Έρχονται Χριστούγεννα...

...αλλά με αργό ρυθμό! Κάτι η... παλιογρίπη που μας στερεί την απαρτία των... ηθοποιών για το "Καλικάντζαροι και Νοικοκυρές" της φίλης μου της Γωγώς που θέλαμε να ετοιμάσουμε, κάτι ο καλός καιρός που καθόλου Χριστούγεννα δε μυρίζει, μείναμε πίσω. Παρόλ' αυτά εγώ τις καρτούλες και τα ημερολόγια των παιδιών τα 'χω ετοιμάσει. Σιγά σιγά κολλάω και τις πάμπολλες χαρτοπετσέτες σε πιατάκια που μου 'φεραν -καλά, ό,τι ζητάω πρέπει να το φέρνουν;;;;- και σήμερα τους διάβασα και ένα παλιό μου παραμύθι σχετικό με τα Χριστούγεννα. Κάνανε και κολλάζ με πράσινα τρίγωνα και άσπρους κύκλους. Σύνθεσαν τοπία με έλατα και χιονάνθρωπους. Φτιάξαμε και χαρτόμπαλες τις οποίες ντύσαμε με αλουμινόχαρτο και διακοσμήσαμε με... δαχτυλομπογιές! Τι άλλο να κάνουμε; Φτιάχνουμε ό,τι μπορούμε γιατί... είμαστε και μικρά παιδιά!

Άλλα... βαρετά νέα:

Στα γραμματάκια φτάσαμε αισίως στο Φφ! Καθημερινά, από την αρχή της χρονιάς, γράφουμε άγνωστη ορθογραφία στην οποία τα πάμε καλά! Ένα κοριτσάκι μου πολύ αργό, από τα 3 παιδάκια που ξεχώρισαν από την αρχή για την (ανύπαρκτη) ταχύτητά τους, ΠΗΡΕ ΜΠΡΟΣ!!! Καθυστερημένα μεν, πολύ ευχάριστα δε! Ξέρω ότι οι γονείς προσπαθούν πολύ. Καλά κάνουν όμως γιατί η μικρή άρχισε να δουλεύει! Τα άλλα δύο... δυστυχώς τίποτα. :(

Χθες γράψαμε σε ένα χαρτάκι ό,τι θέλαμε για την κυρία. Αντί για ορθογραφία το κάναμε. Απέτυχε, αλλά θα το ξαναεπιχειρήσουμε. Ο τρόμος της ελευθερίας! "Γράψτε ό,τι, μα ό,τι, θέλετε."... "Τι να γράψω; Να γράψω παπί;" Άτιμο παπί, θα σε ξεπουπουλιάσω, στο ορκίζομαι!!!

Το Ρουμανάκι μου, επιτέλους, λέει με προσπάθεια βέβαια το Θ, Δ, Γ!!!! Αντιμετωπίζει όμως πρόβλημα στο λεξιλόγιο. Είναι πολύ περιορισμένο και πολλές φορές τα άρθρα δεν είναι τα σωστά... Αχ, θέλω τόσο πολύ να το βοηθήσω να μη διαφέρει στην ομιλία! Μου 'γραψε και το πιο γλυκό ανορθόγραφο "κιρια σε αγαπαο" που 'χω διαβάσει ποτέ!

Ο Β. μου είναι στην κοσμάρα του από την αρχή της βδομάδας. Το παιδί τρέμει και μόνο που το κοιτάω. Όταν το πλησιάζω μαζεύεται και όταν σηκώνω το χέρι μου είτε για το χαϊδέψω, είτε κάνοντας κάποια απότομη κίνηση, αντιδρά υπερβολικά. Κλαίει σε κάθε δυσκολία, παρόλο που έχω δηλώσει ότι "Αυτά σε μένα δεν περνάνε! Όταν κάτι δεν το ξέρουμε, απλά, ρωτάμε! Δεν κλαίμε!". Σήμερα κάναμε το πρώτο βήμα να ξαναεπικοινωνήσουμε: στολίσαμε μαζί το κουκουνάρι με την πλαστελίνη. Για να δούμε...

Στα Μαθηματικά φτάσαμε κιόλας στα μοτίβα. Μάθαμε τα ζευγαράκια του 10, χαράξαμε γραμμές, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ως το 50 και συνεχίζουμε...

Η τάξη μου λειτουργεί πλέον ομαλά και πολύ το ευχαριστιέμαι! Οι φωνές σταμάτησαν, το πείραγμα πάει σύννεφο, οι κανόνες άγραφοι αλλά υπαρκτοί, η μουσική και η ζωγραφική στην καθημερινή μας εργασία, τα χαμόγελα και τα "είσαι πολύ καλή κυρία" αυξάνονται. Χαίρομαι, όχι γιατί καβάλησα κάνα καλάμι, αλλά γιατί κερδίζω τα παιδιά και την εμπιστοσύνη τους μέρα με τη μέρα. Δυσκολεύτηκα αρκετά, είναι η αλήθεια. Πολλές φορές νιώθω ανεπαρκής και ανίκανη να χειριστώ αυτές τις ηλικίες. Αλλά όσο περνά ο καιρός τόσο μειώνονται οι στιγμές αυτές.

Αγαπητό μου eμερολόγιο... θα τα ξαναπούμε σύντομα. Σε παραμέλησα, αλλά προέχουν τα παιδιά μου. Το κεφάλι μου δουλεύει ακόμα και όταν κοιμάμαι. Τα μωρά μου καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης μου. Τελικά τ' αγαπάω, τα σκασμένα! :)
Θα συνεχίσω να κολλήσω μερικές ακόμα χαρτοπετσέτες σε πιάτα και για το βράδυ... ύπνο διαβάζοντας τις πανεπιστημιακές σημειώσεις για τη δημιουργική γραφή του Σκέφτομαι και Γράφω...