Εβδομάδα... δε θυμάμαι

Οι μέρες περνούν γρήγορα και παρασέρνουν μαζί τους τις βδομάδες και τους μήνες. Όχι, σίγουρα δεν είναι όλα εύκολα, ούτε είναι όλα καλά, αλλά συνεχίζω χωρίς γκρίνιες. Αρνούμαι να τις ανακυκλώνω. Μαμάδες με τα βλαστάρια τους μου κάνουν και πάλι φέτος της ζωή δύσκολη, αλλά... δε βαριέσαι; Πάντα εμείς οι δάσκαλοι θα 'μαστε οι κακοί, οι περίεργοι, οι καταπιεστικοί, οι τύραννοι κι εκείνοι, οι γονείς, οι καλοί, οι συνετοί, οι φιλελεύθεροι, οι δημοκρατικοί, οι αλάνθαστοι. Αυτό το διαχωρισμό και αυτή την κόντρα δεν την κατανόησα ποτέ. Τι έχουμε να χωρίσουμε; Τα παιδιά τους δε μας ενώνουν και δε μας τοποθετούν, αυτόματα, στο ίδιο στρατόπεδο με τις ίδιες επιδιώξεις;

Επειδή έχω να καταγράψω εδώ πολύ καιρό, επειδή έχω γεμίσει και πρέπει να αποφορτιστώ, επειδή κοντεύω να ξεχάσω ότι αυτό που κάνω το διάλεξα και τ' αγαπώ, μια... τρελοανάρτηση σήμερα για το μέτρημα του χρόνου μου.

Το ωρολόγιο πρόγραμμά μου

Δευτέρα: Να ξεχάσω ότι τα παιδιά μου έχουν γονείς!
Τρίτη: Να τσακίσω μια τούρτα -όχι ακτινίδιο.
Τετάρτη: Να γελάσω μέχρι δακρύων.
Πέμπτη: Να μην επιτρέψω σε τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση.
Παρασκευή: Να περπατήσω στα σύννεφα.
Σάββατο: Να απολαύσω μια υπέροχη ταινία χουχουλιάζοντας στον καναπέ.
Κυριακή: Να ερωτευτώ.