RSS

2.4.12

2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Παιδικής Λογοτεχνίας

Σαν σήμερα, πριν από 207 χρόνια ακριβώς, γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (1805 - 1875). Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και το σχολείο ήταν πολυτέλεια γι' αυτόν. Παρόλες όμως τις δυσκολίες κατάφερε να εκδώσει πολλά ποιήματα, θεατρικά και ιστορίες φαντασίας.

Το 1835 εκδίδει τα πρώτα του "Παραμύθια για Παιδιά". Τα παραμύθια του χαρακτηρίζονται από έναν ρεαλισμό. Άλλα έχουν μια αισιοδοξία για την επικράτηση του καλού και άλλα μια βαθιά απαισιοδοξία, ενώ πολλά απ' αυτά έχουν άσχημο τέλος. Παρόλ' αυτά ο Άντερσεν είναι ο αγαπημένος παραμυθάς εκατομμυρίων παιδιών σε όλον τον κόσμο, μιας και τα παραμύθια του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Τα πιο γνωστά απ' αυτά είναι: "Τα κόκκινα παππούτσια", "Το ασχημόπαπο", "Η βασίλισσα του Χιονιού", "Η καινούρια στολή του αυτοκράτορα", "Το μολυβένιο στρατιωτάκι", "η Τοσοδούλα", "Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι" κ.ά.

Κάθε χρόνο με τις τάξεις μου μιλάμε για τον Άντερσεν και αναφερόμαστε στα παραμύθια του. Ιδιαίτερη αναφορά κάνουμε πάντα στις 2 Απριλίου, που έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού Βιβλίου. Παραμυθοσαλάτες έχουμε κάνει πολλές φορές. Πέρσι, πριν προλάβω να μιλήσω στα δευτεράκια μου για την "παραμυθοσαλάτα", έφτιαξαν μόνα τους μία -άσχετη με τα παραμύθια του Άντερσεν- σχετική όμως με τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και τη φιλαναγνωσία που προσπαθώ να καλλιεργώ στις τάξεις μου. Η ιστορία που θα ακολουθήσει γράφτηκε από μια ομάδα παιδιών Β' τάξης (2010-2011). Τα παιδιά ανακάτεψαν στοιχεία από:
  • τον Μπομπ Σφουγγαράκι
  • το τραγούδι "Δέκα καβουράκια", από το δίσκο "Ο τεμπέλης δράκος"
  • το βιβλίο της Λήδας Βαρβαρούση που διαβάσαμε και δραματοποίησαμε στην τάξη: "Ένας καλόκαρδος... καρχαρίας!"
  • και ένα δικό μου παραμύθι με τίτλο: "Ο νάνος και οι πειρατές"

Τα ψαράκια και το πάρτι τους

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δυο ψαράκια στο βυθό του Μπικίνι. Κάποια μέρα βρήκαν ένα σπασμένο λυχνάρι κάτω από ένα βράχο και πάνω του είχε μια ετικέτα που έγραφε: «Τζίνι». Το σχήμα αυτού του βράχου έμοιαζε με άγαλμα και πάνω του καθόταν πέντε καβουράκια. Κάτω από το βράχο κάθονταν τρεις χελώνες. Ξαφνικά πλησίασαν τρεις καρχαρίες. Τα ψάρια τρόμαξαν κι έφυγαν γρήγορα παίρνοντας μαζί τους το λυχνάρι.
Όταν έφυγαν οι καρχαρίες, τα ψαράκια ξαναγύρισαν και βρήκαν ένα βυθισμένο καράβι από πειρατές. Μπήκαν μέσα στο ναυάγιο και βρήκαν ένα σεντούκι το οποίο όταν άνοιξαν αντίκρισαν κοσμήματα, αγάλματα χρυσά και λεφτά.
Τα ψάρια χάρηκαν τόσο που σε λίγες ώρες οργάνωσαν πάρτι με φραντζόλες, εννιά χάμπουργκερ, καραμέλες, σοκολάτες, κέικ, παγωτά, πατατάκια και ένα πακέτο ποπ κορν. Μαζί τους στο πάρτι ήρθαν και γοργόνες. Όμως, εντελώς ξαφνικά, εμφανίστηκαν πάλι οι καρχαρίες και χάλασαν το πάρτι των ψαριών. Τρόμαξαν και τις γοργόνες που έτρεξαν να κρυφτούν.
Τότε, όλα μαζί τα ψαράκια έπιασαν μία μεγάλη και βαριά πέτρα και την έριξαν πάνω στους καρχαρίες. Έτσι, οι καρχαρίες τρόμαξαν κι εξαφανίστηκαν μια για πάντα και τα ψαράκια έζησαν καλά κι εμείς… καλύτερα!
Γιώργος Τζ. – Αργύρης – Βαλάντης – Βαγγελίτσα – Γωγώ – Μαρίνα
Ιστορία με δοσμένες τις λέξεις: λυχνάρι, άγαλμα, ψάρι, ετικέτα.
10/2/11


Φέτος, 2 Απριλίου 2012, η καθιερωμένη... παραμυθοσυζήτηση έγινε και με τα Πρωτάκια μου! Η μέρα μας ξεκίνησε ρωτώντας τα...
-Ξέρετε τι μέρα είναι σήμερα;
-Δευτέρα.
-Ναι, Δευτέρα, αλλά... τι Δευτέρα;
-Απρίλης! Καλό μήνα! Επιτέλους, αλλάξαμε μήνα! (μάλλον ζορίστηκαν κι αυτά μαζί με μένα...)
-Ναι, καλό μήνα, αλλά... ξέρετε τι μέρα είναι σήμερα; Είναι μια... ειδική μέρα! (Σαφέστατα, είναι και η μέρα Αυτισμού, αλλά δεν εννοούσα αυτό!)
-...
-Κανείς δεν ξέρει;
-...
-Μήπως... ΑΥΤΟ σας βοηθάει; ρώτησα και έβγαλα από την τσάντα μου την αφίσα του Κύκλου Βιβλίου για το 2012.
-Τι; Ημέρα των Ζώων;
-Είναι αστεία!
-Για δείτε καλύτερα... Γύρισα την αφίσα στο πλάι και ένας διάβασε: "Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου 2012". Ξέρετε ποιος μεγάλος παραμυθάς έχει γενέθλια σήμερα; τα ρώτησα.
-Ο κύριος Νίκος!!!! εν χορώ!
-Όχι, όχι! Σαν σήμερα, το 1805...
-Ουουοουουουυ!
-...ναι! Δηλαδή πριν από 207 χρόνια,...
-Ιιιιιιιιιιιι!!!!
-...γεννήθηκε ένας μεγάαααααλος παραμυθάς. Ξέρετε ποιος;
-Ο προπροπροπροπροπάππους του κυρίου Νίκου! Τότε που όλοι πετούσαν χωρίς γιλέκα και έφτιαχναν αστέρια!
-Χμμ... Όχι ακριβώς... Στις 2 Απριλίου 1805 γεννήθηκε ο Χανς...
-Κρίστιαν Άντερσεν!!!!!!!!
-Ακριβώς! Ξέρετε κανένα παραμύθι του;
-Το ασχημόπαπο!
-Η μικρή γοργόνα!
-Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα!
-Το κοριτσάκι με τα σπίρτα!
-Μα, είστε καταπληκτικοί! Έχετε ποτέ ακούσει το παραμύθι που λέγεται: "Η καμπάνα";
-Όχι! εν χορώ.
-Ε, ανοίξτε αφτάκια, κλείστε στοματάκια και... ακούστε!

Και άκουσαν!

-Κυρία, μ' αρέσει πολύ η μουσική του!!!
-Ο κύριος Νίκος το λέει!!!
-Κυρία, κάνουμε το μάθημα... ανάποδα!!! (αυτό το λέμε όταν ξεκινάμε με ό,τι μας αρέσει αλλάζοντας τη ρουτίνα της καθημερινότητας! Το "θα ξεκινήσουμε ανάποδα" το 'χουν στο μυαλό τους σαν κάτι ιδιαίτερο και διασκεδαστικό!)

Μετά το παραμύθι αυτό, τους είπα ότι έχω και κάτι άλλο για εκείνα και έβγαλα από την τσάντα μου ένα βιβλίο με παραμυθοσαλάτες που 'χε κάνει το 2008 μια Ε' μου τάξη. Τα Πρωτάκια μου ενθουσιάστηκαν με τα πολλά παραμύθια και τις όμορφες ζωγραφιές των "μεγάλων" παιδιών και πριν προλάβει ο ενθουσιασμός να κοπάσει, έβγαλα από τη... "μαγική" μου τσάντα άλλο ένα βιβλίο, με τίτλο: "Τα παραμύθια του Άντερσεν", εκδ. susaeta.
Διαβάσαμε από 'κεί "το τσακμάκι" που δεν μπορούσαμε να το ακούσουμε από τη δική μου, παιδική, κασέτα και είδαμε και την όμορφη εικονογράφηση.

-Και τώρα... τι λέτε... να φτιάξουμε τη δική μας παραμυθοσαλάτα;;;
-Ναι!!!
-Πώς;;
-Οχ!!!
-Μα, πώς; Θα βάλουμε αγγουράκια και ντομάτες;
-Όχι, θα βάλουμε όσα παραμύθια ξέρουμε! Και θα τα ανακατέψουμε ώστε να φτιάξουμε ένα δικό μας! Και αν είστε καλοί... μπορεί να συμμετέχουμε και στον Παγκρήτιο διαγωνισμό παραμυθιού, τα "παραμυθοφτερουγίσματα"!
-ΝΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ψωνάρες από τώρα... τςτςτς!)
-Ωραία! Λοιπόν, τα... υλικά σας θα 'ναι τα εξής: Ασχημόπαπο, Κλοκλό, Παραμυθάς, Ελικόπτερο, Τσακμάκι, Πινόκιο.

Και έτοιμη η πρώτη μας παραμυθοσαλάτα!!!!


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μάγισσα που την έλεγαν Κλοκλό. Μια μέρα η Κλοκλό πήρε το ελικόπτερό της, επειδή είχε χαλάσει η μαγική σκούπα της, και βγήκε για μια βόλτα. Από ψηλά εντόπισε μια γαλάζια λιμνούλα. Κατέβηκε, λοιπόν, και αποφάσισε να κάτσει και να απολαύσει τη φύση.
Εκεί που καθόταν την πλησίασε ένα περίεργο ξύλινο παιδάκι. Η Κλοκλό ξαφνιάστηκε και το ρώτησε πώς το λένε. «Με λένε Πινόκιο! Εσένα πώς σε λένε;», ρώτησε το ξύλινο παιδί.
«Με λένε Κλοκλό! Μάγισσα Κλοκλό!», απάντησε εκείνη.
«Αχ! Είσαι μια μάγισσα! Μπορείς να κάνεις τα ξύλινα παιδάκια κανονικούς ανθρώπους;»
«Και βέβαια!», είπε η Κλοκλό.
Αμέσως τότε μουρμούρισε κάτι μαγικά λόγια και όλα τα ξύλινα μέλη του Πινόκιο έγιναν κανονικά.
«Ευχαριστώ πολύ, μαγισσούλα μου!», είπε ο Πινόκιο με πολλή χαρά και έφυγε τρέχοντας.
Η Κλοκλό έμεινε μόνη της και γυρνώντας το βλέμμα της αριστερά είδε το φίλο της τον Παραμυθά να κουβεντιάζει μ’ ένα άσχημο, γκρίζο παπί.
«Εεεε! Γεια σου Παραμυθά!», φώναξε η μάγισσα.
«Γεια σου Κλοκλό! Έλα!», απάντησε ο Παραμυθάς κάνοντας μια κίνηση με το χέρι του.
Η μάγισσα σηκώθηκε και πλησίασε το φίλο της.
«Παραμυθά, τι κάνεις εδώ μ’ αυτό το παπί;».
«Πού να στα λέω Κλοκλό μου!», απάντησε εκείνος. «Εκεί που περπατούσα κοντά στη λίμνη, άκουσα κλάματα. Κοίταξα πιο προσεκτικά και είδα αυτό το παπάκι να κλαίει, γιατί πιστεύει ότι είναι άσχημο και τα άλλα αδέλφια του το κοροϊδεύουν.», της εξήγησε ο Παραμυθάς.
«Να σου εξηγήσω εγώ, μάγισσά μου», είπε το παπάκι. «Μια μέρα, όταν βγήκα από το αβγό μου, κατάλαβα ότι ήμουν διαφορετικό από τα υπόλοιπα αδέλφια μου. Ήμουν γκρίζο, με λεπτό, μακρύ λαιμό, πολύ μικρότερο από τα άλλα αδελφάκια μου που ήταν όμορφα, κίτρινα και κολυμπούσαν πολύ γρήγορα. Ένιωθα να ζηλεύω, ενώ εκείνα με κορόιδευαν και με φώναζαν Ασχημόπαπο.», είπε το παπάκι στενοχωρημένο.
Τότε η Κλοκλό, χωρίς να μιλήσει, έβγαλε από την τσέπη της ένα τσακμάκι και το άναψε έξι φορές. Αμέσως, εμφανίστηκαν τρεις σκύλοι με μάτια σαν πιάτα και δόντια σαν πύργους. Όλοι μαζί είπαν: «Στις διαταγές σου, μάγισσά μας!».
«Πάρτε αυτό το παπί και πηγαίνετέ το στη λίμνη με τους κύκνους! Στο δρόμο μη σταματήσετε πουθενά και μην αφήσετε κανένα να το πειράξει.», πρόσταξε η Κλοκλό. «Καλό δρόμο και καλή τύχη, παπάκι μου.», είπε η μάγισσα μ’ ένα χαμόγελο.
«Κλοκλό μου, τι κάνεις εκεί;», ρώτησε ο Παραμυθάς ξαφνιασμένος.
«Προσπαθώ να κάνω το παπί να νιώσει μέσα του τη χαρά. Είμαι σίγουρη πως θα νιώσει καλύτερα μαζί με τους κύκνους και σύντομα θα γίνει σαν κι αυτούς.», είπε η Κλοκλό και πήρε τον Παραμυθά αγκαλιά για να συνεχίσουν τη βόλτα τους. Και όταν έδυσε ο ήλιος αποφάσισαν να συνεχίσουν πετώντας.
Πολλά, καλά, τρελά, όμορφα, μαγικά βιβλιοταξίδια!!!!!