Καλές γιορτές!

Σήμερα δώσαμε βαθμούς. Πάλι οι μισοί γονείς ήρθαν. Δεν το καταλαβαίνω αυτό, αλλά τέλος πάντων. Οι περισσότεροι έφυγαν ευχαριστημένοι με όσα άκουσαν και κάποιοι ελαφρώς προβληματισμένοι. Αυτοί που θα 'πρεπε να ανησυχούν, δεν έκαναν καν τον κόπο να έρθουν. Ας είναι.

Στο Σχολείο είχαμε και παζάρι σήμερα. Δεν ξέρω πώς πήγε, αλλά όταν γύρω στις 12:00 κατέβηκα εγώ για να δω τι γίνεται, στο χώρο είχαν απομείνει λίγα πράγματα. Καλό αυτό! :)

Το καλύτερο είναι ότι εγώ από σήμερα έχω άδεια και ουσιαστικά αρχίζουν οι διακοπούλες μου! Γι' αυτό λοιπόν να ευχηθώ...

Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές σε όλους σας!

Θα τα πούμε... με τη νέα χρονιά πια, που εύχομαι να είναι πιο ειρηνική και πιο γαλήνια από τούτη.

Ετοιμάζουμε παζάρι

Ναι, ετοιμάζουΝΕ παζάρι και είπαμε -δηλαδή εγώ πρόκοψα και είπα- ότι θα συμμετέχουΜΕ ως τάξη. Βέβαια... τα παιδιά κάνουν ό,τι μπορούν και πολύ το χαίρονται, κυρίως γιατί χάνουμε ώρες από τα μαθήματά μας. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από την πίεση και το άγχος που κάποιοι συνάδερφοι αναπόφευκτα έχουν και μεταφέρουν γι' αυτό το γεγονός, τα παιδιά μου συνεργάζονται για να κόψουν, ράψουν, σχεδιάσουν, χρωματίσουν, κολλήσουν κλπ κλπ. Φτιάξαμε πιγκουΐνους-ημερολόγια, κόψαμε ελατάκια για άλλες κατασκευές, στολίσαμε και τη δική μας τάξη και... συνεχίζουμε, όπως μπορούμε. Για δείτε...

Στο τέλος της εβδομάδας έρχονται τα δύσκολα! Παζάρι και βαθμοί. Αν "ανακατεύτηκαν" αυτά τα δύο; Ε, μα φυσικά!!!

Πάμε θέατρο

Είχαμε από καιρό προγραμματίσει μια επίσκεψη στο Θέατρο "Μορφές" στο Ηράκλειο, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Ειρήνη" του Αριστοφάνη. Σήμερα ήταν η μέρα των... άκρων. Έτσι, λοιπόν, η Πρώτη και η Έκτη επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και ξεκινήσαμε. Από προχθές είχα αρχίσει τον... εξάψαλμο: "Δεν τρώμε, δεν πίνουμε, δε μιλάμε και δεν ενοχλούμε στο θέατρο!", με αποτέλεσμα, τουλάχιστον τα δικά μου καμάρια, να είναι φρόνιμα. Είχαν κάνει και μια μικρή έρευνα για το ποιος ήταν ο Αριστοφάνης... Ήταν ελαφρώς υποψιασμένα. Τα μικρούλια βέβαια κουράστηκαν πιο γρήγορα, συμμετείχαν... ενεργά στην παράσταση ("Πίσω σου είναιαιαιαιαι!!!" "Πρόσεχε, θα σου φύγειειειειειειειει" κ.ά πολλά) και αμφιβάλλω αν κατάλαβαν τι έβλεπαν. Το μόνο που είμαι σίγουρη ότι τους έμεινε είναι ο χώρος του θεάτρου, οι διάφοροι "αστειούληδες" να κάνουν διάφορα πάνω στη σκηνή. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι την ίδια παράσταση παρακολουθούσε και ένα νηπιαγωγείο. Όχι ότι είχαν μεγάλη διαφορά από τα Πρωτάκια μας... Φωνές, τσιρίδες, κλάματα, γέλια... Μπράβο στους γονείς τους που στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες, όπως επισκέψεις σε θέατρα και άλλα δρώμενα.

Στο διάλειμμα είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το φοβερό φουαγιέ του θεάτρου! Θαύμασα! Ζωγραφισμένα στο χέρι τραπεζάκια, πίνακες με φωτογραφίες παραστάσεων, φιγούρες του θεάτρου σκιών, καδράκια χειροποίητα, μικρά έργα τέχνης...

Επτά από τους μαθητές μου προτίμησαν να μην έρθουν μαζί μας και να παραμείνουν στο σχολείο. Μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Σκέφτηκα ότι ίσως το εισιτήριο και το κόμιστρο του λεωφορείου ήταν απαγορευτικό για κάποιους (12 €), αλλά από την άλλη, οι γονείς τους δε θα 'πρεπε να 'χουν ιεραρχήσει τις προτεραιότητές τους; Θεωρούν μια θεατρική παράσταση υπερβολική ή περιττή, ενώ στο σχολείο βλέπω καθημερινά πανάκριβες τσάντες, ηλεκτρονικά παιχνίδια, παπούτσια με ροδάκια κλπ! (Πόσο μ' εκνευρίζουν οι ανεγκέφαλοι γονείς!! Στέλνουν τα παιδιά τους με αθλητικά παπούτσια που από κάτω φέρουν ροδάκια, ενώ ξέρουν ότι τα παιδιά θα χρειαστεί να μεταφέρουν σάκα βαριά στην πλάτη. Τα παιδιά λοιπόν αναγκάζονται να περπατήσουν στις μύτες των ποδιών τους εξαιτίας των παπουτσιών! Τη σπονδυλική στήλη των παιδιών τους τη σκέφτονται; Αν ανοίξει κάποιο κεφάλι από τρακάρισμα σε τοίχο, ποιος θα φταίει;)

Ναι, ξέρω. Όλα είναι θέμα Παιδείας. Και τώρα θα 'ρθει ο sotirisk να μου πει ότι εγώ είμαι υπεύθυνη και γι' αυτό. :) Το κακό είναι ότι θα έχει δίκιο. :) Λυπάμαι και ντρέπομαι, αλλά δεν κατάφερα στους τρεις μήνες να καλλιεργήσω στη συνείδησή τους την αναγκαιότητα του θεάτρου (λογικά έχουν περάσει από την Δ' τάξη και έχουν διδαχτεί το χρυσό αιώνα του Περικλή). Τι κι αν εγώ προσπαθώ για τη δραματοποίηση κειμένων ή μουσικών κομματιών... Τι κι αν σχεδόν καθημερινά τους βάζω ν' ακούσουν κάποιο κομμάτι σχετικό με το μάθημά τους, τι κι αν μίλησα για μορφές και τρόπους ψυχαγωγίας...

Ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!!! Είμαι πολύ γκρινιάρα. Τουλάχιστον βοήθησαν όλα για το στολισμό της τάξης και τη συμμετοχή μας σε Χριστουγεννιάτικο παζάρι. Συνεργάστηκαν, καλέ!!! Μπορεί η Ειρήνη του Αριστοφάνη να τους φάνηκε "πολύ παιδικό" (!!!, τρομάρα τους!) αλλά στη χειροτεχνία (που... δεν είναι παιδικό!!!) διέπρεψαν!


Περισσότερες φωτογραφίες από βδομάδα... ;)

Με τις υγείες μου!

Τελειώνει το τρίμηνο και μάλλον μόνο εγώ το κατάλαβα. Όχι γιατί "κουράστηκα" ή "βαρέθηκα", απλά γιατί στη τάξη μου, ΜΟΝΟ ΕΓΩ διαβάζω! Και δεν παίρνω και βαθμό, γμτ! Αντίθετα, αναγκάζομαι να διορθώνω τα απείρου κάλλους γραπτά των καμαριών μου και έρχομαι και στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να βάλω και βαθμούς! Γιατί δεν τους καταργούμε να 'χουμε το κεφαλάκι μας ήσυχο; Δε μας φτάνουν όλα τ' άλλα, πρέπει να βαθμολογούμε, ωσάν τις αυθεντίες, τα παιδιά μας; Και καλά να τους βάζεις τους βαθμούς και να χαίρεστε όλοι μαζί, μικροί - μεγάλοι. Αν τους βάζεις τους βαθμούς και σκέφτεσαι αφενός τη φρίκη που θα περάσουν μικροί - μεγάλοι όταν τους δουν και αφετέρου τα έρμα τα μαλλιά σου που με δυσκολία εξακολουθούν να μένουν στη θέση τους, γιατί να πρέπει να μπαίνεις σ' αυτή τη διαδικασία; Όχι, σε προκαλώ, αγαπητέ φίλε που έκανες τον κόπο να έρθεις στο γκρινιαρομπλογκόσπιτό μας, σε προκαλώ! Ορίστε τι διόρθωνα (;) σήμερα!

Τεστ Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής Στ' τάξης:

-Πώς παίρνει την εξουσία ο αρχηγός σε κάθε πολιτικό σύστημα;

-Το κάθε κόμμα λέγεται πολιτικό σύστημα που έχει την βουλή και τον νομάρχη και η θέσης της βουλής βάζει 301 άτομα για να δούμε πιος είναι ο νομάρχης του κάθε κόμματος.

-Με ψηφοφόρους, όσους πιο πολούς ψήφους πάει.

-Πρέπει να πείσει τους ανθρώπους ότι θα τους φτιάξει πάρκα και να τους πει ότι θα έχουνε δουλειές, δε θα είναι άνεργοι. Μετά κάνει εκλογές και αν είναι ικανοποιημένοι οι άνθρωποι θα τον ψυφίσουν.

-Ο αρχηγός παίρνει την εξουσία με εκλογές δηλαδή εμείς ψηφίζουμε ένα κόμμα θα βγει αν οι ψηφοφόροι είναι 300 και άνω.

Μετά από τέτοιες απαντήσεις (άλλες δε θα αντέξετε, πιστέψτε με) η δασκάλα παίρνει τα βουνά; Ή μήπως στέλνει τα τεστ στο Υπουργείο και ΑΠΑΙΤΕΙ να εξαφανιστεί αυτό το μάθημα από το πρόγραμμα του Δημοτικού;

Λίμερικ

Κάναμε προημερών (14/11/2008) τα Λίμερικ με τα παιδιά μου και με... προκάλεσαν να γράψω κι εγώ μαζί τους, δίνοντάς μου τα ζεύγη λέξεων με τα έντονα γράμματα. Ορίστε:

Ήτανε μια όμορφη κούπα
που χωρούσε μέσα... σούπα!
Μια ολόκληρη ομάδα την αγάπησε
"Κούπα του Παναθηναϊκού" τη βάφτισε
και τόσο εκαμάρωνε η μεγάλη κούπα.

Ένα σνούπι ζούσε σ' ένα σπίτι
τεμπέλικο όσο κανείς, δεν έβραζ' ούτε ρύζι!
Από την πείνα έρεψε κι έγινε σαν κουκούτσι
να φανταστείτε έπεσε μέσα σ' ένα παπούτσι
κι η μάνα του το άτιμο μέρα και νύχτα βρίζει.

Ένα φραγκόσυκο γλυκό, μια μέρα στο μανάβη,
απ' το κασόνι σήκωσε στα ξαφνικά κεφάλι.
"Δε μένω άλλο πια εδώ! Έχω μελαγχολία!
Όνειρο το 'χα πάντοτε να πιάσω κιμωλία!"
Είπε κι εξαφανίστηκε με ταχύτητα μεγάλη.


Δοκιμάστε κι εσείς με τις λέξεις: μούτρα - τηλεφώνημα, αγάπη - μακροθυμεί ;)

Εμείς οι δυο μαζί!

Συγκάτοικος στο μπλογκόσπιτο! Ναι, ένα μικρό σκουλήκι της μουσικής! Αγανακτησμένη Μουσικολόγα, με δυνατό χιούμορ-σανίδα σωτηρίας για τη δουλειά μας και όχι μόνο!

"Κυρία, στην τύχη τα πατάς τα... κουμπιά;" ήταν η ατάκα που μου μετέφερε και μ' έκανε να πεθάνω στα γέλια και ταυτόχρονα να προτείνω αυτή τη συγκατοίκηση!

Λοιπόν, αδερφούλα, καλωσήρθες! Πάρε κλειδιά, βολέψου σαν στο σπίτι σου και φτιάξε μας λίγο το κέφι με τα... ευτράπελα της εκπαιδευτικής καθημερινότητας. Α, και πού 'σαι... Βάλε κάνα χεράκι, γιατί εδώ μέσα πιάσαμε αράχνες!

28η Οκτωβρίου ή 1940 γκρίνιες!

Κάναμε κι εμείς χθες, όπως όλα τα ελληνικά σχολεία, τη γιορτή μας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Δε θέλω να σχολιάσω καν το αποτέλεσμα της δικής μας γιορτής. Θέλω μόνο να ευχαριστήσω τους είκοσι μαθητές μου για την προσπάθειά τους να φτιάξουν ένα "χάρτη" και να τον στολίσουν με "Γυναίκες της Πίνδου" και αποσπάσματα ποιημάτων, ο οποίος αποτέλεσε και το "ντεκόρ" της σκηνής πάνω στην οποία συντελέστηκε το... δράμα. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω το Ακτινιδιάκι μου που... άντεξε τη μία ώρα αυτή και δεν έφυγε τρέχοντας. Δεν ξέρω αν έχουν καμιά ουσιαστική αξία τέτοιους είδους "γιορτές", όμως είμαι βέβαιη ότι η ανάγνωση ιστορικών κατεβατών και η κακή απαγγελία ποιημάτων είναι ένα μόνο τεστ αντοχής για τα νεύρα μικρών και μεγάλων.

Οι ΝΤ στην τάξη μου

Σήμερα είπα να φέρω τις Νέες Τεχνολογίες στην τάξη μου, έτσι, για δοκιμή. Γεωγραφία είχαμε και επρόκειτο να μιλήσουμε για την ατμόσφαιρα. Η πτυχιακή εργασία μου είχε θέμα τη δημιουργία ψηφιακού υλικού για παιδιά ΣΤ' τάξης και είχα σχεδιάσει υλικό και για το συγκεκριμένο αντικείμενο, δηλαδή τη μελέτη της ατμόσφαιρας. Ήξερα ότι το σχολείο μας διέθετε φορητό υπολογιστή και βιντεοπροβολέα, πήρα και το cd μου ανά χείρας και έσπευσα.


Την ώρα που τα καμάρια μου είχαν γυμναστική, ο διευθυντής μου με βοήθησε να στήσουμε τα μαραφέτια (όχι, δεν είχα ξανακάνει τέτοια δουλειά) και όταν τα παιδιά μου τέλειωσαν τη γυμναστική τους και μπήκαν στην τάξη ακούστηκε ένα επιφώνημα: "Ουάου!!!" (πώς θαυμάζουν στα Αγγλικά αυτά τα παιδιά, εντύπωση μου κάνει!)


Είδαμε σε διάγραμμα τα στρώματα της ατμόσφαιρας. Μάθαμε για τη ρύπανση και τις επιπτώσεις της στον άνθρωπο. Είδαμε με τη βοήθεια του PowerPoint πώς γίνεται η φωτοσύνθεση και η αναπνοή των φυτών (άλλη φορά θα δούμε για την αναπνοή του ανθρώπου).


Πρώτη φορά έβλεπα 20 ενθουσιασμένους μαθητές (Φανταστείτε να ΕΚΑΝΑΝ και πράγματα ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!!!). Πρώτη φορά ήρθε συνάδερφος να με ρωτήσει αν τα κατάφερα και να ζητήσει βοήθεια για να κάνει κι αυτός κάτι αντίστοιχο. Πρώτη φορά μπήκαν παιδιά από άλλη τάξη στη δική μου και να δουν πώς θα κάνουμε Γεωγραφία!

Είναι μία από τις φορές που λέω "χαλάλι η κούραση". Χαλάλι το ξενύχτι, τα νεύρα, η δουλειά, το... πρήξιμο του e-μπαμπά, Γιάννη Σαλονικίδη, που με βοήθησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου εργασία. Το 2003-04 βρέθηκα να δουλεύω με υπολογιστή και να σχεδιάζω ψηφιακό υλικό, έστω και με απλά μέσα, όπως το PowerPoint, ενώ λίγους μήνες πριν δεν ήξερα τι είναι υπολογιστής! Βρέθηκα να ξενυχτώ μπροστά από μια οθόνη και να... φυτεύω δεντράκι δεντράκι ένα ολόκληρο... δάσος. Να ψάχνω μεγεθυντικούς φακούς για να εμφανίζουν με ένα κλικ το εσωτερικό των φύλλων. Βρέθηκα να τινάζομαι στις ελάχιστες ώρες ύπνου μου και να τρέχω στον, πάντα ανοιχτό, υπολογιστή για να σχεδιάσω μια διαφάνεια που μου 'ρθε ξαφνικά στο μυαλό. Σήμερα, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να χρησιμοποιώ στην πράξη αυτό που έφτιαξα και να διαπιστώνω τις ατέλειες και τα σφάλματά του.

Μήπως είναι πια καιρός να εξοπλιστούν όλα τα σχολεία και να χρησιμοποιηθεί αυτός ο εξοπλισμός απ' όλους τους συναδέρφους, χωρίς φόβο και πάθος, για το καλό των παιδιών μας; Συνάδερφοι, μια διαπίστωση: Ο υπολογιστής ΔΕΝ ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ αν τον βάλουμε στην πρίζα, ούτε αν παρουσιάσουμε κάτι, ούτε κι αν βάλουμε τους μαθητές μας να φτιάξουν κάτι! Αλήθεια λέω!

Η μέρα μας

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών σήμερα! Χρόνια μας πολλά! Και δημιουργικά!

Η μέρα αυτή καθιερώθηκε από την UNESCO το 1994 και είναι αφιερωμένη στους εκπαιδευτικούς, είτε εκείνοι εργάζονται σε πολυτελές σχολείο, εξοπλισμένο πλήρως (χα!) και με την τελευταία λέξη της... παιδαγωγικής μόδας, είτε εργάζονται σε αυτοσχέδιο σχολείο υπό τη σκιά κάποιου δέντρου. Το έργο του εκπαιδευτικού παραμένει το ίδιο. Τα ζευγάρια ματιών που τον κοιτούν καθημερινά έχουν τις ίδιες ανάγκες και χρέος του εκπαιδευτικού είναι να προσπαθήσει να αντεπεξέλθει επάξια σ' αυτές.

Συνάδερφοι, χρόνια μας πολλά!


Το παραπάνω είναι το δικό μου σχολείο. Έχω γδάρει πολλές φορές τα γόνατά μου σ' εκείνο εκεί το πεζούλι, έχω γλιστρήσει άπειρες φορές από τα κάγκελα της σκάλας, έχω περπατήσει κάθε εκατοστό της αυλής του και... έχω να μπω εκεί μέσα τώρα και πολλάααα χρόνια. Παραλίγο, μάλιστα, να επιστρέψω στον... τόπου του εγκλήματος ως... δασκάλα.

Στην Α' Δημοτικού είχα μια υπέροχη Δασκάλα! Πάντα τη θυμόμουν με αγάπη και, όταν τη συναντούσα, καμάρωνα ιδιαιτέρως. Πέρσι επέστρεψα στην Κρήτη, μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών και τρία χρόνια δουλειάς σε Γιάννενα και Κέρκυρα. Τοποθετήθηκα, ως αναπληρώτρια, σε σχολείο της περιοχής μου και εκεί συνάντησα και πάλι τη Δασκάλα μου της Α' Δημοτικού. Δεν ήμαστε, μάλιστα, απλοί συνάδερφοι στο ίδιο σχολείο, αλλά και συνεργάτες, αφού είχαμε από κοινού την Ε' τάξη.

Φοβερό συναίσθημα. Μάθαινα από 'κείνη για δεύτερη φορά! Πώς να διαχειρίζομαι τάξη. Πώς να διαχειρίζομαι... κακοτοπιές. Πώς να κρατώ την ψυχραιμία μου και να δείχνω υπομονή. Πώς να χρησιμοποιώ τη μουσική στο μάθημα. Πώς την τοπική ιστορία. Πώς να μη φοβάμαι τα φοβερά και τρομερά ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ! Κυρίως όμως πώς να 'μαι συνεπής και σοβαρή στη δουλειά μου.

Κυρία Αργυρώ Λυραράκη, σας ευχαριστώ πολύ!

Πρώτη ενημέρωση

Έντεκα από τους είκοσι ένα γονείς ήρθαν σήμερα το μεσημέρι για την καθορισμένη πρώτη μας συνάντηση γνωριμίας και ενημέρωσης. Ναι, κάποιοι θα δούλευαν και δε θα μπορούσαν να έρθουν στις 12:30 το μεσημέρι. Σύμφωνοι. Όσοι κατάφεραν να έρθουν, έφτασαν στην ώρα τους έξω από την τάξη και κοιτούσαν από τα παράθυρα τα καμάρια τους να ζωγραφίζουν (είχαμε Εικαστικά σήμερα) κι εμένα να προσπαθώ να ενώσω τα έργα τους σε ένα μεγαλύτερο πίνακα για να στολίσουμε τον τοίχο.

Λίγο δισταχτικά μπήκαν μέσα, κάθισαν -μερικές αρκετά μακριά και πίσω- άλλη χαμογελαστή και με τα μάτια καρφωμένα πάνω μου, άλλη δύσπιστη, με καχύποπτο βλέμμα, με το χέρι στο στόμα και το φρύδι ανασηκωμένο, άλλη ανυπόμονη, σφιγμένη και άλλη άνετη και μασώντας τσίχλα! Το γένος δεν είναι τυχαίο, μόνο μαμάδες ήρθαν να ενημερωθούν για τα παιδιά τους. Με καροτσάκια και μικρότερα παιδιά αγκαλιά, αλλά ήρθαν. Η μαμά με το ανασηκωμένο φρύδι μάλιστα ειρωνεύτηκε τη φράση μου: "Εργασίες έχουν τα βιβλία μας πολλές και ποικίλες, δε θα φορτώσω τα παιδιά με έξτρα φωτοτυπημένες ασκήσεις, τις οποίες, γνωρίζω καλά, πασχίζετε στο σπίτι να τις ολοκληρώσετε. Οπότε, μαμάδες, σας απαλλάσσω απ' αυτό και σας μένει χρόνος να πάτε να πιείτε καφέ!". Οι περισσότερες χαμογέλασαν. Εκείνη απάντησε βγάζοντας τον πόνο της: "Καφέ! Τρέχουμε όλη μέρα, κάνουμε χίλια δυο, έχουμε σπίτι και παιδιά, ο καφές μας μάρανε!"...

Εντυπωσιάζομαι. Το παιδί της είναι από τους "καλούς μαθητές". Ουδεμία πρόθεση είχα να θίξω ή να ειρωνευτώ κανένα τους. Αναγνωρίζω τον κόπο και τις αγωνίες τους για τα παιδιά τους. Εξάλλου τα παιδιά "τους" είναι και παιδιά "μου" φέτος. Είμαι εκεί για να τα βοηθήσω όπως μπορώ. Και πασχίζω καθημερινά εντός και εκτός τάξης για να 'μαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Τόσο, που καταντάω γραφική. Και ακούω και ειρωνείες για την εργατικότητά μου. Εκείνο όμως που με προβληματίζει περισσότερο είναι η θέση άμυνας που παίρνουν μερικοί γονείς, ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος! Και φυσικά, καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων. Αλλά δεν είμαι ειδική στην επιμόρφωση γονέων. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους καθησυχάσω, αν και όσο μπορώ, ότι είμαι εκεί όχι τυχαία και προσπαθώ για το καλό των παιδιών τους. Δεν ξέρω αν θα με εμπιστευτούν. Το εύχομαι. Όμως αυτό που με παρηγορεί είναι η εμπιστοσύνη που βλέπω στα μάτια των μαθητών μου καθημερινά. Κι ας γνωριζόμαστε μόνο δεκαπέντε μέρες. Ελπίζω, στην πορεία, να μην τους προδώσω...

Σοφίας, Πίστης, Αγάπης, Ελπίδος...

...και 26 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου.
Αδύνατο να μη μιλήσω στα παιδιά μου για το μεγάλο αυτό συνθέτη. Έτσι, πήρα ανά χείρας το cd player και δυο cd με μουσική και τραγούδια του και αναχώρησα για το σχολείο. Διάλεξα να τους φωτοτυπήσω τους στίχους του "Μέρμηγκα" και του "Αρχηγού". Ο "Μέρμηγκας" με τη φωνή του Μάλαμα τα ενθουσίασε! Άκουσαν ξανά και ξανά το κομμάτι, τραγούδησαν και μάλλον δεν το χόρτασαν. Αλλά έτσι δεν είναι η μουσική του Λοΐζου; Ακούς, ξανακούς, ταξιδεύεις, νιώθεις, αλλά δε χορταίνεις.

Ο Μέρμηγκας


Όλα σε θυμίζουν


Κουτσή κιθάρα


Παποράκι του Μπουρνόβα

Αγιασμός

Παιδιά άρχισαν να φτάνουν στο σχολείο πριν καλά καλά τις 8:00 η ώρα! Άλλα μαζί με τους γονείς τους, άλλα μόνα τους, όλα όμως με την ίδια φυσική περιέργεια να εξερευνήσουν το χώρο που θα τα φιλοξενήσει, ή καλύτερα που θα γίνει το δεύτερο σπίτι τους για ένα ή περισσότερα χρόνια. Έτρεξαν, έπαιξαν, ίδρωσαν, ...λέρωσαν...

Αύριο μοιράζουμε βιβλία και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μια ανησυχία την έχω, να λέω την αλήθεια...

Λίγο πριν το πρώτο κουδούνι

Πρώτη συνεδρίαση του Συλλόγου Δασκάλων σήμερα. Ήμουν προετοιμασμένη και χωρίς πολλές... προσδοκίες. Το κλίμα πιο φιλικό απ' ό,τι προχθές, αλλά η ίδια εντύπωση επικράτησε: οι... "μεγάλες τάξεις" κάνουν πιο πολλή φασαρία! Μάλλον ξέρουν τη δουλειά τους πολύ καλά και αδιαφορούν για όσα λέγονται συζητώντας μεταξύ τους διάφορα θέματα...

Αυτό που με εντυπωσίασε, ομολογουμένως, ήταν οι ατομικοί φάκελοι με τα αναλώσιμα. Τετράδιο δύο θεμάτων, στυλό, μολύβι, γόμα, ξύστρα, κόλλα, πινέζες, συνδετήρες, διορθωτικό υγρό, σελοτέιπ, α! και καρφίτσες συρραπτικού, χωρίς το συρραπτικό! :)

Αυτό που μου 'κανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το τετράδιό μου! Δείτε εξώφυλλο! Και να φανταστείτε ότι ακόμα δεν πρόλαβα να δηλώσω την... αγγελική μου φύση!

Τα... εσώψυχα του τετραδίου είναι, όπως βλέπετε, πιο σκοτεινά!

Ενημερώθηκα και για τους μαθητές μου. Τι έλεγα για το περσινό μου τμήμα; Χμ... Καλά, κι εσείς που με διαβάζετε, δεν μπορούσατε να μου πείτε: "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!";

Κοντός ψαλμός...

Μοίρασμα τάξεων

Πρώτη φορά μαζευτήκαμε στο σχολείο. Δηλαδή πρώτη φορά για μένα και για άλλους δυο τρεις συναδέρφους. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, με διάφορες εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Μοιράσαμε τις τάξεις. Δηλαδή οι παλιότεροι είχαν ήδη διαλέξει τις τάξεις τους, από τον Ιούνιο κιόλας. Φυσικά δε λείπουν ποτέ κι εκείνοι που αλλάζουν γνώμη ή... γνώμες, την τελευταία στιγμή. Στη διάθεση των τριών νεαρών κοριτσιών δύο Τετάρτες και μία Έκτη. Η "παλιότερη" από τα "νεούλια" είμαι εγώ. Εντούτοις, διάλεξα τελευταία, ή καλύτερα... πήρα ό,τι δεν ήθελαν οι άλλοι. Τη μια Έκτη που περίσσευε. Οι πληροφορίες λένε για πολύ ζωηρό τμήμα και η συμβουλή ήταν να επιβληθεί όποιος την αναλάβει από την πρώτη μέρα. Η υπόσχεση: Θα βοηθάμε κι εμείς. Η απορία: Με ποιο τρόπο; Και η διαβεβαίωση: Τη δουλειά μου την ξέρω και θέλω να την κάνω καλά. Γι' αυτό ζήτησα να πάρω μια σειρά Βιβλία Μαθητή, καθώς επίσης και τα Βιβλία του Δασκάλου. Η παρατήρηση: Πολύ αγχώδης φαίνεσαι και αν δεν προσαρμοστείς στο σχολείο μας, θα σε αποβάλλουμε. Η αντίδραση:

-Καλημέρα, αφεντικό! (= ο πρώτος μου διευθυντής στο Δημόσιο, ο κυρ Ηλίας μου, από την Κέρκυρα)
-Πού είσαι, ωρή κοπέλα;
-Εδώ που μ' αφήσατε, αφεντικό! Τι κάνετε;
-Είμαι εδώ με τον παπα-Βασίλη και την Παρασκευή, την κολόνα του σχολείου!
-Πολλούς χαιρετισμούς, αφεντικό!!! Τι τάξη θα πάρει η... κολόνα;
-Την Πρώτη!
-Οο! Μπράβο! Εμένα μ' έριξαν στο άλλο άκρο, στην Έκτη! Δεν πειράζει, αφεντικό, θα μου περάσει...
-Φυσικά και δεν πειράζει! Τι φοβάσαι; Δεν κωλώνεις εσύ, τώρα πια!
-Ευχαριστώ πολύ, αφεντικούλι! ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ήθελα ν' ακούσω! Πολλά φιλιά και θα τα ξαναπούμε...

Θέλω τον κυρ Ηλία μου και τα Κερκυράκια μου!...

Ανάληψη υπηρεσίας

Ξυπνητήρι στις 07:30.

-Θέλω να πάω σχολείοοοοοοοοο!
-Ουπς! Εαυτέ μου, τι λες;
-Όχι, όχι! Καλά το είπα! ΘΕΛΩ να πάω σχολείο!
-Ε, αφού επιμένεις... σήκω και πήγαινε.

Ε, και σηκώθηκα. Και πήγα.

Πρόσωπα χαμογελαστά, διευθυντής ευγενικός, χαμογελαστός αν και αγχωμένος. Το σχολείο είναι στην τελική ευθεία για να δεχτεί τη ζωή, την άλλη βδομάδα. Καινούργιο κτίριο, βλέπετε...

-Καλημέρα! Ήρθα ν' αναλάβω υπηρεσία!

Επιστροφή στα ΠΕΚ, αλλά το μυαλό μου κολλημένο στην άδεια αυλή. Σε μερικές μέρες θα σφύζει από ζωντάνια. Κάποια ματάκια όμως θα μένουν βουρκωμένα, δύσπιστα και δειλά. Ε, γι' αυτά, κυρίως, θέλω να είμαι εκεί!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!

Με το δεξί!

Πέρασαν κιόλας οχτώ χρόνια από τότε που μπήκα στο ΠΤΔΕ Ιωαννίνων! Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τη μέρα που αποφοίτησα απ' αυτό και μπήκα πρώτη φορά στην τάξη για να διδάξω. Έκανα το "αγροτικό" μου σε Γιάννενα, Κέρκυρα και Κρήτη. Κι ύστερα από τέσσερα χρόνια προϋπηρεσίας, να 'μαι, επιτέλους, διορισμένη δασκαλίτσα στο νομό μου! Διορισμένη και μόλις τοποθετημένη στην πόλη μου.

Πέρασε και η πρώτη εβδομάδα Επιμορφωτικών Σεμιναρίων. Ενδιαφέροντα θέματα, αξιόλογοι επιμορφωτές που προσπαθούν να μας μεταδόσουν τον ενθουσιασμό τους -αν και σ' αυτόν δεν υστερούμε- αλλά και τις εμπειρίες τους, προκειμένου να σταθούμε περισσότερο αποτελεσματικοί στο έργο μας.

Την πιο πρωτότυπη ατάκα της πρώτης αυτής εβδομάδας ΠΕΚ την άκουσα σήμερα το μεσημέρι: "Καλωσήλθατε στο τρελοκομείο της εκπαίδευσης!". Χαμογέλασα. Θυμήθηκα διάφορες σκηνές καθημερινής τρέλας που βίωσα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια δουλεύοντας ως αναπληρώτρια και ήρθε η ιδέα: Αυτές τις στιγμές προβληματισμού, αγωνίας, θυμού, αγανάκτησης, αλλά και γέλιου, χαράς, ικανοποίησης, δημιουργικότητας θα 'θελα να μοιραστώ μαζί σας μέσ' απ' αυτό το μπλογκ.

Το ημερολόγιο ενός webzobbie αρχίζει με αφορμή την τοποθέτηση μιας μόνιμης εκπαιδευτικού, που πριν λίγες μέρες ορκίστηκε να υπηρετεί εντίμως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά της, και σκοπό θα έχει την αποφόρτιση της γράφουσας ή και την προβολή κάποιων σχολικών δραστηριοτήτων των "παιδιών της", πάντα κάτω από το πρίσμα του χιούμορ και της χαλαρής διάθεσης.

Καλή μας αρχή!