Κάλλιο αργά...

...παρά ποτέ, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της πρώτης συνάντησης με τους γονείς των παιδιών μου η οποία πραγματοποιήθηκε προημερών, 11/11/10. Αν και η ενημέρωση για τη συνάντηση έγινε μόνο δύο μέρες πριν, οι περισσότεροι γονείς ήταν παρόντες και στην ώρα τους. Μόνο τέσσερις οι απόντες. Το άγχος και η αμηχανία μου κράτησαν, όπως πάντα, μόνο το πρώτο πεντάλεπτο, περισσότερο γιατί στην παρέα μας είχαμε και νέα πρόσωπα. Από την ομάδα, βέβαια, δεν έλειψαν και δύο... χμ... παρουσίες οι οποίες είχαν, έχουν και μάλλον θα έχουν σκοπό να με βασανίσουν. Είναι εντυπωσιακό πόση ξινίλα και κακία μπορεί να αποτυπωθεί στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, ακόμα και όταν κανένας δεν τους απευθύνεται προσωπικά, ούτε και τους θίγει άμεσα ή έμμεσα! Τέλος πάντων, η συνάντηση κύλησε ομαλά και, απ' ό,τι κατάλαβα, προβλήματα, τουλάχιστον με τη δασκάλα, οι άνθρωποι δεν είχαν. Άκουσαν με υπομονή όσα είχα να τους πω, ρώτησαν και εξέφρασαν τις ανησυχίες τους, τις οποίες φρόντισα να κατευνάσω.

Ελπίζω από 'δώ και στο εξής τα πράγματα να κυλήσουν καλύτερα απ' ό,τι στο πρώτο τρίμηνο.

4 στα 23 παιδιά δε διαβάζουν με άνεση.

1 παρακολουθεί το τμήμα ένταξης για περισσότερη βοήθεια. Δυστυχώς όσο κι αν επέμενα πέρσι για επανάληψη της Α' τάξης, η μητέρα του δε δέχτηκε, με αποτέλεσμα το παιδί να είναι... εκτός τόπου και χρόνου. Φυσικά καμιά από τις υποσχέσεις για μελέτη τους καλοκαιρινούς μήνες δεν πραγματοποιήθηκε.

3 παιδιά θα χρειαστούν ενισχυτική διδασκαλία και

1 παιδί θα χρειαστεί παράλληλη στήριξη.

Τα παιδιά προσπαθούν αρκετά και η πρόοδός τους είναι εμφανής. Τα κενά ανάμεσα στα παιδιά του ενός τμήματος και του άλλου είναι επίσης εμφανή, αλλά τα παλεύουμε. Δυστυχώς όχι όλοι... Πάντως και τα καινούρια παιδιά έχουν αντιληφθεί ότι η νέα τους δασκάλα "δε δαγκώνει", ούτε "φωνάζει μόνο". Φωνάζει πολύ, αλλά κάνει και αστεία, τσιμπάει μαγουλάκια, κολλάει αυτοκόλλητα, πειράζει, ζωγραφίζει και τραγουδάει.

Τα παιδιά φαίνονται ανώριμα για την ηλικία τους. Έχω την αίσθηση ότι οι γονείς τους τα θεωρούν μικρότερα από την ηλικία τους και τείνουν να τα προστατεύουν περισσότερο απ' όσο χρειάζεται, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή να φέρουν σε πέρας συλλογικές εργασίες.

Πρώτη φορά επιχειρήσαμε να δουλέψουμε ομαδικά σε επίπεδο γραφής. Επιχειρήσαμε να γράψουμε ομαδικά μια ιστορία και να εικονογραφήσουμε ομαδικά μια άλλη. Δεν μπορώ να πω πως το αποτέλεσμα με ενθουσίασε, αλλά με ικανοποίησε η προσπάθεια. Θα το επιχειρήσουμε ξανά και ξανά...

Στα Μαθηματικά έχουμε αρκετά προβλήματα. "Πιστεύετε πως τα παιδιά έχουν κατανοήσει τα κεφάλαια με τα ευρώ;" η μία δηλητηριώδης ερώτηση με αντίστοιχο βλέμμα. "Όχι, δεν τα έχουν κατανοήσει, αλλά είναι μόνο 7 χρονών παιδιά και θα 'χουν όλη τους της ζωή μπροστά, εκτός του ότι θα 'χουν όλη τη σχολική χρονιά για να τα μάθουν καλύτερα." Δεν μπορώ να καταλάβω μερικοί ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ; Να τους ανοίξω το κεφάλι και να τα βάλω μέσα; Να μην κάνω τίποτα άλλο απ' το να παίζω με τα κέρματα; Γιατί δεν ασχολούνται λίγο με τα παιδιά τους; Έστω, γιατί δεν ασχολούνται ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ με τα παιδιά τους; Η τρίχρονη ανιψιά μου έχει αναπτύξει λεξιλόγιο που θα το ζήλευαν τα δευτεράκια μου και μετράει κανονικότατα ως το δέκα, τουλάχιστον! Γνωρίζει ζώα, χρώματα, αντικείμενα, επιχειρηματολογεί... Δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί γονείς δεν προωθούν τα παιδιά τους στο να μάθουν πράγματα; Εύκολη λύση το dvd και η τηλεόραση, έτσι;

Για δικό μου καλό και, κατ' επέκτασιν για καλό των παιδιών μου, θα σταματήσω να τους πολυακούω. Στο κάτω κάτω οι... δηλητηριώδεις αποτελούν τη συντριπτική μειοψηφία! 2 στους 23! Τη δουλειά μου την ξέρω και θα την κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Υπό αυτές τις συνθήκες, με όσα μέσα διαθέτω, με όσο κέφι και όρεξη μου περισσεύει θα δουλέψω για τα παιδιά μου. Και, ειλικρινά, με αποζημιώνουν αγκαλιές, χάδια και δηλώσεις του τύπου: "Αν δε μας κάνεις εσύ μάθημα μέχρι το Λύκειο, εγώ θα αλλάξω σχολείο, να το ξέρεις!"...