Πάμε θέατρο

Είχαμε από καιρό προγραμματίσει μια επίσκεψη στο Θέατρο "Μορφές" στο Ηράκλειο, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Ειρήνη" του Αριστοφάνη. Σήμερα ήταν η μέρα των... άκρων. Έτσι, λοιπόν, η Πρώτη και η Έκτη επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και ξεκινήσαμε. Από προχθές είχα αρχίσει τον... εξάψαλμο: "Δεν τρώμε, δεν πίνουμε, δε μιλάμε και δεν ενοχλούμε στο θέατρο!", με αποτέλεσμα, τουλάχιστον τα δικά μου καμάρια, να είναι φρόνιμα. Είχαν κάνει και μια μικρή έρευνα για το ποιος ήταν ο Αριστοφάνης... Ήταν ελαφρώς υποψιασμένα. Τα μικρούλια βέβαια κουράστηκαν πιο γρήγορα, συμμετείχαν... ενεργά στην παράσταση ("Πίσω σου είναιαιαιαιαι!!!" "Πρόσεχε, θα σου φύγειειειειειειειει" κ.ά πολλά) και αμφιβάλλω αν κατάλαβαν τι έβλεπαν. Το μόνο που είμαι σίγουρη ότι τους έμεινε είναι ο χώρος του θεάτρου, οι διάφοροι "αστειούληδες" να κάνουν διάφορα πάνω στη σκηνή. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι την ίδια παράσταση παρακολουθούσε και ένα νηπιαγωγείο. Όχι ότι είχαν μεγάλη διαφορά από τα Πρωτάκια μας... Φωνές, τσιρίδες, κλάματα, γέλια... Μπράβο στους γονείς τους που στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες, όπως επισκέψεις σε θέατρα και άλλα δρώμενα.

Στο διάλειμμα είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το φοβερό φουαγιέ του θεάτρου! Θαύμασα! Ζωγραφισμένα στο χέρι τραπεζάκια, πίνακες με φωτογραφίες παραστάσεων, φιγούρες του θεάτρου σκιών, καδράκια χειροποίητα, μικρά έργα τέχνης...

Επτά από τους μαθητές μου προτίμησαν να μην έρθουν μαζί μας και να παραμείνουν στο σχολείο. Μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Σκέφτηκα ότι ίσως το εισιτήριο και το κόμιστρο του λεωφορείου ήταν απαγορευτικό για κάποιους (12 €), αλλά από την άλλη, οι γονείς τους δε θα 'πρεπε να 'χουν ιεραρχήσει τις προτεραιότητές τους; Θεωρούν μια θεατρική παράσταση υπερβολική ή περιττή, ενώ στο σχολείο βλέπω καθημερινά πανάκριβες τσάντες, ηλεκτρονικά παιχνίδια, παπούτσια με ροδάκια κλπ! (Πόσο μ' εκνευρίζουν οι ανεγκέφαλοι γονείς!! Στέλνουν τα παιδιά τους με αθλητικά παπούτσια που από κάτω φέρουν ροδάκια, ενώ ξέρουν ότι τα παιδιά θα χρειαστεί να μεταφέρουν σάκα βαριά στην πλάτη. Τα παιδιά λοιπόν αναγκάζονται να περπατήσουν στις μύτες των ποδιών τους εξαιτίας των παπουτσιών! Τη σπονδυλική στήλη των παιδιών τους τη σκέφτονται; Αν ανοίξει κάποιο κεφάλι από τρακάρισμα σε τοίχο, ποιος θα φταίει;)

Ναι, ξέρω. Όλα είναι θέμα Παιδείας. Και τώρα θα 'ρθει ο sotirisk να μου πει ότι εγώ είμαι υπεύθυνη και γι' αυτό. :) Το κακό είναι ότι θα έχει δίκιο. :) Λυπάμαι και ντρέπομαι, αλλά δεν κατάφερα στους τρεις μήνες να καλλιεργήσω στη συνείδησή τους την αναγκαιότητα του θεάτρου (λογικά έχουν περάσει από την Δ' τάξη και έχουν διδαχτεί το χρυσό αιώνα του Περικλή). Τι κι αν εγώ προσπαθώ για τη δραματοποίηση κειμένων ή μουσικών κομματιών... Τι κι αν σχεδόν καθημερινά τους βάζω ν' ακούσουν κάποιο κομμάτι σχετικό με το μάθημά τους, τι κι αν μίλησα για μορφές και τρόπους ψυχαγωγίας...

Ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!!! Είμαι πολύ γκρινιάρα. Τουλάχιστον βοήθησαν όλα για το στολισμό της τάξης και τη συμμετοχή μας σε Χριστουγεννιάτικο παζάρι. Συνεργάστηκαν, καλέ!!! Μπορεί η Ειρήνη του Αριστοφάνη να τους φάνηκε "πολύ παιδικό" (!!!, τρομάρα τους!) αλλά στη χειροτεχνία (που... δεν είναι παιδικό!!!) διέπρεψαν!


Περισσότερες φωτογραφίες από βδομάδα... ;)