Παρακολούθησα χθες μια καταπληκτική γαλλική ταινία του 1949, το "Σκασιαρχείο". Η προβολή προγραμματισμένη και, παρόλη τη χθεσινή βροχή, είπα να πάω να την παρακολουθήσω. Γνώριζα ότι δε θα 'βλεπα τίποτα καινούριο για τη δουλειά μου. Ήξερα ότι το σενάριο της αληθινής αυτής ιστορίας μιλούσε για ένα δάσκαλο ο οποίος, μετά το τέλος του πολέμου, προσπαθούσε να εισάγει τις νέες, τότε, τεχνολογίες και μεθόδους διδασκαλίας στην τάξη του.
Ο δάσκαλος εκείνος αντικατέστησε έναν αυστηρό και συγκεντρωτικό δάσκαλο, σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της Γαλλίας. Φτάνοντας στο σχολείο κατήργησε το βάθρο πάνω στο οποίο ήταν στημένη η έδρα -το θυμάστε- και το 'κανε καυσόξυλα για τη θέρμανση των μαθητών του, χρησιμοποίησε τη μέθοδο project για τη διδασκαλία του, κατήργησε την αυστηρότητα των "γραμμών" και των εμβατηρίων κατά την είσοδο στην τάξη, προσπάθησε, και τελικά τα κατάφερε, να προσεγγίσει έναν έναν όλους τους μαθητές του. Χρησιμοποίησε την τυπογραφία και τη φωτογραφία δημιουργώντας ένα τυπογραφείο στην τάξη του και κατάφερε την επικοινωνία και συναδέλφωση της τάξης του με κάποια τάξη ενός άλλου μακρινού σχολείου που ακολουθούσε τις ίδιες μ' αυτόν μεθόδους. Ο δάσκαλος αυτός κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να ελευθερώσει τους μαθητές του από τη σωματική, πνευματική και ψυχική αγκύλωση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των προσπαθειών ήταν η... αντίδραση κάποιων χωριανών και το αίτημα για απομάκρυνσή του απ' το χωριό τους. Ο δάσκαλος κατηγορήθηκε ως ανεύθυνος, περίεργος, επικίνδυνος, ανάξιος και ακατάλληλος για την εκπαίδευση των μαθητών. Κάποιοι θεωρούσαν την πειθαρχία, την τιμωρία, την προσκόλληση σε νόρμες και αποστηθίσεις καταλληλότερη μέθοδο διδασκαλίας και εκπαίδευσης για τα παιδιά τους. Ευτυχώς οι προσπάθειες εκφοβισμού και εξαγοράς των γονιών δεν έπιασαν όλες τόπο.
Η ταινία τελειώνει με επιτυχία όλων των παιδιών, ακόμα και εκείνου που θεωρούνταν περιθωριακό, στις εξετάσεις και νίκη των προοδευτικών ιδεών του δασκάλου.
Το περιεχόμενο της ταινίας λίγο πολύ γνωστό. Το ερώτημα όμως μεγάλο και αναπάντητο. ΓΙΑΤΙ; Γιατί αυτή η άκριτη αντίδραση σε κάθε τι "καινούριο"; Γιατί αυτή η απαίσια αντιμετώπιση σε κάθε προσπάθεια; Γιατί αυτή η τρικλοποδιά σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι περισσότερο ή έστω, κάτι διαφορετικό, πάντα με στόχο το καλό των παιδιών; Ποιους ξεβολεύει και πώς μια τέτοια δραστηριότητα; Γιατί γονείς και δάσκαλοι σαμποτάρουν μια αξιόλογη προσπάθεια μόλις πάει να γεννηθεί;
Την ειρωνεία, το σαμποτάζ, το χλευασμό, τα σχόλια "είναι μικρό, θα μεγαλώσει", τα βλέμματα αποδοκιμασίας ή αμφισβήτησης τα 'χω νιώσει στο πετσί μου. Η δική μου θέση απάντηση είναι: έχω σπουδάσει, ξέρω τι κάνω, έχω μοναδικό σκοπό και στόχο το καλό των παιδιών. Όμως το πείσμα δεν αρκεί πάντα. Ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα χαμόγελο εμπιστοσύνης είναι απαραίτητα και αναγκαία για τη συνέχεια κάθε παρόμοιας προσπάθειας. Σίγουρα δε φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζονται και τα μέσα, η οικονομική ενίσχυση του κράτους, η συνεργασία των διαφόρων φορέων κλπ. Ακόμα όμως κι αν αυτά εκλείπουν, μπορούν να γίνουν θαύματα και μόνο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ μαθητών και δασκάλου! Μπορούν να ξεκινήσουν θαύματα ακόμα και μέσα από τα πολύ στενά όρια μιας μικρής αίθουσας, στη μέση του πουθενά! Αρκεί να το πιστέψουμε και να δείξουμε καλή διάθεση. Μέχρι τότε... τα βασανιστικά ερωτήματα θα παραμένουν και η ιστορία, δυστυχώς, θα επαναλαμβάνεται...
Ο δάσκαλος εκείνος αντικατέστησε έναν αυστηρό και συγκεντρωτικό δάσκαλο, σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της Γαλλίας. Φτάνοντας στο σχολείο κατήργησε το βάθρο πάνω στο οποίο ήταν στημένη η έδρα -το θυμάστε- και το 'κανε καυσόξυλα για τη θέρμανση των μαθητών του, χρησιμοποίησε τη μέθοδο project για τη διδασκαλία του, κατήργησε την αυστηρότητα των "γραμμών" και των εμβατηρίων κατά την είσοδο στην τάξη, προσπάθησε, και τελικά τα κατάφερε, να προσεγγίσει έναν έναν όλους τους μαθητές του. Χρησιμοποίησε την τυπογραφία και τη φωτογραφία δημιουργώντας ένα τυπογραφείο στην τάξη του και κατάφερε την επικοινωνία και συναδέλφωση της τάξης του με κάποια τάξη ενός άλλου μακρινού σχολείου που ακολουθούσε τις ίδιες μ' αυτόν μεθόδους. Ο δάσκαλος αυτός κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να ελευθερώσει τους μαθητές του από τη σωματική, πνευματική και ψυχική αγκύλωση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των προσπαθειών ήταν η... αντίδραση κάποιων χωριανών και το αίτημα για απομάκρυνσή του απ' το χωριό τους. Ο δάσκαλος κατηγορήθηκε ως ανεύθυνος, περίεργος, επικίνδυνος, ανάξιος και ακατάλληλος για την εκπαίδευση των μαθητών. Κάποιοι θεωρούσαν την πειθαρχία, την τιμωρία, την προσκόλληση σε νόρμες και αποστηθίσεις καταλληλότερη μέθοδο διδασκαλίας και εκπαίδευσης για τα παιδιά τους. Ευτυχώς οι προσπάθειες εκφοβισμού και εξαγοράς των γονιών δεν έπιασαν όλες τόπο.
Η ταινία τελειώνει με επιτυχία όλων των παιδιών, ακόμα και εκείνου που θεωρούνταν περιθωριακό, στις εξετάσεις και νίκη των προοδευτικών ιδεών του δασκάλου.
Το περιεχόμενο της ταινίας λίγο πολύ γνωστό. Το ερώτημα όμως μεγάλο και αναπάντητο. ΓΙΑΤΙ; Γιατί αυτή η άκριτη αντίδραση σε κάθε τι "καινούριο"; Γιατί αυτή η απαίσια αντιμετώπιση σε κάθε προσπάθεια; Γιατί αυτή η τρικλοποδιά σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι περισσότερο ή έστω, κάτι διαφορετικό, πάντα με στόχο το καλό των παιδιών; Ποιους ξεβολεύει και πώς μια τέτοια δραστηριότητα; Γιατί γονείς και δάσκαλοι σαμποτάρουν μια αξιόλογη προσπάθεια μόλις πάει να γεννηθεί;
Την ειρωνεία, το σαμποτάζ, το χλευασμό, τα σχόλια "είναι μικρό, θα μεγαλώσει", τα βλέμματα αποδοκιμασίας ή αμφισβήτησης τα 'χω νιώσει στο πετσί μου. Η δική μου θέση απάντηση είναι: έχω σπουδάσει, ξέρω τι κάνω, έχω μοναδικό σκοπό και στόχο το καλό των παιδιών. Όμως το πείσμα δεν αρκεί πάντα. Ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα χαμόγελο εμπιστοσύνης είναι απαραίτητα και αναγκαία για τη συνέχεια κάθε παρόμοιας προσπάθειας. Σίγουρα δε φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζονται και τα μέσα, η οικονομική ενίσχυση του κράτους, η συνεργασία των διαφόρων φορέων κλπ. Ακόμα όμως κι αν αυτά εκλείπουν, μπορούν να γίνουν θαύματα και μόνο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ μαθητών και δασκάλου! Μπορούν να ξεκινήσουν θαύματα ακόμα και μέσα από τα πολύ στενά όρια μιας μικρής αίθουσας, στη μέση του πουθενά! Αρκεί να το πιστέψουμε και να δείξουμε καλή διάθεση. Μέχρι τότε... τα βασανιστικά ερωτήματα θα παραμένουν και η ιστορία, δυστυχώς, θα επαναλαμβάνεται...
2 χεράκια ψηλά:
Γιατί; Διότι τα φωτεινά μυαλά που προάγουν την κοινωνία γίνονται επικίνδυνα για το μίζερο και στεγνό κατεστημένο. Είναι αυτό που λες, τους ξεβολεύουν. Μην ανησυχείς όμως, πάντα κερδίζουν, έστω και πιο αργά απ' ότι θα έπρεπε.
Δημοσίευση σχολίου