Μουσειότσαρκα!

Μετά την, προ δεκαπέντε ημερών, εκδρομή σε ποδοσφαιρικό γήπεδο για εκτόνωση, ήρθε η σειρά για επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Από κοντά και το σχετικό μάθημα της Μελέτης Περιβάλλοντος περί πολιτισμού και μουσείων. Φυσικά και το απαραίτητο κήρυγμα για το πώς συμπεριφερόμαστε σ' έναν τέτοιο χώρο. Χαμένος χρόνος για μερικά!



Τα παιδιά συμπεριφέρθηκαν όμορφα στο λεωφορείο. Δεύτερη εκδρομή ήταν. Ήξεραν, πια, τι πρέπει να κάνουν με τις ζώνες τους. Ήξεραν ότι δε βγάζουμε πόδια, χέρια, κεφάλια στο διάδρομο του λεωφορείου. Ήξεραν ότι θα 'μαι αμείλικτη αν κάτι πάει στραβά. Οι δυάδες κανονικές και... είσοδος στο Μουσείο. Εκεί μάλλον οι κανόνες ξεχάστηκαν και τα εκθέματα τούς έκλεισαν το μάτι για... φασαρία και σκανταλιές. Η ξεναγός μας θεωρούσε αυτονόητη την υπακοή στους κανόνες του Μουσείου. Αμ δε! Αναγκάστηκα να "κυνηγήσω" τη ζωηρή ομάδα και να κάνω παρατηρήσεις. Να "μαζεύω" δύο "χαμένους" μαθητές, που αντί να ανέβουν τη σκάλα, την κατέβηκαν! Να κρατήσω χεράκια μακριά από τους τοίχους και στοματάκια κλειστά με αυστηρό τρόπο. Στο χώρο ξεκούρασης και φαγητού η κατάσταση έφυγε από τον έλεγχο. Δυστυχώς δεν ήταν μόνα τους τα δικά μου παιδιά. Νερά στο πάτωμα, χεράκια λερωμένα στους τοίχους, αυξημένα ντεσιμπέλ...

Ξέρω, ήταν η πρώτη φορά σε Μουσείο. Αμ δεν ήταν! Ήταν η δεύτερη στον συγκεκριμένο χώρο. Αλλά οι κανόνες συμπεριφοράς ανύπαρκτοι. Ναι, να τα μάθω εγώ να συμπεριφέρονται. Δική μου ευθύνη. Και για τα 17 ταυτόχρονα; Οι γονείς τους τι κάνουν; Γιατί δε γίνεται η σχετική συζήτηση στο σπίτι; Γιατί όλα περίμεναν να δουν δεινόσαυρους στο Μ.Φ.Ι της πόλης μας; Γιατί ελάχιστα παιδιά ήξεραν κάποιες πληροφορίες για τα ζώα; Γιατί κανένα παιδί δεν ήξερε να πει ότι ο σταλακτίτης και ο σταλαγμίτης είναι αδέρφια επειδή... έχουν τους ίδιους γονείς; ("Εσύ και η αδερφή σου τι κοινό έχετε;" απάντηση... "δωμάτιο", "σπίτι"...) Γιατί τα πόδια της δασκάλας διαλύθηκαν περισσότερο απ' ό,τι περίμενε;

Γυρίζοντας στο σχολείο, έμενε μία διδακτική ώρα μέχρι το σχόλασμα. Δεδομένου της απίστευτης ζέστης και των διαλυμένων ποδιών της δασκάλας τους, τα παιδιά έμειναν στη δροσερή αίθουσα με οδηγία να ζωγραφίσουν ό,τι τους έκανε εντύπωση και να γράψουν δύο λόγια για την εμπειρία την οποία βίωσαν.

"Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σήμερα, Παρασκευή 14 Μαΐου 2010, πήγαμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας."

Ο Στελάκος αρίστευσε! Έγραψε σχεδόν τέλεια! Ορθογραφία σχεδόν άψογη -εντάξει, φρόντισε να ρωτήσει για ό,τι δεν ήταν σίγουρος- και ζωγραφιά υπέροχη. Η μαμά του γύρισε από την αυλή, απ' όπου τον παρέλαβε για να με ρωτήσει αν τον βοήθησα να γράψει ή αν έγραψε μόνος. Στην απάντηση: "Έγραψε μόνος, μόλις πριν λίγο!" η μαμά μού έστειλε φιλιά από τον ενθουσιασμό της! :):):):):):):):) Τα φιλιά στο γιο σας. Εγώ πληρώνομαι από τη χαρά στα μάτια σας. :) Και η μέρα κλείνει με αισιοδοξία ότι... κάτι κινείται και πως δεν είναι όλα για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

*Η ανάρτηση είναι η δική μου εγγραφή στο "αγαπημένο μου ημερολόγιο" ;)