Κουδούνι πρώτο σήμερα και μια... καλλιτεχνική σειρά δημιουργήθηκε πάλι από πρωτάκια... όλων των ηλικιών, εκεί, στην άκρη της αυλής. Ματάκια διστακτικά, συγκινημένα, δακρυσμένα, επίμονα, συγχυσμένα, ανυπόμονα. Τι όμορφη στιγμή! Κάθε χρόνο η ίδια! Τα... μεγάλα πρωτάκια επιμένουν να μην υπακούν σε απλές οδηγίες: "Τρία βήματα πίσω, παρακαλώ, να μας αφήσετε από το χέρι! Δε βοηθάτε μ' αυτό τον τρόπο!"... Τα μεγάλα πρωτάκια είναι πιο αγχωμένα από τα μικρά, θαρρώ. Απόλυτα κατανοητό και σεβαστό. Αντιμετωπίζεται όμως. Με πλατύ χαμόγελο και επιβεβαίωση ότι τα μικρά πρωτάκια θα μείνουν σε καλά χέρια. Όλα καλά θα πάνε γιατί... μ' εμάς... δε γίνεται αλλιώς! :)Τα μικρά πρωτάκια μοιράζονται σε δύο τμήματα. Στο δικό μου τμήμα, τρία ζευγάρια μάτια δακρύζουν και... σπαρακτικές κραυγές τύπου: "Θέλω τον μπαμπά μουουουουουουοου!" ή "Θέλω την άλλη κυρία, την ξανθιάαααααααααααααααα!" ή "Δε μ' αρέσει αυτή η τάξηηηηηηηηηηηη!" αντιμετωπίζονται με υπομονή, επιμονή, χιούμορ, διπλωματία, πολλές βαθιές ανάσες και ένα σιχτίρισμα, εντελώς βουβό, στην... καταδίκη μου! :) Στο ημερολόγιο οφείλω να γράφω την αλήθεια μου με κάθε ειλικρίνεια, ναι;
Μέχρι το πρώτο διάλειμμα, τα δάκρυα και οι σπαρακτικές κραυγές είχαν πάψει. Κάτι αγκαλιές σφιχτές όσο ποτέ εμφανίστηκαν από το πουθενά και ανταμοίφθηκαν με φιλί, όσο πιο καθησυχαστικό γινόταν. Βοήθησε μάλλον το παραμύθι και τα τραγουδάκια...
Τα ντεσιμπέλ αυξήθηκαν, μάλλον και οι κάλοι στις φωνητικές μου χορδές, αλλά αυτά τα 26 στοματάκια που... πυροβολούν ακατάπαυστα δε γινόταν αλλιώς να καλυφθούν. Θα μάθουμε. Θα βρούμε τρόπους και κώδικες επικοινωνίας. Αρχή είναι, ξέχασες;
Μπα, θυμάσαι. Αρκετά καλά. Γι' αυτό και το επιχείρησες ξανά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα -Νηπιαγωγοί, υποκλίνομαι βαθιά στο λειτούργημά σας! Ζηλεύω τις αντοχές και το κουράγιο σας!- χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τι ανυπομονησία πλημμύρισε την τάξη μου; Να μάθουμε... χθες να διαβάζουμε και να γράφουμε! "Να πούμε την αλφαβήτα", "να γράψουμε", "να ζωγραφίσουμε", "να κάνουμε γυμναστική"...! Αχ, καλέ, μη βιάζεστε! Είστε είκοσι έξι -ζωή να 'χετε!- και είμαι μία! Σιγά σιγά! Λυπηθείτε με! Θα γίνουν όλα, αλλά... πάρτε ανάσα, θα πνιγείτε σε μια κουταλιά νερό... Για την ώρα... ας κάνουμε μια βόλτα στο προαύλιο. Εκεί βρύσες, εκεί τουαλέτες, εκεί οι κάδοι... Τα βασικά για αρχή. Α, και να κάνουμε "δυο ωραίες σειρές για την πρωινή προσευχή, εδώ ακριβώς!". Πόσο δύσκολο να βρούμε το δεξί απ' το αριστερό! Ουφ!
Μέσα τώρα, κάνει και ζέστη. Νεράκι και... τα καινούρια μας βιβλία! "Αγαπημένοι μου αριθμοί!" ακούγεται σαν μελωδική άρια! "Τι ωραίες εικόνες!!!!!!" ανακουφιστικές δηλώσεις... Καλά πάμε, συνέχισε, λίγο ακόμα για το σχόλασμα...
"Θα ξανάρθετε;"
"ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"Πότε;"
"ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Η... κυψέλη αδειάζει ταχύτατα στον ήχο του τελευταίου κουδουνιού. Η δασκάλα, αποκαμωμένη, μαζεύει ζωγραφιές, τις πρώτες για φέτος, θρανία, ταχτοποιεί καρέκλες. Θα μάθουν. Είναι αρχή, το ξέχασες; Το ραδιόφωνο σε κάτι μελωδικό για να γεμίσει το χώρο. Η φωνή έχει παραδώσει από ώρα -τι θα γίνει μ' εκείνα τα μαθήματα που σκεφτόσουν; Θα τα κάνεις πριν είναι πολύ αργά για τη φωνούλα σου; Μπα, προηγούνται τα μαθήματα δημιουργικής γραφής, ήρθε και το σχετικό email. Θυμάσαι πόσο το ήθελες;
Απόγευμα στο σπίτι. Προετοιμασία της επόμενης μέρας ή καλύτερα... των επόμενων ημερών. Φέτος δε διάβασα τα Βιβλία του Δασκάλου. Κάτι που τα 'χω ήδη διαβάσει από πρόπερσι, κάτι που δε μου φάνηκαν και ιδιαίτερα χρήσιμα, κάτι που η "ύλη" ποτέ δε με τρόμαζε και θεωρούσα άλλα σημαντικά, ε..., είπα να διαβάσω κάτι ουσιαστικά χρήσιμο! Αυτό:
Και να με συμπαθά ο συγγραφέας του που το 'κανα χωρίς να του πάρω την άδεια πρώτα, αλλά... σιγά μην τον ρωτήσω κιόλας, τι είναι χρησιμότερο να διαβάσω πριν μπω στην τάξη! :Ρ Ε, ας μην έγραφε ζόρικες αλήθειες για "ευτυχισμένα παιδιά"! Ναι, εγώ γονιός μπορεί να μην είμαι -και δεν ξέρω και αν θα γίνω ποτέ-, είμαι όμως... πολύτεκνη δασκάλα με 26 παιδιά και αισθάνομαι μεγάλο το βάρος της ευθύνης μου για δαύτα. Όχι ότι το βιβλίο αυτό θα σου δώσει συνταγές! Κάθε άλλο! Θα σε βομβαρδίσει με ανελέητα δημιουργικά ερωτήματα που δε χρειάζεται ν' απαντήσεις δυνατά, μπορεί να μη χρειάζεται ν' απαντήσεις και καθόλου, σε βάζουν όμως σε μια απίστευτη διαδικασία παρατήρησης και κατανόησης του εαυτού σου, χωρίς "δασκαλίστικους ξερολισμούς", απ' αυτούς που κι εγώ κάνω στις τάξεις μου, αλλά με μια αφοπλιστική ευθύτητα. Ερωτήματα που, αν τα οπτικοποιούσα, θα τα σχεδίαζα σαν "κλικ" του ποντικιού σε υπερσυνδέσμους! Επειδή, λοιπόν, εγώ μέσα μου ξέρω γιατί πηγαίνουμε σχολείο και ότι η... ομοιομορφία του καρμπόν είναι βαρετή και επικίνδυνη, επειδή δε θέλω να ξαναδιατυπώσω έτσι, ελαφρά τη καρδία, ερωτήσεις του στιλ: "Γιατί δε γράφεις κι εσύ, σαν τον Α συμμαθητή σου, αλλά χαζεύεις σαν το Β συμμαθητή σου;" και για ένα σωρό ακόμα λόγους, το βιβλίο αυτό επέλεξα να ξαναδιαβάσω πριν μπω στην τάξη.Και με την ευκαιρία, ας στείλω κι ένα ευχαριστοφιλάκι γλυκό πολύ στο συγγραφέα γιατί... τον αγαπάω πολύ! :) (σε προλαβαίνω για να μη με μαλώσεις που έκανα την ανάρτηση χωρίς να σε ρωτήσω. Όχι τίποτα άλλο, μαλώνεις κι άσχημα, βρε παιδί μου! χιχιχιχιχι! σμακ)
