξερε.
-Αν το είπατε εσείς, βιαστήκατε. Αν το 'χει κάνει από το νηπιαγωγείο (!!!!) δεν ξέρω!
-Ναι, αλλά μπερδεύτηκε με τις εξαιρέσεις.
-Να ξεμπερδευτεί, κυρία μου! (Φυλλομετρώ το τετράδιο με τα... 5 ρήματα που έχουμε κάνει, κανένα σε -αίνω. ) Πού το έμαθε και μάλιστα πρόλαβε και να μπερδευτεί, δεν ξέρω.

Ευχαρίστησε κι έφυγε.

#%^%@#$%*&%^$#Ρ@

20.1.10

Ατάκες πρωτακίων


ή... τι μας φτιάχνει τη μέρα στη δουλειά
ή... γιατί λατρεύουμε να δουλεύουμε με μικρούλια (όχι ότι τα μεγαλύτερα πάνε πίσω)
ή... ένας καλός λόγος να "γράψεις" τη σπαστική που προσπάθησε να σου χαλάσει τη μέρα στο σχόλασμα

Χθες:

Γλώσσα Α' τάξης και συγκεκριμένα προσπαθώ να μάθουμε την κλίση του ρήματος στον Ενεστώτα.

-Τι είναι ρήματα, παιδιά;
-Λεξούλες που μας δείχνουν ότι κάτι κάνουμε ή κάτι παθαίνουμε.
-Μπράβοοοοοοοο! Και όταν τελειώνουν σε -ω πώς γράφονται;
-Με ω της ώρας.
-Με ωμέγα, πολύ σωστά.
-"Γράφω"... πότε; Σήμερα, χθες, τώρα, αύριο; Πότε;
-Τώρα!
-Πολύ ωραία! "Τρέχω". Πότε;
-Όταν... κατουριέμαι και όταν παίζουμε κυνηγητό!
Mr. Green


Σήμερα:

Μαθηματικά Α' τάξης. Μάθημα για τις Δεκάδες και τις Μονάδες σήμερα.

-Το πρωί που σας λέω να μπείτε σε δυάδες, τι εννοώ;
-Να μπούμε δύο δύο.
-Μπράβο! Αν σας πω να μπείτε σε τριάδες;
-Θα μπούμε τρεις τρεις.
-Τέλεια! Αν σας πω να μπείτε σε τετράδες;
-Θα μπούμε τέσσερις τέσσερις.
-Τέλεια! Αν σας πω να μπείτε πέντε πέντε;
-Θα κάνουμε πεντάδες.
-Αν σας πω να μπείτε εννιά εννιά;
-Θα κάνουμε εννιάδες!
-Αν σας πω να μπείτε δέκα δέκα;
-Θα κάνουμε δεκάδες.
-Υπέροχα! Όταν, λοιπόν, έχω δέκα αβγά στο ψυγείο λέω ότι έχω...;
-Μια κότα
Mr. Green

18.1.10

Κωδικός... πορτοκαλόπιτα!

Νέα εβδομάδα. Με εφημερία, όπως πάντα. Το διαφορετικό, για να δίνει νόημα στη μέρα μου, δεν ήταν η βροχή, ούτε το κρύο. Ούτε οι τσιρίδες, ούτε η ώρα της Αισθητικής Αγωγής που θυσιάστηκε στο βωμό των Μαθηματικών, ούτε και το κλάμα του ενός πιτσιρικιού. Αυτά είναι συνηθισμένα. Το διαφορετικό, που έδωσε χρώμα, ένταση, νόημα, έμπνευση στη μέρα μου, ήταν η μανούλα του κλαψιάρικου πιτσιρικιού μου που με επισκέφτηκε στο σχόλασμα και θέλησε να μιλήσουμε όρθιες, μες στο ψιλόβροχο και το κρύο, επί μία σχεδόν ώρα, για το... κλάμα του παιδιού της.

Τα παίρνω απ' την αρχή. Δικό μου δεν είναι το e-ημερολόγιο; Όσο θέλω μακρηγορώ. Όσοι βαριούνται να διαβάζουν δασκαλίστικα γκρινιαροπόστ, ας περάσουν από το ταψί με την πορτοκαλόπιτα με το πιρουνάκι τους, βεβαίως βεβαίως! Αυτό ήταν το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ του σημερινού ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΥ.


Από την αρχή της χρονιάς, συστηματικά και παρά τις πάμπολλες, σχεδόν καθημερινές, παρατηρήσεις μου σε γονείς και μαθητές, ένα παιδάκι αργεί να έρθει και μπαίνει στην τάξη αφού έχουμε ξεκινήσει το μάθημα, πράγμα που με κάνει έξαλλη! Την προηγούμενη Δευτέρα, 08:40 περίπου και ενώ είχαμε γράψει τη μισή ορθογραφία μας, το πιτσιρίκι... μπούκαρε (αυτό το ρήμα περιγράφει την είσοδό του) στην τάξη, με κραυγή αλά Ταρζάν. Σοκαριστήκαμε κι εγώ και οι συμμαθητές του. Ύψωσα τον τόνο.

-Τι ώρα είν' αυτή; Χτύπησες την πόρτα για να μπεις; Είπες "συγγνώμη που άργησα" ή έστω "καλημέρα"; Τι συμπεριφορά είν' αυτή; Αν ξαναγίνει δε θα σε αφήσω να παρακολουθήσεις το μάθημα!

Αφού απάντηση δεν πήρα ΚΑΜΙΑ, βγήκα να βρω το γονιό. Άφαντος! Ουδείς στην αυλή ή στο δρόμο!

Επιστρέφω στην τάξη και συνεχίζω την υπαγόρευση της ορθογραφίας, οπότε το πιτσιρίκι μπήζει τα κλάματα φωνάζοντας:
-Δε με περιμένατε; Αρχίσατε χωρίς εμένα; Δεν προλαβαίνω να γράψω τώραααααααααααα.
-Έπρεπε να σε περιμένουμε μισή ώρα; Να μη γράψεις ορθογραφία σήμερα! Κάθισε στη θέση σου. (σε έντονο τόνο, είχα εκνευριστεί τρομερά).

Παρόλο το κλάμα που συνεχίστηκε και παρόλες τις φωνές σε απάντηση στο κλάμα, το πιτσιρίκι έγραψε (αντέγραψε;) την ορθογραφία του κι εγώ σημείωσα στο τετράδιο ότι "δε θα ξαναδεχτώ ούτε ένα λεπτό καθυστέρησης του μαθητή!". Το μεσημέρι μάλιστα είπα στη μαμά του ότι ο μικρός με θράσος απαίτησε να τον περιμέναμε και πως την άλλη φορά που θα δει κλειστή την πόρτα, να πάρει το παιδί και να γυρίσει σπίτι της, γιατί εδώ δεν είναι καφενείο, αλλά σχολείο με κανόνες και ωράριο.

Αυτό ήταν. Η μανούλα εξοργίστηκε. Και ήρθε σήμερα, μία βδομάδα μετά, να μου πει ότι το παιδί με φοβάται και δε θέλει να 'ρχεται σχολείο. Ότι κλαίει όταν αναφέρονται σε εμένα. Ότι κι άλλα παιδιά αργούν και φτάνουν στις 8:45 στην τάξη μου (δεν έχει συμβεί ΠΟΤΕ αυτό). Ότι κι άλλες μαμάδες, των οποίων ονόματα δεν ανέφερε, διαμαρτύρονται για μένα, αλλά ούτε τι είδους διαμαρτυρία έκαναν μου είπε. Με κατηγόρησε επίσης και με υφάκι μου ζήτησε το λόγο για τον οποίο έδωσα στο παιδί της μια φωτοτυπία, ενώ εκείνη είχε πάρει τη φωτοτυπία αυτή από συμμαθητή!

-Γιατί, κυρία marilia, δώσατε στο παιδί τη φωτοτυπία, την επόμενη από την ημέρα απουσίας του;
-Γιατί την ημέρα που την έδωσα στα υπόλοιπα παιδιά, το δικό σας απουσίαζε!!! της απαντώ. Αλλά δεν ήταν αυτή η ερώτηση.
-Ναι, αλλά εγώ την είχα πάρει ήδη από συμμαθητή!
-Κι εγώ πού να το ξέρω; Με κατηγορείτε επειδή φρόντισα να δώσω το υλικό στο παιδί; Σοβαρολογείτε τώρα; (έξαλλη εγώ, στη μέση της αυλής, με τη βροχή να δυναμώνει!)
-Όχι, αλλά το παιδί έσκισε την ήδη συμπληρωμένη, που είχα κάνει εγώ αντίγραφο και ξανασυμπλήρωσε εκείνη που του δώσατε!!!
-Καλά, ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΕΙΤΕ;;;; Τι θέλετε να σας πω τώρα εγώ γι' αυτό; Τι περιμένετε να ακούσετε;

Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου! ΟΥφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!



Το πιτσιρίκι από την αρχή της χρονιάς κλαίει και γκρινιάζει για τα πάντα! Είναι θρασύτατο, αλλά μετά την αλλαγή του έτους το κλάμα είναι καθημερινό, με δικαιολογία ότι "δεν προλαβαίνω να γράψω". Από την πρώτη ώρα της Γλώσσας, το παιδί κλαίει και χτυπιέται γιατί στη μεθεπόμενη ώρα των Μαθηματικών δεν ΘΑ προλάβει να γράψει!

Το κλάμα έχει σπάσει όλων μας τα νεύρα. Ακόμα και οι συμμαθητές του απορούν. Του λένε ότι δεν υπάρχει λόγος να κλαίει, ότι "η κυρία δε σβήνει τίποτα, είναι στον πίνακα, γράψε!" ή "άντε, σε περιμένουμε, γράψε και μην κλαις" κ.ά. Εγώ απλά ουρλιάζω "σταμάτα επιτέλους να κλαις και μη μας σπας τα νεύρα!!!" και γενικά... είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, μια βδομάδα τώρα!

Ήρθα με πονοκέφαλο και ανέβασα και πυρετό από το όλο σόου! Παρόλ' αυτά τα 'βαλα με μια συνταγή πορτοκαλόπιτας που βρήκα στο δίκτυο και έφτιαξα ένα γλυκό, μπας και ξεμυρίσει το μπαρούτι από εδώ μέσα και μυρίσει τίποτα... αρωματικότερο. Μετά από αρκετές ώρες και ένα ζεστό μπάνιο, νιώθω καλύτερα. Το πρώτο κομμάτι πορτοκαλόπιτας το... τσάκισα μόνη μου. Το δεύτερο πάει στην Άντρια και το τρίτο στη Βάλια, για την συμπαράστασή τους στο... δράμα μου.


Και δουλεύω μόνο έξι χρόνια, να πάρει...
Μέχρι τα... 35 πόσους παλαβούς έχω να παλέψω ακόμα!!!!


11.1.10

Διακοπές τέλος!



Προσωπικά το 'χω συνειδητοποιήσει πως... "διακοπές τέλος". Ενίοτε δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά τουλάχιστον μπορώ να με... ανακαλέσω στην τάξη. Τα παιδάκια μου, πότε θα καταλάβουν ότι επιστρέψαμε για δουλειά; Και, κυρίως, στους γονείς τους ποιος θα το πει;

Τα παιδιά μου γύρισαν στην τάξη σαφώς ξεκούραστα. Πολύ ξεκούραστα όμως! Πάρα πολύ! Σαν να μην άνοιξαν βιβλίο όλες αυτές τις μέρες! Ούτε την αλφαβήτα δεν έμαθαν κάποια απ' αυτά. Κι εγώ τώρα επιμένω να μάθουν σύμφωνα και φωνήεντα για να μπούμε ομαλά στα δίψηφα. Η αναγνωστική τους ικανότητα δε βελτιώθηκε ούτε στο ελάχιστο! Και όταν ζήτησα να βρουν κάποια σελίδα που τυχαία τους ζήτησα, παρατήρησα ότι δεν έχουν καν την αίσθηση της σειράς των αριθμών. Μπορεί να αναγνωρίζουν π.χ. το 53, αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό βρίσκεται μετά το 48 και πριν το 72!

Πρέπει να ξαναβρούμε ρυθμούς, επειγόντως! Και πρέπει να ξαναθυμηθώ ότι πρόκειται για εξάχρονα μωράκια που έχουν το... ακαταλόγιστο.

Και παράλληλα μ' όλα αυτά, με "βράβευσαν" και με το βραβείο "αγάπης για το παιδί"... Ένα είναι σίγουρο: εγώ τη δουλειά μου την αγαπάω και η αγάπη δε χρειάζεται βραβεία!

Πάμε: εισπνοή ... εκπνοή...
εισπνοή ... εκπνοή...
εισπνοή ... εκπνοή...
...