RSS

26.1.09

Κακά μαντάτα...

Σήμερα πέθανε ο μπαμπάς μιας μαθήτριάς μου. Δεν έχω ιδέα πώς να το χειριστώ. Έστεκα σαν χαζή μπροστά στα δυο βουρκωμένα ματάκια το πρωί στο κοιμητήριο, χωρίς να μπορώ να πω λέξη. Μια αγκαλιά, ένα χάδι κι ένας πνιγμένος λυγμός...

7 χεράκια ψηλά:

Waterfallman είπε...

Η μιζέρια, η τσαντίλα, η βαρεμάρα, η απαισιοδοξία, η κακία, ο συντηρητισμός, η αδιαφορία και η απαξίωση μυρίζουν (θυμίζουν) θάνατο. Παρ' όλα αυτά είναι κυρίαρχα στοιχεία στις περισσότερες αίθουσες των ελληνικών σχολείων. Κρίνοντας από τα κείμενά σου όμως στοιχηματίζω ότι εσύ είσαι καλή δασκάλα. Πολύ σύντομα το κοριτσάκι θα είναι χαρούμένο, είμαι σίγουρος :)

Αννα είπε...

Μπορεί να μην είπες λέξη αλλά το χάδι σου και η αγκαλιά σου θα είπαν πολλά σε μαθητρια.Να είσαι εκεί για πολλές αγκαλιές και πολλά φιλια!!!Οχι οτι χρειαζεται να στο πω εγω, ξέρω πως είσαι πάντα δίπλα σε μικρά σου..
Καλο βραδυ

Unknown είπε...

Υποθέτω ότι διαισθητικά έκανες αυτό που έπρεπε... Δήλωσες παρούσα, με αξιοπρέπεια και κατανόηση. Δε νομίζω ότι είχε κάποια άλλη ανάγκη. Άλλωστε τι να πεις; Σε χρειαζόταν δίπλα και σε είχε. Μπράβο σου Μαριλία κρίμα για τον άνθρωπο που χάθηκε...


Υ.Γ. Όταν έχασα τον πατέρα μου εκτίμησα ιδιαίτερα όσους δε μίλησαν.

ο δυσλεξικός δάσκαλος είπε...

Δύσκολες καταστάσεις... Και γω δεν ξέρω τι θα έκανα. Νομίζω ότι η αγκαλια και το χάδι ήταν το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ είπε...

η σιωπή μόνο αυτή ξέρει...
γιατί τα λόγια της μιλούν στην ψυχή...

mortal είπε...

Υπάρχει Εταιρεία (Σύλλογος ή κάτι τέτοιο) διαχείρισης πένθους, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δε θυμάμαι, πια, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Μπορεί να ξέρει ο Υπεύθυνος Αγωγής Υγείας της περιφέρειάς σου.

marilia είπε...

Χθες, χωρίς να το προσέξω, έκανα ένα κείμενο από το Ανθολόγιο -"Οι κάλοι της Κλάρας"- όπου η ηρωίδα με τον αδερφό της άσκουζαν για να τα πάρουν οι γονείς τους σε μια κηδεία! Και όταν πήγαν στην κηδεία, η ηρωίδα έβαλε τα κλάματα γιατί την είχαν χτυπήσει τα καινούργια παπούτσια της. Δεν το πρόσεξα. Έκανα Ανθολόγιο για να "μπαλώσω" την ώρα, μιας και τελειώσαμε νωρίτερα. Η μαθήτριά μου, στη μοναδική φορά που εκφράστηκε ξεκάθαρα, είπε: "Πάλι κηδείες; Πολλές κηδείες ακούω τελευταία! Και δε μ' αρέσουν καθόλου!" ...........

Βλαμμένη δασκάλα! Ξανακάνεις κείμενο που δεν έχεις προγραμματίσει;;;;;;;;;