Κωδικός... πορτοκαλόπιτα!

Νέα εβδομάδα. Με εφημερία, όπως πάντα. Το διαφορετικό, για να δίνει νόημα στη μέρα μου, δεν ήταν η βροχή, ούτε το κρύο. Ούτε οι τσιρίδες, ούτε η ώρα της Αισθητικής Αγωγής που θυσιάστηκε στο βωμό των Μαθηματικών, ούτε και το κλάμα του ενός πιτσιρικιού. Αυτά είναι συνηθισμένα. Το διαφορετικό, που έδωσε χρώμα, ένταση, νόημα, έμπνευση στη μέρα μου, ήταν η μανούλα του κλαψιάρικου πιτσιρικιού μου που με επισκέφτηκε στο σχόλασμα και θέλησε να μιλήσουμε όρθιες, μες στο ψιλόβροχο και το κρύο, επί μία σχεδόν ώρα, για το... κλάμα του παιδιού της.

Τα παίρνω απ' την αρχή. Δικό μου δεν είναι το e-ημερολόγιο; Όσο θέλω μακρηγορώ. Όσοι βαριούνται να διαβάζουν δασκαλίστικα γκρινιαροπόστ, ας περάσουν από το ταψί με την πορτοκαλόπιτα με το πιρουνάκι τους, βεβαίως βεβαίως! Αυτό ήταν το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ του σημερινού ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΥ.

Από την αρχή της χρονιάς, συστηματικά και παρά τις πάμπολλες, σχεδόν καθημερινές, παρατηρήσεις μου σε γονείς και μαθητές, ένα παιδάκι αργεί να έρθει και μπαίνει στην τάξη αφού έχουμε ξεκινήσει το μάθημα, πράγμα που με κάνει έξαλλη! Την προηγούμενη Δευτέρα, 08:40 περίπου και ενώ είχαμε γράψει τη μισή ορθογραφία μας, το πιτσιρίκι... μπούκαρε (αυτό το ρήμα περιγράφει την είσοδό του) στην τάξη, με κραυγή αλά Ταρζάν. Σοκαριστήκαμε κι εγώ και οι συμμαθητές του. Ύψωσα τον τόνο.

-Τι ώρα είν' αυτή; Χτύπησες την πόρτα για να μπεις; Είπες "συγγνώμη που άργησα" ή έστω "καλημέρα"; Τι συμπεριφορά είν' αυτή; Αν ξαναγίνει δε θα σε αφήσω να παρακολουθήσεις το μάθημα!

Αφού απάντηση δεν πήρα ΚΑΜΙΑ, βγήκα να βρω το γονιό. Άφαντος! Ουδείς στην αυλή ή στο δρόμο!

Επιστρέφω στην τάξη και συνεχίζω την υπαγόρευση της ορθογραφίας, οπότε το πιτσιρίκι μπήζει τα κλάματα φωνάζοντας:
-Δε με περιμένατε; Αρχίσατε χωρίς εμένα; Δεν προλαβαίνω να γράψω τώραααααααααααα.
-Έπρεπε να σε περιμένουμε μισή ώρα; Να μη γράψεις ορθογραφία σήμερα! Κάθισε στη θέση σου. (σε έντονο τόνο, είχα εκνευριστεί τρομερά).

Παρόλο το κλάμα που συνεχίστηκε και παρόλες τις φωνές σε απάντηση στο κλάμα, το πιτσιρίκι έγραψε (αντέγραψε;) την ορθογραφία του κι εγώ σημείωσα στο τετράδιο ότι "δε θα ξαναδεχτώ ούτε ένα λεπτό καθυστέρησης του μαθητή!". Το μεσημέρι μάλιστα είπα στη μαμά του ότι ο μικρός με θράσος απαίτησε να τον περιμέναμε και πως την άλλη φορά που θα δει κλειστή την πόρτα, να πάρει το παιδί και να γυρίσει σπίτι της, γιατί εδώ δεν είναι καφενείο, αλλά σχολείο με κανόνες και ωράριο.

Αυτό ήταν. Η μανούλα εξοργίστηκε. Και ήρθε σήμερα, μία βδομάδα μετά, να μου πει ότι το παιδί με φοβάται και δε θέλει να 'ρχεται σχολείο. Ότι κλαίει όταν αναφέρονται σε εμένα. Ότι κι άλλα παιδιά αργούν και φτάνουν στις 8:45 στην τάξη μου (δεν έχει συμβεί ΠΟΤΕ αυτό). Ότι κι άλλες μαμάδες, των οποίων ονόματα δεν ανέφερε, διαμαρτύρονται για μένα, αλλά ούτε τι είδους διαμαρτυρία έκαναν μου είπε. Με κατηγόρησε επίσης και με υφάκι μου ζήτησε το λόγο για τον οποίο έδωσα στο παιδί της μια φωτοτυπία, ενώ εκείνη είχε πάρει τη φωτοτυπία αυτή από συμμαθητή!

-Γιατί, κυρία marilia, δώσατε στο παιδί τη φωτοτυπία, την επόμενη από την ημέρα απουσίας του;
-Γιατί την ημέρα που την έδωσα στα υπόλοιπα παιδιά, το δικό σας απουσίαζε!!! της απαντώ. Αλλά δεν ήταν αυτή η ερώτηση.
-Ναι, αλλά εγώ την είχα πάρει ήδη από συμμαθητή!
-Κι εγώ πού να το ξέρω; Με κατηγορείτε επειδή φρόντισα να δώσω το υλικό στο παιδί; Σοβαρολογείτε τώρα; (έξαλλη εγώ, στη μέση της αυλής, με τη βροχή να δυναμώνει!)
-Όχι, αλλά το παιδί έσκισε την ήδη συμπληρωμένη, που είχα κάνει εγώ αντίγραφο και ξανασυμπλήρωσε εκείνη που του δώσατε!!!
-Καλά, ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΕΙΤΕ;;;; Τι θέλετε να σας πω τώρα εγώ γι' αυτό; Τι περιμένετε να ακούσετε;

Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου! ΟΥφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!



Το πιτσιρίκι από την αρχή της χρονιάς κλαίει και γκρινιάζει για τα πάντα! Είναι θρασύτατο, αλλά μετά την αλλαγή του έτους το κλάμα είναι καθημερινό, με δικαιολογία ότι "δεν προλαβαίνω να γράψω". Από την πρώτη ώρα της Γλώσσας, το παιδί κλαίει και χτυπιέται γιατί στη μεθεπόμενη ώρα των Μαθηματικών δεν ΘΑ προλάβει να γράψει!

Το κλάμα έχει σπάσει όλων μας τα νεύρα. Ακόμα και οι συμμαθητές του απορούν. Του λένε ότι δεν υπάρχει λόγος να κλαίει, ότι "η κυρία δε σβήνει τίποτα, είναι στον πίνακα, γράψε!" ή "άντε, σε περιμένουμε, γράψε και μην κλαις" κ.ά. Εγώ απλά ουρλιάζω "σταμάτα επιτέλους να κλαις και μη μας σπας τα νεύρα!!!" και γενικά... είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, μια βδομάδα τώρα!

Ήρθα με πονοκέφαλο και ανέβασα και πυρετό από το όλο σόου! Παρόλ' αυτά τα 'βαλα με μια συνταγή πορτοκαλόπιτας που βρήκα στο δίκτυο και έφτιαξα ένα γλυκό, μπας και ξεμυρίσει το μπαρούτι από εδώ μέσα και μυρίσει τίποτα... αρωματικότερο. Μετά από αρκετές ώρες και ένα ζεστό μπάνιο, νιώθω καλύτερα. Το πρώτο κομμάτι πορτοκαλόπιτας το... τσάκισα μόνη μου. Το δεύτερο πάει στην Άντρια και το τρίτο στη Βάλια, για την συμπαράστασή τους στο... δράμα μου.


Και δουλεύω μόνο έξι χρόνια, να πάρει...
Μέχρι τα... 35 πόσους παλαβούς έχω να παλέψω ακόμα!!!!