RSS

13.5.12

Τι παρακολουθούμε και γιατί;

Παρακολουθούμε Παραμυθά*

Με αφορμή δύο επεισόδια του ΠΑΡΑΜΥΘΑ που είδαμε από το paramithas.tv συζητήσαμε με τα παιδιά τι προγράμματα επιλέγουν να δουν στην τηλεόραση και γιατί. 

Πρώτα στις αναφορές τους ήρθαν, για μεγάλη μου έκπληξη, ευχάριστη όμως, 
η Μικρή Λουλού, ο Αστυνόμος Σαΐνης, ο Ντένις ο τρομερός, ο Τουίτι, (εκπομπές που παρακολουθούσα και η ίδια στην ηλικία τους και εξακολουθώ, ομολογώ... χιχιχι!) η Ντόρα, ο Μακουίν (συγγνώμη, θα τα γράψω όλα με ελληνικούς χαρακτήρες), η Τεμπελοχελώνα και ο Μπομπ Σφουγγαράκης. 
Ακολούθησαν κάποια προγράμματα που τα ίδια τα παιδιά χαρακτήρισαν "βίαια", παραδέχτηκαν όμως ότι τα παρακολουθούν. Και κυρίως τα αγόρια. Κάποια απ' αυτά είπαν ότι τα παρακολουθούν περιμένοντας να δουν το επόμενο πρόγραμμα ή επειδή... δεν είχε τίποτα καλύτερο να δουν εκείνη την ώρα. Τα προγράμματα αυτά ήταν: Γκορμίτι, Πόκεμον, Μπεν Τεν, Χοτ Γουίλς, Σπάιντερμαν, Μπάτμαν, Χελωνονιντζάκια και Σκούμπι Ντου.

Έπειτα τα ρώτησα αν τους άρεσαν οι εκπομπές του Παραμυθά που παρακολουθούσαμε όλο αυτό το διάστημα. Τα παιδιά απάντησαν κατηγορηματικά ΝΑΙ και η επόμενη ερώτησή μου ήταν "γιατί;". 

Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:
  • Ο Παραμυθάς κάνει και λέει αστεία
  • Μικραίνει και μεγαλώνει όποτε θέλει
  • Πετάει
  • Είναι φίλος σου (χαχαχαχαχαχα! Ναι, ναι, το είπαν!) 
  • Μπαίνει μέσα στο παραμύθι 
  • Δεν έχει βία
Έπειτα συνεχίσαμε με αφορμή το σχετικό κεφάλαιο της Μελέτης Περιβάλλοντος για τις ανάγκες μας στην ερώτηση: "Τι προτιμάτε: τηλεόραση ή παιχνίδι με τους φίλους σας;". Η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε πως προτιμά παιχνίδι με τους φίλους και το τεκμηρίωσαν ως εξής:
  • Μ' αρέσει να μιλάω 
  • Νιώθω ότι μ' αγαπούν οι φίλοι μου
  • Έχω παρέα 
  • Δεν παρακολουθώ παθητικά ό,τι συμβαίνει, αλλά συμμετέχω στο παιχνίδι και την κουβέντα
Ένα παιδί είπε ότι προτιμά την τηλεόραση γιατί του αρέσει να βλέπει.

Τα συμπεράσματα... δικά σας! ;)



*Όταν λέω ότι "Παρακολουθούμε Παραμυθά", εννοώ ότι κουβαλάω το λάπτοπ μου στο σχολείο, παρόλο που είμαστε ένα από τα 961 Πιλοτικά και έχουμε εφοδιαστεί με τα 10 λαπτοπάκια, γιατί το σχολείο μας είναι σε άθλιες κτιριακές συνθήκες και είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Τα λαπτοπάκια εξυπηρετούν τα παιδιά του παραρτήματος, καθώς "εμείς", στο κεντρικό, έχουμε "εργαστήριο", όπου μπαίνει μόνο η κοπέλα της Πληροφορικής και το παιδί των Εικαστικών. Δεν έχω ανέβει εκεί από το Σεπτέμβρη! Ανεξάρτητα απ' αυτό, αναγκάζομαι να κουβαλώ το προσωπικό μου λαπτόπι στο σχολείο γιατί μόνο μ' αυτό καταφέρνω να... κλέψω σήμα ίντερνετ που κάποιος καλός άνθρωπος από τη γειτονιά το 'χει αφήσει ξεκλείδωτο, καθότι η σύνδεση με το καλωδιάκι που έχω στην τάξη ΠΟΤΕ δε λειτούργησε κανονικά και ΠΑΝΤΑ μ' άφηνε στα κρύα του λουτρού, μην μπορώντας να κάνω τη δουλειά μου!

Επίσης, τα είκοσι έξι (26) παιδιά αναγκάζονται να παρακολουθούν από την 15άρα οθόνη μου γιατί... δεν υπάρχει δεύτερος προβολέας για να κάνουμε τη δουλειά μας και ο μοναδικός... γεράκος που υπάρχει εξυπηρετεί, κυρίως, το παράρτημα. Όταν δε τον χρειάζομαι -μόνο εγώ από το κεντρικό κτίριο- αναγκάζομαι να τον ζητάω δειλά και όταν τον έχω, πάντα κάτι πηγαίνει στραβά, με αποκορύφωμα την ημέρα της επίσκεψης του κ. Πιλάβιου στο σχολείο, οπότε και δεν λειτουργούσε το @%^@%^@%$^ το καλώδιο!!!!!!!!!! 

Σ' αυτές τις συνθήκες εξελίσσεται η... ιστορία μας. Και μάλλον έτσι θα συνεχίσει το πράγμα καθότι... ζούμε στην Ελλάδα, όπου η Παιδεία δεν είναι και σημαντικό θέμα... Τι πειράζει που απογοητευόμαστε 27 άνθρωποι κάθε φορά; Τι πειράζει που βγάζουμε τα μάτια μας και τσακωνόμαστε με εκείνον που κάθεται μπροστά μας για να... μαζέψει το κεφάλι του; Το δε παιδί με τα προβλήματα ακοής... ποιος το λογαριάζει; Το Ελληνικό Σχολείο; Δε νομίζω. 

Για δες που ο σχολιασμός στην εικόνα βγήκε μεγαλύτερος από την ανάρτηση! Αλλά, ένα περίεργο πράγμα... δεν μπορούσα να σταματήσω τα χέρια μου, βρε παιδί μου!!!!!!!!!!! 

3 χεράκια ψηλά:

Dimitra είπε...

Τι ωραία και ουσιαστική κουβέντα με τα παιδιά αυτή που επέλεξες να κάνεις!
Δεν θα σχολιάσω τίποτα για την ανύπαρκτη μέριμνα για την Παιδεία! Είμαστε ένα απαράδεκτο κράτος ! :)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Μπράβο, μπράβο και ξανά μπράβο! Σε χαίρομαι.
Ακούω πολλούς εκπαιδευτικούς το τελευταίο διάστημα που έχουν αγανακτήσει, όχι και άδικα, αλλά μου αρέσουν που υπάρχουν άνθρωποι που πασχίζουν για μια σωστή δημόσια παιδεία.

Να συνεχίζεις έτσι!

Καλημερένια!

marilia είπε...

@ Δήμητρα, τα παιδιά είναι υπέροχα πλάσματα. Αρκεί να κάνεις την αρχή για να ξεκινήσει μια συζήτηση που, πάντα, σχηματίζει χαμόγελα!


@ Καναρινάκι, τα πράγματα είναι όντως τραγικά και, πολύ φοβάμαι, θα χειροτερέψουν κι άλλο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα... περικοπεί η δική μου όρεξη και η δική μου προσπάθεια. Και όσο αυτή μένει ακέραια, τα προγράμματα θα συνεχίζονται και τα παιδιά θα διασκεδάζουν.