Λίγο πριν τις 17Ν

Μέσα Νοέμβρη και η εβδομάδα που πέρασε μου φάνηκε πως ήταν καλύτερη από τις προηγούμενες. Ποτέ δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ή με σιγουριά τι γίνεται, αλλά αυτή την εβδομάδα, φτάνοντας στο "Παπί" στη Γλώσσα, στο κεφ. 16 των Μαθηματικών και στο "Πώς μετράμε το χρόνο" στη Μελέτη, τα παδιά:

• ήταν πιο φρόνιμα
• ήταν πιο συνεργάσιμα
• ήταν πιο υπάκουα σε οδηγίες
• ήταν καλύτερα διαβασμένα
• συμμετείχαν περισσότερα και πιο δυναμικά στην ανάγνωση άγνωστων προτάσεων
• άκουσαν καλύτερα παραμύθι (το παρατήρησε και η Μουσικός μας)
• είδαν φρόνιμα και προσηλωμένα ΠΑΡΑΜΥΘΑ
• ζήτησαν να του γράψουν γράμμα για να τον καλέσουν σχολείο μας
• στις επαναληπτικές ασκήσεις μαθηματικών οι σωστές απαντήσεις ήταν συντριπτικά περισσότερες από τις λανθασμένες

ΟΜΩΣ χρειάζεται ακόμα:

• να μάθουν να σηκώνουν το χέρι τους για να μιλήσουν
• να βοηθούν τους διπλανούς τους
• να "δέσουν" περισσότερο ως ομάδα
• να διαβάσουν με περισσότερη άνεση
• να λογαριάσουν με περισσότερη άνεση
• να καταλάβουν ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να σιωπούν...

26 παιδιά από τα οποία:

• 3 δε διαβάζουν καν
• 4 χρειάζονται πολλή πολλή προσπάθεια
• 19 είναι πολύ καλά, αλλά κάποια πρέπει να ηρεμήσουν λιγάκι, γιατί με εξοντώνουν και με κάνουν να ουρλιάζω για να μπορέσω να κάνω μάθημα

Περισσότερο δεν ξέρω ποια με απασχολούν... Τα 3 εκείνα που δε διαβάζουν καν ή τα 4 που χρειάζονται έξτρα δουλειά, την οποία, αν είχαν σωστά από το σπίτι, θα 'ταν μια χαρά; Σκέφτομαι να πάρω αρχικά τα 4 παιδιά με τις δυσκολίες για "ενισχυτική", κάποιες ώρες που έχουν ειδικότητες... Άτυπα, καθώς το ωράριό μου, για την ώρα -δεν έχουν έρθει ακόμα γυμναστές-, είναι πλήρες. Σ' αυτά τα παιδιά η ορθογραφία είναι λιγότερη και γίνονται ακόμα ασκήσεις συλλαβισμού. Είμαι σίγουρη πως αν επιμείνω, κάτι θα καταφέρουμε, αλλά, δυστυχώς, είναι πάρα πολλά τα παιδιά στην τάξη και με χαμηλή αυτοπεποίθηση αυτά τα 4 που δυσκολεύονται και κυριολεκτικά "καπελώνονται" από τα άλλα που ξέρουν, διαβάζουν γρήγορα και... αμολάνε την απάντηση... καταστρέφοντάς μου το μάθημα και την προσπάθεια του συμμαθητή τους! Αχ, αν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο κακό κάνουν στους φίλους τους... Είμαι σε θέση να γνωρίζω, από την προηγούμενη φορά που ασχολήθηκα με την Πρώτη, ότι ακόμα και όταν απογοητεύεσαι που οι απίστευτες προσπάθειές σου πέφτουν στο κενό, τα παιδιά, κάποια στιγμή, θα διαβάσουν και απορείς με το "θαύμα" που συντελέστηκε, κυριολεκτικά, από τη μια μέρα στην άλλη! Το ίδιο "θαύμα" προσδοκώ να συντελεστεί και φέτος. Αλλά για να συντελεστεί, πρέπει να το δουλέψουμε ΠΟΛΥ. Από την πλευρά μου, θα το προσπαθήσω και... βλέπουμε.
Όσο περνάει ο καιρός τα παιδιά με συμπαθούν περισσότερο. Κι εγώ εκείνα! :) Καθημερινά είναι πάνω μου, έως... ενοχλητικά πάνω μου δηλαδή και διεκδικούν αγκαλιές και φιλιά συνεχώς. Μου βγήκαν... αγαπομωρά, τι να κάνω; Βλέπω με χαρά ότι ακούνε περισσότερο ό,τι τους λέω και συμμετέχουν στην αρχειοθέτηση των ζωγραφιών και των εργασιών τους, για να μη μου χαλάσουν χατίρι. Και όταν οι τόνοι ανεβαίνουν -γιατί ανεβαίνουν συχνά- έρχονται κάτι αγκαλιές "για να μη στενοχωριέσαι", όπως δηλώνουν και εγώ... προσπαθώ να μη δείξω ότι λιώνω στις εκδηλώσεις τρυφερότητάς τους...
Για να δούμε παρακάτω...