RSS

18.1.10

Κωδικός... πορτοκαλόπιτα!

Νέα εβδομάδα. Με εφημερία, όπως πάντα. Το διαφορετικό, για να δίνει νόημα στη μέρα μου, δεν ήταν η βροχή, ούτε το κρύο. Ούτε οι τσιρίδες, ούτε η ώρα της Αισθητικής Αγωγής που θυσιάστηκε στο βωμό των Μαθηματικών, ούτε και το κλάμα του ενός πιτσιρικιού. Αυτά είναι συνηθισμένα. Το διαφορετικό, που έδωσε χρώμα, ένταση, νόημα, έμπνευση στη μέρα μου, ήταν η μανούλα του κλαψιάρικου πιτσιρικιού μου που με επισκέφτηκε στο σχόλασμα και θέλησε να μιλήσουμε όρθιες, μες στο ψιλόβροχο και το κρύο, επί μία σχεδόν ώρα, για το... κλάμα του παιδιού της.

Τα παίρνω απ' την αρχή. Δικό μου δεν είναι το e-ημερολόγιο; Όσο θέλω μακρηγορώ. Όσοι βαριούνται να διαβάζουν δασκαλίστικα γκρινιαροπόστ, ας περάσουν από το ταψί με την πορτοκαλόπιτα με το πιρουνάκι τους, βεβαίως βεβαίως! Αυτό ήταν το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ του σημερινού ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΥ.


Από την αρχή της χρονιάς, συστηματικά και παρά τις πάμπολλες, σχεδόν καθημερινές, παρατηρήσεις μου σε γονείς και μαθητές, ένα παιδάκι αργεί να έρθει και μπαίνει στην τάξη αφού έχουμε ξεκινήσει το μάθημα, πράγμα που με κάνει έξαλλη! Την προηγούμενη Δευτέρα, 08:40 περίπου και ενώ είχαμε γράψει τη μισή ορθογραφία μας, το πιτσιρίκι... μπούκαρε (αυτό το ρήμα περιγράφει την είσοδό του) στην τάξη, με κραυγή αλά Ταρζάν. Σοκαριστήκαμε κι εγώ και οι συμμαθητές του. Ύψωσα τον τόνο.

-Τι ώρα είν' αυτή; Χτύπησες την πόρτα για να μπεις; Είπες "συγγνώμη που άργησα" ή έστω "καλημέρα"; Τι συμπεριφορά είν' αυτή; Αν ξαναγίνει δε θα σε αφήσω να παρακολουθήσεις το μάθημα!

Αφού απάντηση δεν πήρα ΚΑΜΙΑ, βγήκα να βρω το γονιό. Άφαντος! Ουδείς στην αυλή ή στο δρόμο!

Επιστρέφω στην τάξη και συνεχίζω την υπαγόρευση της ορθογραφίας, οπότε το πιτσιρίκι μπήζει τα κλάματα φωνάζοντας:
-Δε με περιμένατε; Αρχίσατε χωρίς εμένα; Δεν προλαβαίνω να γράψω τώραααααααααααα.
-Έπρεπε να σε περιμένουμε μισή ώρα; Να μη γράψεις ορθογραφία σήμερα! Κάθισε στη θέση σου. (σε έντονο τόνο, είχα εκνευριστεί τρομερά).

Παρόλο το κλάμα που συνεχίστηκε και παρόλες τις φωνές σε απάντηση στο κλάμα, το πιτσιρίκι έγραψε (αντέγραψε;) την ορθογραφία του κι εγώ σημείωσα στο τετράδιο ότι "δε θα ξαναδεχτώ ούτε ένα λεπτό καθυστέρησης του μαθητή!". Το μεσημέρι μάλιστα είπα στη μαμά του ότι ο μικρός με θράσος απαίτησε να τον περιμέναμε και πως την άλλη φορά που θα δει κλειστή την πόρτα, να πάρει το παιδί και να γυρίσει σπίτι της, γιατί εδώ δεν είναι καφενείο, αλλά σχολείο με κανόνες και ωράριο.

Αυτό ήταν. Η μανούλα εξοργίστηκε. Και ήρθε σήμερα, μία βδομάδα μετά, να μου πει ότι το παιδί με φοβάται και δε θέλει να 'ρχεται σχολείο. Ότι κλαίει όταν αναφέρονται σε εμένα. Ότι κι άλλα παιδιά αργούν και φτάνουν στις 8:45 στην τάξη μου (δεν έχει συμβεί ΠΟΤΕ αυτό). Ότι κι άλλες μαμάδες, των οποίων ονόματα δεν ανέφερε, διαμαρτύρονται για μένα, αλλά ούτε τι είδους διαμαρτυρία έκαναν μου είπε. Με κατηγόρησε επίσης και με υφάκι μου ζήτησε το λόγο για τον οποίο έδωσα στο παιδί της μια φωτοτυπία, ενώ εκείνη είχε πάρει τη φωτοτυπία αυτή από συμμαθητή!

-Γιατί, κυρία marilia, δώσατε στο παιδί τη φωτοτυπία, την επόμενη από την ημέρα απουσίας του;
-Γιατί την ημέρα που την έδωσα στα υπόλοιπα παιδιά, το δικό σας απουσίαζε!!! της απαντώ. Αλλά δεν ήταν αυτή η ερώτηση.
-Ναι, αλλά εγώ την είχα πάρει ήδη από συμμαθητή!
-Κι εγώ πού να το ξέρω; Με κατηγορείτε επειδή φρόντισα να δώσω το υλικό στο παιδί; Σοβαρολογείτε τώρα; (έξαλλη εγώ, στη μέση της αυλής, με τη βροχή να δυναμώνει!)
-Όχι, αλλά το παιδί έσκισε την ήδη συμπληρωμένη, που είχα κάνει εγώ αντίγραφο και ξανασυμπλήρωσε εκείνη που του δώσατε!!!
-Καλά, ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΕΙΤΕ;;;; Τι θέλετε να σας πω τώρα εγώ γι' αυτό; Τι περιμένετε να ακούσετε;

Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου! ΟΥφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!



Το πιτσιρίκι από την αρχή της χρονιάς κλαίει και γκρινιάζει για τα πάντα! Είναι θρασύτατο, αλλά μετά την αλλαγή του έτους το κλάμα είναι καθημερινό, με δικαιολογία ότι "δεν προλαβαίνω να γράψω". Από την πρώτη ώρα της Γλώσσας, το παιδί κλαίει και χτυπιέται γιατί στη μεθεπόμενη ώρα των Μαθηματικών δεν ΘΑ προλάβει να γράψει!

Το κλάμα έχει σπάσει όλων μας τα νεύρα. Ακόμα και οι συμμαθητές του απορούν. Του λένε ότι δεν υπάρχει λόγος να κλαίει, ότι "η κυρία δε σβήνει τίποτα, είναι στον πίνακα, γράψε!" ή "άντε, σε περιμένουμε, γράψε και μην κλαις" κ.ά. Εγώ απλά ουρλιάζω "σταμάτα επιτέλους να κλαις και μη μας σπας τα νεύρα!!!" και γενικά... είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, μια βδομάδα τώρα!

Ήρθα με πονοκέφαλο και ανέβασα και πυρετό από το όλο σόου! Παρόλ' αυτά τα 'βαλα με μια συνταγή πορτοκαλόπιτας που βρήκα στο δίκτυο και έφτιαξα ένα γλυκό, μπας και ξεμυρίσει το μπαρούτι από εδώ μέσα και μυρίσει τίποτα... αρωματικότερο. Μετά από αρκετές ώρες και ένα ζεστό μπάνιο, νιώθω καλύτερα. Το πρώτο κομμάτι πορτοκαλόπιτας το... τσάκισα μόνη μου. Το δεύτερο πάει στην Άντρια και το τρίτο στη Βάλια, για την συμπαράστασή τους στο... δράμα μου.


Και δουλεύω μόνο έξι χρόνια, να πάρει...
Μέχρι τα... 35 πόσους παλαβούς έχω να παλέψω ακόμα!!!!


12 χεράκια ψηλά:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Να γειάσει το στοματάκι της μανούλας του κλαψωτού πιτσιρικιού!
Έπρεπε να σε τσιτώσει κάποιος για να φάμε ένα γλυκάκι της προκοπής...

Ανώνυμος είπε...

Μιαμ-μιαμ!!!Πο-πο νοστιμιές!!!Μαρίλιά μου καταλαβαίνω τον πόνο σου, μη μασας!!!Δε δίνεις στο πιτσιρίκι λίγο πορτοκαλόπιτα να χαλαρώσει λίγο;;;Και στη μαμα να πας το ταψί για να της πέσουνε τα μούτρα και να μη σου ξαναπεί κουβέντα!!!Μας βρίσκουν νέες με όρεξη για δουλειά και λένε ότι θέλουνε!!!Πορτοκαλόπιτα και τσιμουδιά να της πείς!!!Άμα πια!!!Φιλάκια!!!

marilia είπε...

Λοιπόν, η μανούλα πάλι άργησε, λίγο αυτή τη φορά. Στάθηκε στην πόρτα να μου πει ότι "αν έχετε κάποια παρατήρηση, να την κάνετε σ' εμένα, όχι στο παιδί" και της είπα πως "η παρατήρηση είναι η ίδια όπως και χθες!". Έφυγε.

Το μεσημέρι, σχολώντας, έδωσα μια καραμέλα στο παιδί, επειδή όλα κύλησαν καλά και του είπα "επειδή σήμερα ήσουν τέλειος!". Το παιδί δεν είπε ούτε ευχαριστώ! Έφαγε την καραμέλα κι εγώ την κρυάδα ακούγοντας τη μαμά να λέει: "Καθημερινά είναι τέλειος, απλά σήμερα το επισημοποιήσαμε"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ήθελα πάααααααρα πολύ να της δώσω τα... εύσημα για το επίτευγμά της, αλλά δε μου το επέτρεπε η θέση μου.

Η μέρα κύλησε ομαλότατα, χωρίς κλάματα, ούτε καν γκρίνιες! Όμως σημείωση ΠΡΟΣΟΧΗ: ΔΕΝ κάναμε μαθηματικά από το βιβλίο! Και όπως ήταν φυσικό, το παιδί ΔΕΝ πρόλαβε να ολοκληρώσει μία δραστηριότητα σε μία διδακτική ώρα. Αύριο που θα κάνω μάθημα από το βιβλίο, θα δούμε αν θα υπάρξουν... δράματα.

Βάλια, πάρε εσύ, παιδί μου, το πιατάκι! Σιγά μη χαραμίσω την πορτοκαλόπιτα για την τύπισσα! Εκτός κι αν τη θέλει στα... μούτρα! Άει, πια!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ το παίρνω και θα τη φτιάξω προς το τέλος της εβδομάδας.Είναι να μη μπλέξεις, αλλά κάποια στιγμή θα σου δώσει αφορμή να της πείς κι εσύ:Ακούστε να δείτε κυρία μου, δεν είμαι τυχαία, εχω κι εγώ πλάτες πίσω μου!!!Δεν έχετε δικαιώματα μόνο εσείς να προσβάλλετε τη δουλειά μου και εμένα έχω κι εγώ απέναντι στο παιδί σας και μπορώ να τα χρησιμοποιήσω!!!Το έχει πει συνάδελφος που δε μασάει ούτε τσίχλα που λέει ο λόγος. Εγώ δεν τόλμησα ποτέ!!Αλλά μια τέτοια συνάδελφος τους χρειάζεται για να δούν τι εστι βερύκοκο!!!Εμένα μια φορά με ξεφτίλισε μια μαμά στη χριστουγεννιάτικη γιορτή, επειδή το παιδί της εσκισε 3 φορές το ημερολόγιο που φτιάξαμε και στο τέλος δεν πήρε..Άσε σου λέω τα ξέρω...Υπομονήηηηη!!!

marilia είπε...

Καλό μου, τους έχω πει στο παρελθόν ότι "Δε βρισκόμαστε εδώ τυχαία! Μας κρίνει άξιους το Πανεπιστήμιο, οι καθηγητές μας στα ΠΕΚ, μας εμπιστεύεται η Υπηρεσία, τα παιδιά σας, καθημερινά, με το βλέμμα τους και τις... ζωγραφιές τους και δε θα μας απαξιώσετε εσείς! Φαντάζομαι ότι πολύ θα θέλατε το παιδί σας, κάποια στιγμή, να γίνει δάσκαλος και να βρίσκεται στη θέση μου". Το βούλωσαν.

Την πρώτη χρονιά δούλεψα σε ιδιωτικό. Εκεί "ο πελάτης έχει δίκιο" και ήξερα ότι ούτε διευθυντής, ούτε κανείς δε θα με υποστήριζε. Άκουσα πολλά και έριξα πολύ κλάμα για την αδικία. Αλλά έκτοτε... δε μασάω! Κάθε χρονιά και μεγαλύτερη η άνεση με τους γονείς. Κάθε χρονιά και καλύτερη στη δουλειά μου. Ελπίζω βέβαια να μην αρχίσω σε μερικά χρόνια να συμπεριφέρομαι όπως μερικοί. Ειλικρινά οι ειδικότητες που μπαίνουν στις τάξεις μας και στο Ολοήμερο έχουν να λένε για τα παιδάκια της Πρώτης ότι είναι μακράν τα καλύτερα παιδιά του σχολείου. Το πιστεύω. Έχουμε ξεκινήσει καλά και τα παιδιά έχουν αρχές. Στην πορεία θα δούμε πώς θα εξελιχθεί. Αλλά, δε σου κρύβω, ότι τρελαίνομαι με τέτοιους γονιούς! Ευτυχώς έχω μόνο 2-3 στα 17! Καλό ποσοστό, ε;!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Φύλο συκιάς είναι τούτο που βρήκα μες την πίτα Μαριλίτσα;

Andria είπε...

Μαριλίτσα μου, μούρλια η πορτοκαλόπιτά σου!! Γεια στα χεράκια σου! Θα την φτιάξω κι εγώ οπωσδήποτε! Μην στεναχωριέσαι άλλο καλό μου, να`σαι περήφανη που δεν της έχεις χαριστεί και την κατατροπώνεις κατά πώς της αξίζει!! Σε χάρηκα με τις απαντήσεις σου! Όσο για τη σημερινή της απάντηση....είναι γεμάτη δηλητηριώδες θράσος αλλά ....μη σκας, δώσε τόπο στην οργή..μάνα είναι και όσο να`ναι έχει το ακαταλόγιστο! Αν δεν συνεργαστεί, αυτή θα τα λούζεται για μια ζωή τα προβλήματα του παιδιού της. Εσύ θα νίπτεις τας χείρας σου! Ήδη δείχνεις άπειρη ευσυνειδησία και κατανόηση!!!
Φιλάκιαα!
μιαμ μιαμ! ακόμα γλύφομαι!!!!

marilia είπε...

Ρε Ασκαρούλη, ποια σε τάισε... συκόπιτα και την πληρώνω εγώ; Μπέρδεψες τα ταψιά που σε ταΐζουν; Στη δικιά μου πίτα δεν υπάρχει κανένα "περίεργο" υλικό!

Άντρια, ναι, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Προσπαθώ όσο μπορώ για αυτά. Και θα συνεχίσω. Είτε τους αρέσει, είτε όχι. χεχε!
Όσον αφορά στο γλυκό... ένα αεροπλάνο δρόμος είναι η απόστασή μας, πετάξου για ΣΚ! Εκτός από το γλυκό παρέχεται γεύμα και διαμονή. Κανόνισέ το και με τις άλλες, Άννα και Αστροπελέκιον κι ελάτε! Σιγά! Αθήνα - Ηράκλειο το πλέον εύκολο σήμερα! ;)

Αννα είπε...

Εμεις θα παμε παντως Αντρια...αντε να το κανονισουμε να κανουμε μια συνεδριαση...
Αντε μη το σκεφτεσαι!!!
Μας φανταζεσαι και τις 4 μαζι;;;

marilia είπε...

Ναι, Άννα! Θα ανταλλάξουμε και ατάκες! :Ρ:Ρ:Ρ:Ρ Έλα, πάρε μία σημερινή, να σου φτιάξω λίγο το κέφι:

-Τι είναι ρήματα, παιδιά;
-Λεξούλες που μας δείχνουν ότι κάτι κάνουμε ή κάτι παθαίνουμε.
-Μπράβοοοοοοοο! Και όταν τελειώνουν σε -ω πώς γράφονται;
-Με ω της ώρας.
-Με ωμέγα, πολύ σωστά.
-"Γράφω"... πότε; Σήμερα, χθες, τώρα, αύριο; Πότε;
-Τώρα!
-Πολύ ωραία! "Τρέχω". Πότε;
-Όταν... κατουριέμαι και όταν παίζουμε κυνηγητό!

Δέσποινα είπε...

βρε συ (και συγγνώμη για την ίσως απαράδεκτη οικειότητα) μην το βάζεις κάτω!Πράγματι τέτοιες καταστάσεις δεν παλεύονται, αλλά έχεις τη δουλειά σου που σ'ευχαριστεί κατά τα άλλα και είναι μεγάλο ατού αυτό.Και το πρόβλημα με το παιδάκι θα το λύσεις,θα δεις!Θα βρεις τον τρόπο σιγά σιγά.

marilia είπε...

Δέσποινα, η μανούλα είναι ένα κόκκινο πανί μονίμως μπροστά στα μάτια μου. Το σκασμένο κλαίει συνέχεια, χωρίς λόγο!!! Σήμερα πλάνταξε επειδή δεν έγραψε έναν αριθμό στο κουτάκι της άσκησης. Πλάνταξε επειδή στη γυμναστική κάτι έγινε. Πλάνταξε επειδή κάποιο παιδί κατά λάθος το έριξε στο διάλειμμα. Πλάνταξε περισσότερο στο τέλος, μόλις είδε ότι δεν του άρεσε η χειροτεχνία του και μπήκε η μάνα του να το πάρει!!!! Εντάξει, άνθρωπος είμαι κι εγώ και "φορτώνω" κι εύκολα, δυστυχώς!
Μέχρι να τον πάρει η μάνα του -της υπομονής πάντα!- το ξαδερφάκι του έκανε σαν παλαβό στριφογυρίζοντας στην τάξη και χτυπώντας από θρανίο σε θρανίο. Εγώ ενημέρωνα 2 άλλες μαμάδες που περίμεναν. Η τύπισσα του είπε "Κ. εδώ σε παρακαλώ" και φυσικά αυτό δεν άκουγε. Κάποια στιγμή παρατάω τις μανάδες και σηκώνω τον τόνο:
"Αν σπάσεις το κεφάλι σου σε κάνα θρανίο, εμένα θα με πάνε φυλακή! Μάζεψ' τα και πέρασε έξω! Η θεία σου στο έχει πει δυο φορές! Πέρνα έξω!" μόνο έτσι ησύχασε και η μάνα blanco είμαι "ευχαριστώ".